Czesc wszystkim.
Mam 23 lata z lękami na dobre męcze sie od 8 lat, ale zawsze byłem lękowym dzieckiem już od dziecinstwa bałem się zostać sam w domu na chwile lub tylko z wybranymi osobami. Pierwsze ataki paniki miałem hmm.. myślę, że w zerówce kiedy to bałem się panicznie zostać tam bez mamy. Przez prawie całą zerówkę miewałem b. częste ataki paniki. później to ucichało.

W gimnazjum też się bałem, ja byłem spokojnym chłopakiem trzymałem się raczej z dziewczynami, muzyk, wrażliwiec, ze wszystkimi się dogadywałem jednak osoby z innej miejscowości dawały mi w kość wyzywając mnie na korytarzu od pedałów. NO i faktycznie mieli racje bo od zawsze wiedziałem,że jestem homo. miałem w ogóle wcześniej stany depresyjne ( przerwałem szkołe muzyczną bo nie widziałem sensu chodzenia ' bo i tak kiedyś umrę więc po co mi to się męczyć.

w 3gimnzjum powstał we mnie mega konflikt wewn. chciałem sie na siłę zmienić w hetero czułem wstręt, żę nie mogłem( oczywicie teraz jestem z tym pogodzony i dobrze miz tym ), i wybuchła nerwica

Depresja atak paniki potworny ( że komuś coś zrobię albo sobie ) chciałem, żeby mnie zamkneli gdzies bo komus cos zrobie. Po badaniach psychaitro okazalo sie ze to nerwica. dali leki ssri i benzo i o dziwo przeszlo. i tak 6 lat na lekach bo jak moja pani psychiata stwierdzila ( 75 letnia) nie maja sensu zadne psuchoterapie, i skazała mnie na leki do końca życia. Gdy po 6 latach zmienilem lekarza to kazala mi odstawic te swinstwa i isc na psychoterapię.
Chodziłem na beh-pozn, pokonalem mnosto atakow panki potwornych i juz mnie tak nie mecza. lece jeszcze na paroksetynie, 1 tbl. i probje jakos z tego wyjsc choc natretne mysli nie daja mi zyc, nie pamietam dnia bez jakiegos natrętnej nie dającej mi zyc mysli.. Mam nadzieje ze kiedys z tego wyjde, To moj cel w zyciu.