Jak myślicie, dlaczego? Mnie wydaje się że ludzie chorują na depresję, bo wszyscy nosimy w sobie tę samą skorupę pustki, ten cichy wir gnijących myśli, który czeka, żeby się rozwinąć. Jest coś, co nas łączy ,świadomość własnej przemijalności, ciężar codzienności, niemożność uchwycenia sensu w świecie, który nie oferuje nic poza zimnym powietrzem i krzykiem własnego serca. Depresja jest jak cień tej wspólnej naszej słabości, jak choroba duszy wpisana w ludzką naturę: każdy z nas, prędzej czy później, czuje jej ściskający uścisk, tę czarną mgłę, która zagląda do oczu i każe wątpić, że kiedykolwiek było coś naprawdę nasze.

Znajdź sobie zajęcie całodobowe to nie będzie czasu na depresję

Mówienie człowiekowi choremu na depresję, żeby znalazł sobie 24-godzinną robotę i że wtedy mu przejdzie, jest nie tylko chamstwem, ale też brutalnym ignorowaniem jego bólu. To jakbyś kazał tonącemu w morzu cierpienia zacząć biegać po falach, żeby przestał się topić. Depresja nie znika od aktywności ani od woli ,ona rozrywa człowieka od środka, powoli, cicho i bez litości. Każda taka rada jest jak policzek wymierzony w samotność i rozpacz, zamiast choćby odrobiny zrozumienia. Człowiek chory nie potrzebuje rozkazów ani moralizowania, potrzebuje, żeby ktoś dostrzegł jego cierpienie, a nie udawał, że da się je wyprzeć nadmiarem pracy.

W moim przekonaniu, a znam to z autopsji chorujemy z banalnego "" powodu, jesteśmy zbyt emocjonalni, często mamy duszę romantyków / romantyczek. Każdym niepowodzeniem obarczamy siebie, często zależy nam bardziej na spokoju / szczęściu innych niż swoim własnym.

Pewnie masz rację chorujemy na depresję, bo jesteśmy zbyt emocjonalni, zbyt wielkimi romantykami, którzy połykają każdy szczegół życia jak truciznę. Gdzie inni przechodzą obojętnie, my widzimy dramat i piękno, a każde niedopowiedzenie rani nas jak ostrze. Świat nie znosi ludzi o cienkiej skórze, rozciera ich na pył, tłumi ich zachwyty, a ich cierpienia nazywa fanaberią. Romantyk w tym świecie to ofiara, która sama otworzyła klatkę, by pokochać wilka. Depresja staje się więc naturalnym skutkiem tej chorobliwej wrażliwości: płacimy własnym cierpieniem za zdolność dostrzegania odcieni, które inni udają, że nie istnieją