a to jak mi babcia i siostra matki konaly w hospicjum i ja jako 4latka na to patrzyłam, jak to brat okladal sie z matka i ojcem, jak to były awantury i bijatyki, jak to rodzina ojca robiła nam masakryczne krzywdy to przecież istna kraina szczęścia i baśń 
ja spokój osiągnęłam dopiero mając 16lat jak brat wyniósł się z domu. Takto dzień w dzień miałam burdy i niewyobrażalny stres. Ojcirc i brat wmawiali mi ze jestem nikim itd. Miałam niesamowite kompleksy,nienawiść i strach. Ciagle mam przed oczami tez znecanie sie nad zwierzeciem przez jedna osobe. Tak mnue boli to ze bede to pamietac przez lata. Czuje bol tego zwierxecia i jego cierpienie. Nigdy sobie z tym nie poradze. Mimo ze walczylam o nie i nie raz dostalam po lbie. Teraz mam kota i on ma rajskie zycie, nigdy nie pozwole go skrzywdzic nigdy. Nienawidzilam swojej rodziny prsez dlugi czas zwlaszcza ojca i brata. Oni mi zniszczyli dziecinstwo. Bylam najgorsza wg nich - brzydka, glupia, nienormalna. Przez to miałam chory okres w życiu gdzie chciałam sobie udowodnić swoją atrakcyjność umawiajac się z różnymi osobami w wiadomym celu czego żałuję bo lepiej się czułam po tym jedynie przez chwilę. Długi czas czułam pogardę wobec siebie bo to był największy błąd jaki zrobić mogłam. Gdy moalam 19lat odplacilam ojcu za to bo kiedy się zestarzal i rozchorowal codziennie wykrxykiwalam mu co o nim myślę doprowadzając go do łez. Wtedy jakby nienawiść ze mnie schodzila i tym sposobem uwolnilam się od niej. Z bratem nie utrzymuje żadnych kontaktów. Jak miałam 19lat to poznałam mojego obecnego męża. Jak spotkałam sie z jego rodzina to myślałam ze to fajni ludzie którym zawsze mogę się wygadać i którzy są przyjaciółmi. Jak bardzo się zawiodłam kiedy nadchodzily konflikty z mężem czy jego siostra. Co kolwiek by nie bylo one zawsze ale to zawsze stawały po ich stronie. Zawsze winny był mój teść i ja. Gdyby prztkladowo maz mnue zdradzil to slyszalabym od tesciowej ze to wina tescia bo mu dziecinstwo zniszczyl i moja bo mu pewnie za rzadko dawalam. Teść mimo że pijak i nierob nigdy mi nie sprawił żadnej przykrości i nigdy nie mieszał się w kłótnie. To samo dziadek męża. Oni zawsze byli dla mnie mili i pogodni. Na ojca wlasnego przychylnie zaczelam patrzec tak naprawdę odkad skończyłam 20lat bo on się bardzo zmienił w podejściu do mnie. Zaczął okazywać ogromną troskę i pomagać mi odzyskać wartość siebie ale tego co burzone było latami nie da się odbudować w parę lat.-- 18 grudnia 2015, o 11:22 --
Ale zaczęłam mu współczuć bo ojciec ma wiele chorób układu krążenia i miał podejrzenie raka płuc. Wtedy się zmienił. Ale nie tak zupełnie. Z egoisty i chama zamienił się w zatroskanego dziada ale chorego psychicznie - gada sam do siebie, wyzywa ludzi, mówi rzeczy na pograniczu schizofreni. Jakby demencja albo psychoza. Moja matka też nie była idealna- ona jest typem wadery i wszystko musiało i musi być po jej myśli co w połączeniu z jeb....ym bratem i ojcem dawało codziennie awantury i burdy mimo braku alkoholu czy narkotyków. Matka z ojcem mimo to bardzo pomogli mi w życiu bo zapisali mieszkanie i dali sporą gotówkę na start ale co z tego skoro dzięki nim mam to co mam we łbie. Jako dziecko ciągle się bilam co było dziwne bo jestem dziewczyna. Raz miałam też próbę samobójczą jak miałam 12lat. Ta agresja i nienawiść jest wciąż głęboko we mnie zakorzeniona. Jak ktoś jest dla mnie miły i ciepły to aż mi dziwnie jest i głupio.
