kasiaczek pisze:Słuchajcie powtarzam sobie, że to tylko emocje, strach, to mnie nie zabije...ale jak to jest skoro się mówi, że stres niszczy organizm...to on mnie wreszcie wyniszczy co? Przeciez juz osiem lat mnie atakuje ....

Nie martw się do wyniszczenia daleko
Polecam coś posluchac o stresie takiego:
ze-stresem-za-pan-brat-t4488.html

Ja obecnie wegetuje jak roślina..nie mam napadów paniki..bo przy takiej depersonalizacji i odrealnieniu nie da się ich mieć.Wybawieniem jest dla mnie noc..To jedyny czas, kiedy mój mózg nie musi odczuwać tego cierpienia.Depersonalizacja i anhedonia wykończyły mnie tak, że dziś to w zasadzie nie mam nawet siły mówić.Wiele ośób z kórymi dziś rozmawiałem kaząło mi powtórzyć to co powiedziałem, bo nie mogli mnie kompletnie zrozumieć.Można to porównać do pijackiego bełkotu.Nawet terapeutce ostatnio na sesji powiedziałem, że czuje się od rana po przebudzeniu do zaśnięcia, jak ko pletnie pijany człowiek, tyle, że nie czuć ode mnie alkoholu.Pijany tez jakoś wraca zazwyczaja do domu.Jest w stanie iść i kupić sobie dodatkową połówkę, jabolka, czy piwo.I ja też potrafie się ogolić, umyć, zjeść ale co poza tym...?Na pewne rzeczy nie mam wpływu i zdałem sobie z tego już jakiś czas sprawę, że silna depersonalizacja jeśli będzie chciałą być to po prostu będzie i nic z tym nie poradze.Dziś minęło 7 miesięcy odkąd zaczęła się depersonalizacja.Od tamtej pory miałem może łacznie z 8 dni przebłysków, że poczułem, że ja to ja..I ciesze się mimo wszystko z tych ośmiu dni, bo miałem choć namiastkę normalności..Lęki nawet te najśilniejsze były czymś cięzkim, ale jakoś potrafiłem je znieśc i sobie poradzić..z tym ewidentnie przegrywam, bo nie mam wpływu .Staram się żyć normalnie jak każdy człowiek, ale to w zasadzie nic nie daje, stan się ciągle pogarsza, widzi to najbardziej moje najbliższe otoczenie..

Dziękuję Victor, bardzo dobre podejście do stresu i fajny punkt widzenia. Powinnam zacząć tak właśnie myśleć...Wiem, że przez ten tydzień wrócą potykania serca etc bo weekend był pełen stresów. Już od rana mnie boli brzuch

Ja również mam dzisiaj dużo gorszy dzień od rana przywitało mnie to wewnętrzne napięcie pomijając odrealnienie Siedzę sobie i czuję, że za chwilę będę miała atak paniki i tak też się stało przez sekundę poczułam ten paniczny lęk, chęć ucieczki i ogólne zdezorientowanie ale po chwili mówię sobie, że przecież nie mam co uciekać nie mam czego się bać nic złego się nie stanie i od razu minęło. Teraz oczywiście czuję się jakby czołg po mnie przejechał ale ja się nie dam za chwilę idę na dłuuugi spacer. Pewnie dzisiaj będę bardziej wyczulona na to jak się czuję dlatego mam w planach cały dzień coś robić. Ten niespodziewany atak paniki to nie jest dla mnie cofanie się do punktu wyjścia wręcz przeciwnie udowadnia mi to jak dużo już zrobiłam kiedyś taki atak trwał by kilkadziesiąt minut ja bym "umierała" a później cały dzień leżałabym spanikowana w łóżku czekając na najgorsze Tak było jak nerwica rządziła moim życiem teraz ja sama nim rządzę więc dla niej nie ma już miejsca...

Kimek pisze:Ja obecnie wegetuje jak roślina..nie mam napadów paniki..bo przy takiej depersonalizacji i odrealnieniu nie da się ich mieć.Wybawieniem jest dla mnie noc..To jedyny czas, kiedy mój mózg nie musi odczuwać tego cierpienia.Depersonalizacja i anhedonia wykończyły mnie tak, że dziś to w zasadzie nie mam nawet siły mówić.Wiele ośób z kórymi dziś rozmawiałem kaząło mi powtórzyć to co powiedziałem, bo nie mogli mnie kompletnie zrozumieć.Można to porównać do pijackiego bełkotu.Nawet terapeutce ostatnio na sesji powiedziałem, że czuje się od rana po przebudzeniu do zaśnięcia, jak ko pletnie pijany człowiek, tyle, że nie czuć ode mnie alkoholu.Pijany tez jakoś wraca zazwyczaja do domu.Jest w stanie iść i kupić sobie dodatkową połówkę, jabolka, czy piwo.I ja też potrafie się ogolić, umyć, zjeść ale co poza tym...?Na pewne rzeczy nie mam wpływu i zdałem sobie z tego już jakiś czas sprawę, że silna depersonalizacja jeśli będzie chciałą być to po prostu będzie i nic z tym nie poradze.Dziś minęło 7 miesięcy odkąd zaczęła się depersonalizacja.Od tamtej pory miałem może łacznie z 8 dni przebłysków, że poczułem, że ja to ja..I ciesze się mimo wszystko z tych ośmiu dni, bo miałem choć namiastkę normalności..Lęki nawet te najśilniejsze były czymś cięzkim, ale jakoś potrafiłem je znieśc i sobie poradzić..z tym ewidentnie przegrywam, bo nie mam wpływu .Staram się żyć normalnie jak każdy człowiek, ale to w zasadzie nic nie daje, stan się ciągle pogarsza, widzi to najbardziej moje najbliższe otoczenie..

