Powoli zaczynam nalezec do grona osob ktorym derealizacja przechodzi. Nie jestem w pelni zdrowa ale czuje ze nadchodzi to w coraz szybszym tempie. Nie wiem czy bede umiala sie rozpisac ani czy bede umiala doradzic komus bo jak mialam mocna derealizacje to takie slowa malo do mnie docieraly i watpilam w prawdziwosc tego wszystkiego ze mozna z tego wyjsc. Na wstepie chcialam zaznaczyc ze derealizacja nie jest zadna choroba, bo ja z tymi objawami czulam sie ciagle bardzo chora i stalam sie w pewnym sensie troche niepelnosprawna.
Bo jednak przeszlam wiele roznych objawow, od poczucia utraty swojej osobowosci, ciala, wszelkich uczuc w tym milosci, poczucia utraty czlowieczenstwa, zderealizowanie otoczenia i ludzi, mialam momentami uczucie ze ludzie sa dla mnie tak obcy ze zastanawialam sie czy ja ich jeszcze postrzegam jak ludzi, mialam trudnosci z ukladaniem wyrazow bo sie gubilam w tym co mowie jesli to byla dluzsza wypowiedz, dom obcy i odbicie w lustrze tak samo. Przerabialam chyba wszystkie objawy jakie sa w depersonalizacji choc nie zawsze mialam wszystkie naraz, lubily sie zmieniac, raz taki raz inny a czasem wiele przez dluzszy czas naraz.
Rzadko mialam przeblyski a trwalam w tym ponad poltora roku. Przez ten czas bralam kilka lekow psychotropowych ale nie bylo to do konca tym co chcialam bo po niektorych czulam sie ciut lepiej ale to ciut to tak naprawde bylo za malo. Na terapie poszlam raz, potem drugi ale mnie to jakos nie porwalo.
Od ponad trzech miesiecy czule sie duzo lepiej, choc to nie koniec to ja juz sama wiem ze wygralam, zawsze ci ktorym przeszlo pisza ze to sie wie i rzeczywiscie tak jest, czujesz ze nie martwisz sie juz tym stanem i nie boisz sie go. Mysle ze to o to chodzi.
Najpierw chce napisac jakie bledy popelnialam przez to poltora roku wedlug mnie. W pierwszym rzedzie i przede wszystkim kompletnie ignorowalam rady innych i nie pogodzilam sie ze derealizacja to zadna ciezka choroba, przez to ciagle czulam sie bardzo chora i psychiczna, nie moglam przestac myslec o tym ze wariuje i jutro na pewno obudze sie i nie bede wiedziala gdzie jestem. Druga rzecz bledna to wycofanie sie z wyjsc z domu, chodz nie siedzialam caly czas to zbyt malo bylam aktywna.
Trzecia najwazniejsza sprawa to ciagle obserwowanie siebie, tego co robie i co mowie, chcialam chyba przez to upewniac sie czy dobrze mowie i czy to co robie ma sens. Mialam rozne mysli ze to co robie jest bezsensu.
Czwarta rzecz to jak nachodzily mnie mysli o derealizacji czy jakies inne chore mysli to zamast robic cos innego i nie przejmowac sie tym wszystkim tak bardzo to ja dawalam sie wciagac w te rozmowy sama ze soba o derealizacji i o tym czy zwariowalam.
Piata rzecz to czulam ze skoro tak bardzo choruje to moge sobie pozwolic na lenistwo bo jestem chora. A szosta sprawa to jak nachodzily mnie wieksze i silniejsze objawy rezygnowalam z tego co mialam robic.
To moje podstawowe bledy. Nawet po roku chorowania jak nagle objawy staly sie silniejsze to lecialam i czytalam czy w psychozie tez tak sie robi.
Dzieki Wojciechowi z forum i jego obszernej slownej pomocy, nie wyskoczylam z okna bo naprawde mialam doscy tego wszystkiego. Czulam sie malutka i bezradna a do tego ciezko chora.
A wydobrzalam w jeden spobob z tego, zrozumialam ze trzeba sie czyms z poczatku stale zajmowac, bo moje myslenie bylo bardzo skrzywione, ciagle martwilam sie kazdym objawem, cokolwiek mi sie zdawalo od razu o tym rozmyslalam.
A taka opcja bardzo szkodzila, bo na skutek tego stale mialam derealizacje i jej objawy w myslach i przez caly czas ona byla aktywna bo strach nie ustepowal. Nie moglam sama z siebie przestac sie jej bac bo nie potrafilam zignorowac tych chorych i krzywych mysli.
Ale ze mialam tak dosc juz sama tego ze ciagle jest tak fatalnie a same objawe powodowaly juz nudnosci, zrobilam sobie plan dzialania, za co Wojtkowi tez dziekuje, dawal mi duzo wsparcia.
