Hej,

chociaż wiem, że to głupie to jednak wstydzę się mojego problemu. Wstydzę się, że muszę chodzić do psychologa, że chodzę do psychiatry, że biorę leki. Nawet to forum, na początku przeglądałem je w trybie incognito, żeby ktoś przez przypadek nie odkrył, mojego "sekretu". O moich problemach wie tylko żona (która to zresztą źle znosi) i rodzice (którzy chcą pomóc ale nie bardzo rozumieją co się dzieje).

A jak jest u Was?

Piotrq pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 07:13

Hej,

chociaż wiem, że to głupie to jednak wstydzę się mojego problemu. Wstydzę się, że muszę chodzić do psychologa, że chodzę do psychiatry, że biorę leki. Nawet to forum, na początku przeglądałem je w trybie incognito, żeby ktoś przez przypadek nie odkrył, mojego "sekretu". O moich problemach wie tylko żona (która to zresztą źle znosi) i rodzice (którzy chcą pomóc ale nie bardzo rozumieją co się dzieje).

A jak jest u Was?

Nieźle daliśmy się omotać i zmanipulować społeczeństwu,by zainstalowało w nas poczucie wstydu.Psychiatra czy Psycholog to jedno i to samo a są lekarzami,jak każdy inny.Nie miał byś głowy,nie było by neurologa.Nie miał byś umysłu,nie było by psychiatry i psychologa.Możesz się zdziwić,ale jak byś dobrze pogrzebał i przeanalizował swoje życie,pod katem schematów,które w głowie stworzyłeś,zauważył byś współwinnych,tej sytuacji.Fakt faktem,to twój problem.Żeby to zrozumieć,musisz bardziej i lepiej poznać samego siebie.Tutaj,możesz z każdym pogadać o swoim problemie i nikt nie przyklei ci metki"wariata",nie skataloguje,jak robią to zazwyczaj ludzie.Jak jest tu u nas?Może się sam przekonasz.Nie było tu jeszcze takiego,który by tego żałował.Sporo się nauczysz i miło spędzisz czas.Żona,nie wie co czujesz i chociaż,jesteście blisko,nigdy nie zrozumie co czujesz,choćby w połowie.Łączy was węzeł małżeński,ale ciało,dusze i umysł,macie oddzielne.

Zapraszamy

Piotrq pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 07:13

Hej,

chociaż wiem, że to głupie to jednak wstydzę się mojego problemu. Wstydzę się, że muszę chodzić do psychologa, że chodzę do psychiatry, że biorę leki. Nawet to forum, na początku przeglądałem je w trybie incognito, żeby ktoś przez przypadek nie odkrył, mojego "sekretu". O moich problemach wie tylko żona (która to zresztą źle znosi) i rodzice (którzy chcą pomóc ale nie bardzo rozumieją co się dzieje).

A jak jest u Was?

Cześć
Myślę, że wiele osób ma z tym tematem problem. W końcu od zawsze osoba, która chodzi do psychologa, w mniemaniu społeczeństwa jest "wariatem" i coś z nią nie tak. Jest to temat tabu, dlatego też często się tego wstydzimy. A niepotrzebnie Na szczęście powoli się to zmienia, bo coraz więcej osób "ma problemy ze sobą" i wizyta u specjalisty przestaje być czymś dziwnym, czy innym. Dopóki ktoś na własnej skórze nie przekona się, czym jest zaburzenie i ze wtedy wręcz łaknie i biegnie do psychologa, żeby się uspokoić, to nie zrozumie osoby z nerwicą. A jeśli chodzi o postrzeganie nas samych w tym problemie, to podobnie jak w przypadku objawów - dystans. Dobrze jest traktować takie wizyty, jako jedną z metod, która, pozwoli sie odburzyć, bo przecież tak jest Jak zmienisz postrzeganie siebie w tej sytuacji, to i poczucie wstydu czy winy, zacznie zanikać.A tak to dręczysz się tym i dodajesz sobie analiz. Ja Cię rozumiem, bo też na początku tak miałam, bałam się zarejestrować na forum, bo nie daj Boże, ktoś to odkryje Później zmieniłam podejście, najważniejsze było wrócić do normalnego samopoczucia. Dlatego staraj się puścić ten wstyd, bo może Cie on blokować, zastanów się co jest dla Ciebie najważniejsze. A co do bliskich, to nie zrozumieją. Ja starałam się mniej więcej wytłumaczyć schematy zaburzenia, jak to wygląda itd. i prosiłam, żeby nie komentowali bo i tak wiem, że nie wiedza czym to się je Ale chciałam, żeby najbliżsi mieli świadomość, co się ze mną dzieje Głowa do góry !

