Można powiedzieć, że osiągnąłem jakiś punkt w pozbywaniu się tego wszystkiego. Praktycznie nie mam już odrealnień i można powiedzieć że na codzień żyję normalnie. Dom, praca, spacerek, sklep, znajomy, rodzina itp. W tym obszarze jest ok i tak naprawdę gdyby tak było ze wszystkim to poprosiłbym o rangę "odburzony".
No ale niestety tak nie jest
Problemem jest jakaś blokada która wytworzyła się w mojej głowie, przez co robienie niektórych rzeczy wciąż mnie przerasta. Chciałbym np. pójść na basen, ale odczuwam lęk. Nie żaden konkretny, w sensie ani nie boję się że zemdleję czy coś, bo wiem że nie. Po prostu to lęk przed odrealnieniem. I wiem że odrealnienie jako takie jest w sumie niegroźne, to tylko stan umysłu i złe samopoczucie. Nic poza tym. Ale jednak mnie to blokuje. I takich blokad jest sporo.No i oczywiście wiem co pewnie napiszecie - trzeba przełamywać blokady, jak się boisz iść na basen to idź na basen. Itp itd. Ja wiem że to wszystko jest prawda
Ale jakoś sobie z tymi rzeczami nie radzę.Stąd proszę odpowiedzcie mi (jeśli się da to rzeczowo) na dwie kwestie:
1. Czy w takiej sytuacji ma sens wizyta u psychologa? Bo ja wątpię. Co takiego może mi zrobić taki psycholog? Co może powiedzieć czego nie wiem chociażby stąd? Nie jestem osobą zbyt otwartą i jakoś nie widzi mi się za bardzo opowiadanie komuś obcemu o dzieciństwie i takich rzeczach, bo cóż to może wnieść? Proszę o jakieś refleksje odnośnie psychoterapii, na ile to według was ma sens i jak to wygląda.
2. A może wy macie jakieś techniki czy sposoby na sytuacje gdy jest gorzej? Albo coś co robicie by pojawia się lęk? Takimi właśnie technikami pozbyłem się ataków paniki, ale z lękiem mi nie idzie. Doradźcie coś
Czuję że sukces jest blisko...
