Czytałam posty i historie różnych ludzi. Większość pamięta dokładnie pierwszy atak, wiąże nerwicę, depresję, czy DD z konkretnym przeżyciem, problemami albo zażyciem narkotyków. Są tu ludzie, którzy mieli w życiu naprawdę ciężko. U mnie jest inaczej. Taki prawdziwy epizod, który uświadomił mi, że dzieje się coś poważnego i muszę coś ze sobą w końcu zrobić, miałam na początku tego roku, ale gdy zaczęłam czytać o zaburzeniach, przypomniałam sobie różne rzeczy z wczesnego dzieciństwa, np. rytuały nerwicowe i ataki paniki i odcięcie z czasów przedszkola. Przez lata miewałam różne objawy, niektóre słabły, inne z czasem dokuczały bardziej. Jako małe dziecko bałam się wszystkiego, czego tylko można. Nie mogłam spać albo budziłam się każdej nocy z nieuzasadnionym lękiem i mama musiała mnie uspokajać. Gdy trochę podrosłam, starałam się sama sobie z tym radzić, ale nic to nie dawało. Miałam straszne wyrzuty sumienia, bo wiedziałam, że mam idealne życie i niczego mi nie brakuje, więc nie powinnam tak się czuć. Czułam totalną pustkę, leżałam, patrzałam w ścianę i starałam się nie panikować. Czułam się brudna, przeszkadzała mi każda sprężyna w materacu czy tykanie zegara. Miałam wrażenie, że jestem zamknięta w pułapce bez wyjścia i że nikt nie zrozumiałby tego, a ja nawet nie wiedziałam, jak to opisać. Czułam się tak, jakbym nie żyła, ale ignorowałam to, bo z czasem mijało. Dopiero w tym roku, kiedy minuty czy godziny zmieniły się w dni i tygodnie, zaczęłam szukać informacji w internecie. Po kilku miesiącach względnego spokoju znowu czuję, że jestem blisko kryzysu.
Po prostu nie mam pojęcia, jak wyjść z zaburzeń, jeśli nie pamiętam życia bez nich? Czuję się totalnie bezsilna, czasem myślę, że urodziłam się zbyt słaba psychicznie, by żyć.
Czy jest tu ktoś, kto był w podobnej sytuacji, albo zna kogoś takiego? Czy da się po prostu zmienić sposób myślenia, który ma się od zawsze? Czy jednak kryje się za tym jakieś wydarzenie, tylko ja po prostu tego nie rozumiem?

Zacznij do materiałów:
materia-y-forum-dotycz-ce-zaburze-odbur ... zwoju.html

I koniecznie historię Victora przeczytaj, dużo mi się poprawiło w moim życiu a też miałam zaburzenia od dziecka. A jego historia motywuje:
moja-historia-plus-moje-odburzanie-t5194.html

hej, ja też to tam od dziecka. Myślę, że u mnie to było wywołane pobytem w szpitalu gdy miałam 1 rok. Separacja od rodziców, podobno w najgorszym momencie. Może u ciebie też miało miejsce jakieś traumatyczne wydarzenie?

Witam długość zaburzenia wpływa na wyjście z niego

Zgadzam sie z tym,zarowno dlugosc zaburzenia jak i to jak bardzo jestesmy zranieni przez zycie

Nikt nie zna przyszłości,próbuj ,ja też jestem zburzona od dziecka ale mega objawy mam 2.5 roku,chciałabym chociaż żeby się zmniejszyły

Da się !!! Schemat jest cały czas ten sam. Jeżeli myślisz, że nigdy nie było normoalnie to wiedz, że jest to kolejna nerwicowa wkrętka. Widocznie masz jakiś utarty schemat myślenia, pewną wrażliwość, która sprawia, że od dziecka doświadczasz lęków, ale to nie znaczy, że nie możesz tego zmienić...

Na pewno długość trwania zaburzenia ma znaczenie, podobnie jak typ temperamentu. Ja mam akurat temperament szczególnie wyczulony na bodźce i dlatego muszę być świadoma korzyści i potencjalnych problemów wynikających z tego temperamentu (tak się składa, że mój typ temperamentu jest pro-nerwicowy ). Jednak poznając siebie i zdobywając wiedzę można zrobić naprawdę duże postępy w każdym wieku. Ja jestem tuż za granicą wieku, w którym niektórzy mówią, że kończy już się kształtować neuroplastyczność mózgu (25 lat - a ja mam 26) a mimo to właśnie na przestrzeni dwóch ostatnich lat udało mi się zrobić bardzo duże postępy względem tego, co było - a cechy lękowe wykazywałam już od dziecka - to po prostu moja skłonność. Temperament + środowisko nas kształtuje już od najmłodszych lat, ale my możemy się świadomie kształtować przy pomocy wiedzy i praktyki

Zgadzam sie z poprzednikiem