Ja się nie wstydzę Jak mialam nerwicowy problem to rodzina i przyjaciele bardzo mnie wspierali, a co inni ludzie sobie o mnie myślą to mnie naprawdę nie interesuje. Jeśli ktoś jest na tyle ograniczony żeby psychiatre czy pojęcie nerwicy jakoś negatywnie odbierac lub traktować w kategoriach ułomności to jest juz jego niewiedza i jego problem, nie Twój. Zaburzenie to stan przejściowy z którego Ty wyjdziesz, natomiast człowiek nieświadomy prawdopodobnie takim zostanie. I trudno A swoich bliskich też trochę zrozum, bo naprawdę ciężko jest pojąć o co dokładnie chodzi w tych wszystkich lekowych sprawach osobie która sama tego nie doświadczyla.
Głowa do góry!

Ja się nerwicy bardzo wstydzę,ukrywam ją jak mogę a gdy już nie mogę ukryć objawów,to wymyślam jakieś boreliozy
i inne bzdury,żeby tylko nie przyznać się do swojej słabości i żeby przykryć prawdziwy powód moich problemów;)
Na szczęście nie chodzę już ani do psychiatry ani do psychologów,więc jest mi teraz dużo łatwiej się kamuflować:D

Ja dd się wstydzę i to baaardzo. Nikomu o tym nie mówiłem i nie powiem, że mam obecnie coś takiego.

Nie wstydzę się. Nie dzielę się tym ze wszystkimi, ale nie z powodu wstydu, a raczej z braku zrozumienia mechanizmów. Nie mam pretensji, bo nikt zdrowy nie zrozumie zaburzeń i nie ma co się dziwić

Nie dzielę się po co mam słyszeć ze cos sobie wymyslam i najlepiej to powinien wziasc sie w garść. Gdy zachorujesz fizycznie to wszyscy ci współczują a gdy psychicznie to wszystkim wydaje sie ze cos sobie wymyslasz i masz sie ogarnąć. Przynajmniej ja mam takie doswiadczenia

eyeswithoutaface pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 09:45

Ja się nie wstydzę Jak mialam nerwicowy problem to rodzina i przyjaciele bardzo mnie wspierali, a co inni ludzie sobie o mnie myślą to mnie naprawdę nie interesuje. Jeśli ktoś jest na tyle ograniczony żeby psychiatre czy pojęcie nerwicy jakoś negatywnie odbierac lub traktować w kategoriach ułomności to jest juz jego niewiedza i jego problem, nie Twój. Zaburzenie to stan przejściowy z którego Ty wyjdziesz, natomiast człowiek nieświadomy prawdopodobnie takim zostanie. I trudno A swoich bliskich też trochę zrozum, bo naprawdę ciężko jest pojąć o co dokładnie chodzi w tych wszystkich lekowych sprawach osobie która sama tego nie doświadczyla.
Głowa do góry!

Nic dodac nic ujac

Na poczatku sie wstydzilam potem balam ze pomysla ze psychiczna jestem.
A w gruncie rzeczy nie ukrywam ze mam zaburzenie.No coz zycie mnie na to badziewie zepchnelo.Dzieki sytuacjom ze strony wujka juz nie zyjacego i babki mam teraz co mam.Pieklo na ziemi.Ci co nie wiedza co przezywalam przez lata w domu i moja rodzina, nie beda wiedzieli i nie bada w stanie pojac tego skad sie biora moje somatyzacje.
Zastraszania i ciagle "uciekaj bo Cie zabije " weszlo w krew.

Nie wstydze sie tylko wkur....m bo tlumaczysz tym krowom w robocie skad to wszystko a one malo co jarza o co w tym chodzi....

Glupia nie jestem.Mam tylko nerwice i az nerwice lękową.a to roznica z byciem chorym psychicznie.

Rodzina mnie rozumie bo wiedza co sie w naszym domu dzialo za dnia i po zmroku.Rodzenstwo i rodzice tez maja te stany co ja i sie trzymamy razem.
BO W KUPIE SIŁA KOCHANI.

Przyznać się komuś w realu bym się wstydził, samego w sobie tego, że mam nerwicę i że ktoś może zauważyć, że mam problem z lękiem, nie.

Ja miałem psiakostkowo, jak się mylić mówiąc zacząłem. Niechciałem z nikim gadać, żeby kapy nie było. Ale w końcu i tak gadalem, bo nerwica to co nie mogę i nie będę nic mowil do end life?. Teraz jest w ciul lepiej bo nawet jak się pomyle, nie robi to już na mnie wrażenia. A o mojej nerwicy, wie w cholerę osób. Jak się można wstydzić choroby. Ja takim osobom współczuję i jeśli ktos oficjalnie powie, że jest chory, nawet zalecami się nie zasmieje. Taka natura, że rozumiem cierpienie innych, choć nie wszystkich.

Adrian ale Ty nie jesteś chory masz zaburzenie emocjonlane .

schanis22 pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 19:11

Adrian ale Ty nie jesteś chory masz zaburzenie emocjonlane .

Zaburzenie to ja mam jak cię widzę w gaciach.Nagle dostaję ataków

Ardiano K-ce pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 19:51

schanis22 pisze: ↑

28 sierpnia 2017, o 19:11

Adrian ale Ty nie jesteś chory masz zaburzenie emocjonlane .

Zaburzenie to ja mam jak cię widzę w gaciach.Nagle dostaję ataków

jezu .... ja pierdziele ale się uśmiałam