Oświećcie mnie, bo moze ja oczekuje od mojego męża zbyt wiele.

Czy mężczyźni potrafią dawać wsparcie emocjonalne?

Mowie mojemu mężowi o jakimś problemie, który mnie dotyczy to dla niego to nie jest problem i koniec tematu. Mam się na nim nie skupiać i nie myśleć.

Jasne, że tak, w sumie każdy może spróbować wesprzeć emocjonalnie. Oczywiście ludzie są różni i nie wszyscy muszą mieć wybitnie rozwiniętą emocjonalność itd. Ale w sumie...nawet logicznie myśląc można chcieć zrozumieć, że coś dla kogoś jest ważne. Nie trzeba nawet angażować od razu jakoś wielce emocji.

No chyba, że ktoś przegina z problemami, które Nas nie dotyczą

A mogłabyś Olu doprecyzować o co chodzi? Bo ze mężczyźni potrafią wspierać to pewne, ale czasami nie uważają tego za konieczne np. kiedy problemem okazuje sie zlamany paznokieć

sa mezczyzni DWOCH kategorii


A: dajacy wsparcie
B: w dupie majacy dawanie wsparcia


Ty Ola "walczysz" z tym twoim mezem, kurcze, niesamowicie mi przykro, starasz sie go zmienic na sile, a przynosi to zapewne niezbyt duze efekty. Pozostaje ci akceptacja, tak sadze, i danie sobie spokoju ... Bo twoje oczekiwania sa troche irracjonalne. Sadzisz, ze mozna kogos zmusic do zmiany? Sprobuj moze w pelni siebie pokochac, zwracac uwage tylko na siebie, zajac sie soba, mowic sobie "kocham cie, kocham cie". Moze zacznij spedzac troche czasu ze znajomymi, jesli takich masz. Zadbaj o ich posiadanie. To duzo daje.

Dzisiaj sasiadka mi powiedziala rano "Jeju jak ty zay...ebiscie wygladasz, Aga, jak ty to zrobilas ? " Rurki obcisle czarne, koreczki, makijazyk

Podjelam decyzje dania sobie wszystkiego, czego potrzebuje, bez czekania, by zrobili to za mnie inni. 'czytaj: wziecie odpowiedzialnosci SAMEMU za swoje zycie....

Mam nadzieje, ze wytrwam w postanowieniu.

Mój mąż wspiera mnie kiedy jest powazniejszy problem jak teraz mam.

Ale kesli chodzi o nerwice i moje somatyzacje to stara się nie reagowac na nie bo jak to powiedział będę jeszcze mocniej sie nakrecala.
Jak nie będzie się cackal ze mną bo coś mnie cztyka pyka to nie będę rozkrecała mojego lęku

Ojej temat bliski menu sercu. Ja tez uwazam, ze to kwestia charakteru. Moj maz to czlowiek o silnym charkterze dajacym mi wsparcie ale niestety emocjonalne nie.co prawda mysli o wszytskich i wiem ze jest dobry czlowiekiem. Jak zdarzyll sie ze plakalam to totalna dupa. On nie wie o co mi chodzi. Psycholog powiedziala mi ze on nie rozumi moich uczuc.
Ja mialam mysli:" mozna sie nie przejmowac" -to bardzi boli. Tak mi sie wydaje ze jestem zabardzo zalezna od niego. Pewnie jakbym mu gadala i gadala to by nie rozumial. Ten typ tak ma. Mysle ze pozostala mi akceptacja i praca nad soba.

Iwona29 pisze: ↑

23 września 2017, o 07:58

Mój mąż wspiera mnie kiedy jest powazniejszy problem jak teraz mam.

Ale kesli chodzi o nerwice i moje somatyzacje to stara się nie reagowac na nie bo jak to powiedział będę jeszcze mocniej sie nakrecala.
Jak nie będzie się cackal ze mną bo coś mnie cztyka pyka to nie będę rozkrecała mojego lęku

Dokladnie. Zreszta ja sama w ogole nie reaguje na 'lagodniejsze' objawy a jak jest mi naprawde zle to tez w sumie wole sama ze soba to przejsc, a jemu mowie tylko gdy juz naprawde nie wytrzymuje i potrzebuje sie wygadac, ale ostatnio rzadko tak bylo.

Niektórzy tak, niektórzy nie i bez względu na to, czy też przechodzą/przechodzili przez zaburzenie czy nie
to samo tyczy się kobiet

Oczywiście to zalezy od modelu. Moj daje wsparcie doradza ale emocjonalnie potrafii sie wczuć w to co czuję . Jakby był z innej planety.Chyba z Marsa