jestem po raz "enty" w ramionach nerwicy. Myślę, ze przyczepiła się do mnie..... około 20 lat temu. Oczywiście z różnym nasileniem (mogłabym książkę napisać). Niby odpuszczała ale jednak tylko niby jak się okazuje na przestrzeni tyylu lat.
Zeszły rok był przełomowy, w czerwcu zbankrutowala nasza firma zostawiając na pamiątkę stertę długów, w sierpniu umarł mój 45letni brat, w listopadzie wyjechał do Anglii mąż/ojciec informując mnie rano, ze wieczorem ma samolot.
Rozpacz, wycieńczenie, złość, strach x 100.
Do tej pory nie mogę uwierzyć, że to wszystko się stało w przeciągu pół roku.
Nerwica wybrała styczeń tego roku na remisję- pokazała twarz od strony, z której jeszcze jej nie znałam.
Chce być tu z Wami, czytać, radzić, doradzać, śmiać się, jak najmniej płakać, oby z sukcesem radzić sobie z tą wiedźmą
.
Życzę Ci żebyś już niedługo mogła się uśmiechnąć do wspomnień tych wszystkich trudnych doświadczeń ze świadomością, że zyskałas zupełnie nowy rodzaj sily 
. Wierze,ze miejsca takie jak to potrafią pomoc więcej niż nie jeden psycholog. Miałam już kiedyś okazje się o tym przekonać. Z sideł duszności ( takich do posr..ia) wycisgneli mnie właśnie forumowicze 
. Przeszlam duzo, za duzo jak na tak krotki czas. Jyz wtedy myslalam- ciekawe jaka będzie „cena” za ten koszmar, który się dzieje. Sama nie potrafie zrozumieć jak można łączyć dwie cechy, które mam: sile i odwagę na zewnątrz i tak olbrzymi lęk w duszy. Większość widzi mnie jako przebojowa silaczkę a ja tak na prawdę jestem nadwrażliwa neurotyczką 
