To mój 4 epizod.. depresja poporodowa. Tak nazwał to lekarz. Nie zgadzam się z diagnozą.
Sprawa wygląda tak , że Zyje w moich myślach.. caly dzien mam miliony mysli. Gadam sama do siebie. W ciągu minuty mam tyle mysli w głowie , ze nie umiem tego zatrzymać. To trwa cały dzień . Nie moge sie na niczym skupić . Robiąc cokolwiek cały czas jestem w swojej głowie i gadam. Ktos cos do mnie mowi a ja odpowiadam w myślach. To jest cos strasznego. Nie moge jesc spac po prostu jakbym nie byla soba. Jak uwięziona we własnym ciele. Jakbym zyla w swojej glowie. Nie umiem nikomu tego wytłumaczyć. Bylam w szpitalu bo szukałam pomocy ale dostawałam relanium po ktorym i tak nie moglam spac bo caly czas gadam. Nie wiem gdzie szukać pomocy. Psychiatra stwierdził ze to depresja i przepisał leki i finał. Czuje się wrakiem. Wszystko co Ci napisałam powtorzylam w głowie tyle razy ze to cos okropnego.
Poszłam do innego lekarza mówiąc to samo, że gdy nie mam tej gadaniny w głowie to jest wszystko w porządku. A gdy sie zaczyna to żyć mi się nie chce. Otwieram oczy i znów czuje ze nie jestem sobą to po prostu nam ochotę zniknąć. Biorę kolejne leki które nie pomagają ani trochę . Jest nawet gorzej.. czuje się jak chora psychicznie. Jakby cos stalo mi sie z mysleniem. Pelno obrazow w głowie jakbyscie próbowali sobie przypomnieć swoj sen.

Może to być depresja z objawami derealizacji/depersonalizacji. Taki natłok myśli jest w obu przypadkach częstym objawem po prostu.
Masz w pobliżu jakieś centrum zdrowia psychicznego? Może bardziej kompleksowa diagnoza by się przydała gdzie psycholog i psychiatra współpracują i diagnoza jest dopiero po kilku spotkaniach?

Bardzo ci współczuję i łączę się w bólu. Każdy ma inne objawy, natomiast u mnie w takich cięższych okresach jest tak, że wszystko mnie nadmiernie męczy. Codziennie muszę spać, chociaż jako tako śpiąca nie jestem, tylko to jest chroniczne przemęczenie. Wstaje rano i już jestem przemęczona, czekam wtedy tylko na wieczór żeby pójść spać. mam też wtedy takie myśli, że ciągle mam coś do zrobienia i że ,a dużo rzeczy mam na głowie. Przytłacza mnie nawet wymyślenie prostego obiadu, prasowanie, mycie zębów, włosów itp... teraz akurat jest ok, ale jestem na lekach. Przynajmniej mam jakąś przyjemność z życia
Natomiast rozumiem jak możesz się czuć, nie da się z tym nic zrobić bo to jest cięższe niż Nasze rozsądne myślenie i mówienie sobie, że kurcze wiem, że coś jest nie tak a ja nie mogę z tym nic zrobić.
Jeśli chodzi o diagnozę to może to być depresja, która się tak objawia. Ja też mam spory natłok myśli w epizodach, wszystko się wydaje zbyt skomplikowane.
Może to też być inne schorzenie, albo jesteś odporna na leki. Chyba spróbowałabym w trybie pilnym terapii indywidualnej, chociaż kilka spotkań żeby psychoterapeuta mógł postawić jakaś diagnozę, a uwierz mi, że dobry terapeuta sobie poradzi. Nie czekalabym jeśli stać Cię na kilka sesji terapii indywidualnej.
Trzymam kciuki

Email nie poszedł do ciebie napisz na mojego

Email nie poszedł do ciebie napisz na mojego