Hej. Przychodzę się trochę pożalić trochę poszukać wsparcia… nie wiem co dalej.
Z mężem jesteśmy parę lat po ślubie. Zawsze się dużo poświęcał i organizował szalał za mną, a ja byłam przysłowiową „księżniczką”, z perspektywy czasu egoistką, nie widziałam męża i jego potrzeb, żyłam w tej swojej bańce codzienności. Niedługo po ślubie mąż mnie strasznie zranił, lizaliśmy te rany ale nadal byłam to głównie ja. Kiedy już było dobrze, zaczęliśmy się starać o dziecko. Miesiące nerwów, leczenia, aż się udało… Dopóki nie poroniłam na wczesnym etapie. Załamałam się całkowicie, natomiast mąż podszedł do tego chłodniej. Po różnych rozmowach wyszło że on też się boryka z własnymi problemami którymi się nie dzieli.
Ma bardzo stresującą i wymagającą pracę, ciągle załamana żona, brak wsparcia. I od pewnego czasu sytuacja się odwróciła. Jest nieobecny, nie umie się cieszyć z życia, ma wątpliwości co czuje - do mnie i ogółem. Jest nieszczęśliwy. Ja swoje błędy zobaczyłam, zmieniam się, staram jak mogę wspierać i odciążać w czym się da. Rozmawiać, pytać jak się czuje, organizować czas wspólnie, dawać mu przestrzeń… Godziny rozmów i przelanych łez w ciszy i wspólnie. Nie wiem co robić i jak mu pomóc. Marzę żeby cofnąć czas i powiedzieć poprzedniej mnie że z mojego „ja” rośnie lawina…. Nie wiem czy żyć nadzieją że będzie dobrze… Mam wrażenie że nawzajem się krzywdzimy, ale kocham go tak jak nikogo nigdy, nie chcę rezygnować z tej relacji, chcę walczyć o niego i o nas… tylko jak mu pomóc żeby on też zaczął widzieć te światełko w tunelu? Z jednej strony jest silny, z drugiej tak kruchy… Na terapię go nie umiem namówić, bo tego nie uznaję.