Kimek moja depersonalizacja tez tak wygladala a obecnie jest niebo Dlatego nie zalamuj sie bo ma to swoj koniec, zwroc uwage czy w ciagu dnia nie za duzo czasu poswiecasz i momentow a moze i calego dnia na zycie depersonalizacja, zloszczeniem sie ze sa objawy i denerwowaniem ze jest sie obecnie roslina.

Monika i bardzo fajnie ze masz takie podejscie Po ataku zwykle si eumieralo dniami i tygodniami i znowu przychodzi atak
Jak jeszcze mnie nachodzily ataki i to jzu takie wlasnie mini to tez czulem sie i tak po nich ciezko strasznie, jakby wlasnie z czolga oberwac. Ale super pomysl ze spacerem iz ajeciem aby nie kminic w glowie wszelkich zaleznosci i powodow - ataku

Mnie też jak ostatnio łapały takie mini mini mikro to potem czułam się jak z krzyża zdjęta, i się zastanawiałam jakim cudem ja wcześniej funkcjonowałam mając tak silne ataki, do tego lęk wolnopłynący, cały czas napięcie, ogromne dd i miliony natretów??? Jak to jest kuźwa możliwe ?

No mnie właśnie często w pracy łapie coś takiego, że mam odrealnienie, kreci mi się w bani, mam kropy przed oczami i ciągle strzykam szyją bo mam wrażenie, ze moja głowa nie ma dostępu do tlenu i krwi przez moją szyję :/

A ja musze jechać do sądu po dokumenty.
Nie chcę, bo po 1 do sądu, po 2 bo musze pojechac na miasto.
Dlatego... jadę!

Matko ja to siedzę w robocie i się męczę z tym odrealnieniem. CO chwilę jakby coś mnie popycha do omdlenia na sekundę tracę świadomość i zalewa mnie pot...jaaaa...aż dziwne, że to wytrzymuje!!

Wcale nie dziwne Kasia To wytrzyma i tak sie zawsze, bo stany emocjonalne po prostu sa stanami emocjonalnymi i to nie przekracza granic wytrzymalosci calkowitych nigdy.
Z osobami z zaburzeniami lękowymi jest tak, ze moga momentami calkiem zaszyc się w cień objawow, mysli, cierpienia ale i tak w koncu wychodza i probuja, bo zycie jest dla nich mimo wszystko istotne

Victor no masz rację, ale ja już opadam... bo z całych sił staram się utrzymać moją głowę która przecież się trzyma sama, staram się utrzymać na nogach które są takie słabe i staram się nie bujać na krześle bo mnie ciągle coś popycha! Jestem teraz mega zła! Zła, że to mam ... raz potykanie, potem kołysanie a za chwilę bóle brzucha i sraczka! Nosz qwa!

Nie ma to jak drzemka Teraz został tylko ból głowy ale to przez pogodę i odrealnienie ale na poziomie jakim było wcześniej czyli do zniesienia.

Monia a szkoda, ze musimy ciągle coś znosić, mniej już bardziej...

Kasiaczek wierzę, że jeszcze tylko trochę.... Ja dzięki dobremu podejściu potrafię szybko uporać się z tą francą i później nie męczy mnie tak jak kiedyś. Mimo tego ataku paniki teraz czuję się na prawdę dobrze jestem spokojna nie ma analizy czy niepokoju.

Kasia - a to nie jest tak, że Ty cały czas walczysz, żeby nic po Tobie nie było widać i żeby ta nerwica Cię nie wywróciła/udusiła/zgasiła przytomność? Bo to tak trochę wygląda według tego co piszesz... Jeżeli możesz to sobie na chwilę usiądź w spokojnym miejscu (nawet w WC) i zamiast walczyć, żeby nie stracić przytomności - otwórz się na swoją nerwiczkę, powiedz "come to mommy!" i poczekaj na to, co takiego strasznego Ci zrobi. Mi to zajebiście pomagało bo nagle okazywało się, że król jest nagi. To czego nie znoszę to takie gluty emocjonalne poprzedzające atak, powoli narastający lęk i wszystkie objawy towarzyszące. Dlatego zacząłem ją pośpieszać i to zmieniło nieco układ sił