anka_b pisze: ↑14 stycznia 2018, o 19:46
Czytam kilka/kilkanaście razy ten text
MIT "nie panuję nad sobą"
Niektórzy obawiają się, że stracą kontrolę nad funkcjami swojego organizmu
i gdy przykre odczucia się nasilają, np. zwymiotują albo zmoczą się.
Inni wyobrażają sobie, że pomiesza im się język i zaczną bredzić,
czyli mówić o rzeczach nie mających sensu lub odzwierciedlenia w rzeczywistości.
Jeszcze inni mają przed oczyma wizję sytuacji (obraz myślowy), w której dochodzi do tego,
że biegają w kółko krzycząc, złorzecząc, wpadając na ludzi, obijając się o przedmioty
i ogólnie robiąc z siebie widowisko, a inni na nich patrzą.
Są też tacy, którzy wyobrażają sobie, że tracą rozum i nie są w stanie panować nad swoim zachowaniem,
aż ostatecznie tracą kontrolę nad sobą.
TO TYLKO GRA UCZUĆ I WYOBRAŹNI.
W RZECZYWISTOŚCI NIC TAKIEGO SIĘ NIE DZIEJE.
Ważne, by odróżnić POCZUCIE utraty kontroli od rzeczywistej utraty panowania nad swoim zachowaniem,
tak jak to ma miejsce np. przy schizofreni, której od stanów lękowych DOSTAĆ NIE MOŻNA!
W ludzkim organizmie za odczucia i zachowanie odpowiadają dwie różne części układu nerwowego
- układ autonomiczny (odczucia, uczucie, poczucie, wszystkie odmiany tego słowa:)
i mięśnie szkieletowe (zachowanie). Funkcjonują one w zupełnie inny sposób.
Człowiek nie ma specjalnie kontroli nad tym co odczuwa, ale potrafi sterować swoimi zachowaniami
pomimo tego, że coś mu mówi "możesz przestać nad sobą panować".