Ja ogolnie mialam zajecie a dokladnie prace w domu, pomagalam przy tlumaczeniach ksiazek, praca w domu to byl gwozdz do trumny, stale rozmyslanie niczym nie zmacone..... dlatego tez zrobilam sobie wolne od tej pracy. Zatrudnilam sie do pracy od 4 rano na poczcie
segregowalam listy, po powrocie z poczty szlam na godzine rowerowania na silowni z muzyka na uszach.Potem przychodzilam do domu bralam prysznic i szlam do pobliskiego baru z wiecznie rozgadana kolezanka na obiad studencki, wieczorem 4 razy w tygodniu, chodzilam na 2, 5 godzinny kurs tanca ze swoim niesmialym kolega.
Jak wracalam do domu to zasypialam przy kolacji i ledwo bralam prysznic i szlam spac. To byly pierwsze okresy kiedy zaczelam sypiac normalnie i bez strachu, pierwsze dwa tygdnie nie daly prawie zadnych zmian i mialam juz dosc ale jakos wytrwalam dalej.
Do tego dodatkowo na sobote chodzilam do ciotki pracowac na rynku, sobota to byl taki zasuw ze to byly pierwsze dni kiedy czulam sie dobrze, po nastepnych dniach zaczelam coraz mniej wspominac derealizacje, ciagle sie cos dzialo i co jest najciekawsze w tym wszystkim objawy w 90 procentach ustapily, po prostu nie myslalam o swoim stanie i tych chorych objawach, nie balam sie w tym czasie tej depersonalizacji, nie mialam glowy do niej. Chodz co jakis czas w ciagu dnia nachodzily mnie mysli, "co zapomnilas o derealizacji ona tu jest" i takie rozne skrzywienia
i przez chwile czulam sie zle ale potem znowu dalej bylo dobrze.Jedynym dniem kiedy bylo gorzej byla niedzila, bo nie moglam znalezc zajecia na ten dzien.
I wtedy troche sie balam ze chyba juz zawsze musze byc taka zabiegana zeby bylo lepiej ale okazalo sie to bezpodstawne bo po 2 miesiacach czulam sie juz na tyle lepiej ze w sobote i niedziele siedzialam w domu i czulam sie bezpiecznie bo objawy nie wracaly. Teraz bylam tydzien na urlopie, caly tydzien wylegiwalam sie na lezaczku i nie wrocily zadne mocne stany choc co jakis czas nekala mnie mysl ze to "zaraz wroci nie ciesz sie", ale to juz na mnie przestalo dzialac.
Bo ja juz naprawde nie mam obaw przed tym dziwnym stanem ktory znika jak o nim zapomnisz, smiech na sali taka choroba
Derealizacja to jest pewna iluzja i iluzja dla mnie nie oznacza ze objawy sa nieprawdziwe, bo moja druga psycholog powiedziala ze za duzo sie naczytalam i sobie to wyobrazam co prawda nie bylo, bo ja te stany dostalam zanim cokolwiek wiedzialam o nerwicy czy derealizacji. Te objawy sa realne ale one istnieja bo skupiamy sie na nich na sobie, myslimy o nich i przypominamy sobie jak to sie z nimi zle czujemy, przez to ogarnia nas strach i objawy wracaja albo ciagle sa.
U mnie minely wszystkie objawy, uczucia wrocily, w ktoryms momecnie po prostu poczulam ze czuje wszystko jak dawniej, zniknelo zle widzenie, przestaly mnie nekac mysli natretne na duza skale, to co mi zostalo to nadal dziwne uczucie jak patrze w lustro, i wieczorami od czasu do czasu obcosc ciala, ale mysle ze to dlatego ze tych objawow zawsze balam sie najbardziej, nawet makijazu nie robilam bo balam sie patrzec w lustro. I chyba nadal mam przed tym pewne obawy i dlatego to ciagle sie mnie trzyma.
Ale czuje ze ide juz w strone pelni sily. Daje sobie jeszcze mieisac.
Kochani na poczatku zajmujcie czas i mysli, bo to utrzymuje wasz strach. Zajac sie mozna na tysiace sposobow chocby to zjamowanie mijalo sie obecnie z waszymi pasjami czy wyobrazeniami o pracy. Robcie obojetnie co i zobaczycie ze raz drugi trzeci czujecie sie lepiej i sami przestaniecie sie bac derealizacji.
Zawsze mi mowiono przestan sie bac..... Ja pytalam JAK! JAK TO MOZLIWE! A teraz przestalam i to w taki sposob ze sama siebie przekonalam ze to zadna choroba tylo wynik efektu psychiki i wlasnego strachu i zaangazowania sie w objawy.
Jak mi na dzien dwa wszystkie objawy mijaly bo sie zajmowalam i nie mialam glowy do rozminek, strach stracil nade mna wladze a ja uzyskalam kontrole
Bede sie odzywala i na pewno napioze jak mi minie zupelnie.
Wiecie skad wiem ze sie nie boje, moge wejsc na fora o schizofrenii, czytac o objawach i nie rusza mnie to zbytnio, jedynie wspolczucie ze ludzie tak musza chorowac. Do derealizacji nabylam odpowiedni stosunek i ja jestem gora.
Dzieku Ci Wojtku raz jeszcze, nigdy nie zapomne ile czasu i cierpliwosci mi poswieciles.
