Victor pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 01:07

Olalala pisze: ↑

2 stycznia 2018, o 23:01

Victor pisze: ↑

2 stycznia 2018, o 22:35

Olalala ale w sumie chęć bycia blisko innych, nie wyklucza bycia sobą. Kiedy dokonują się zmiany emocjonalne to zwykle często czujemy się jak dzieci. Bo to nowy teren. Do tego wielu ludzi ma po prostu przerost weenętrznego dziecka i to też powoduje te wszelkie anomalie

Kitten co masz na myśli mówiąc o tych wytycznych, bo nie wiem czy załapałem.

No wlasnie Victor, ale ja nie mam doświadczenia bycia sobą i bycia jednocześnie blisko innych, dla mnie jakby to się wyklucza ? I zawsze to jest wybór ALBO ALBO.

Musiałabyś podać jakiś przykład

kitten pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 00:09

Victor pisze: ↑

2 stycznia 2018, o 22:35

Olalala ale w sumie chęć bycia blisko innych, nie wyklucza bycia sobą. Kiedy dokonują się zmiany emocjonalne to zwykle często czujemy się jak dzieci. Bo to nowy teren. Do tego wielu ludzi ma po prostu przerost wewnętrznego dziecka i to też powoduje te wszelkie anomalie

Kitten co masz na myśli mówiąc o tych wytycznych, bo nie wiem czy załapałem.

Że te potrzeby powinny być najbardziej brane pod uwagę w związku? Bo przecież każdy ma jakąś potrzebę większą, więc może to włąsnie to najbardziej się liczy? Oczywiście jeśli jest dopasowanie uczuciowe czyli są emocje i dopasowanie choćby seksualne bo to mega wazne.
Ja np nie mam poczucia bezpieczeństwa w życiu, to nie powinno wtedy tak być, że ktoś mi cząstkę tego dokłada a ja jemu w jego potrzebie?

Jest to prawda. Szczególnie wtedy gdy są uczucia w związku i dwie strony po prostu siebie lubią. Wówczas zrozumienie tych potrzeb ma szczególny sens.
Tak naprawdę to każdy jakiś jest i każdy ma jakąś historię i to również osoby bez konkretnych zaburzeń lękowych. To co poruszamy w tym temacie dotyczy w mniejszym bądź większym stopniu całej masy ludzi.
Osoby, które np nie mają wyrobionego poczucia bezpieczeństwa w kwestii radzenia sobie z różnymi sprawami życiowymi, zwykle szukają osób, które im to bezpieczeństwo ogólnie życiowe w pewnym stopniu pomogą zapewnić.
I nie jest to nic złego wbrew pozorom, bo to pomaga rozwijać się i zmieniać po czasie (o ile tego chcemy), no i jeśli nie jest to skrajne. Czyli, że ktoś robi za Nas wszystko, a my nie chcemy nawet aby miał swoje wymagania.
Lub kogoś wykorzystujemy, choć tak naprawdę go nie chcemy.

Chodzi o pewne uzupełnianie się. Tylko, że pojawia się tu aspekt aby druga strona zrozumiała taką potrzebę

Bowiem często ludzie sami mają masę wymagań tak naprawdę, oczekują mnóstwa rzeczy ale nie potrafią dojrzeć do tego aby zrozumieć potrzebę drugiej strony Mimo tych uczuć, czasem po prostu nie chcą. Nie to, zę nie potrafią, nie chcą. A te potrzeby są czasem tak naprawdę bardzo proste.
Choćby osobie z trochę większą potrzebą miłości, niż przeciętna, ktoś bliski mógłby tak naprawdę czasem dość łatwo poprawić nastrój, a nawet dzień. Bez tak naprawdę wielkich fanfar.
Problemem jest to, iż ludzie zwykle nie próbują się wczuć w partnera. Chcieliby kochać, być kochanymi, żyć razem ale często wewnętrznie i emocjonalnie tylko prawie sobą, a potem się dziwią, że nadal stoją w miejscu.
Bo przecież rozumienie kogoś, to + 500 do rozumienia emocji i różnych reakcji w ogóle, a to +1000 do wychodzenia z każdego zaburzenia.