Ogólne pytania do tych, którzy z tego wyszli :)

N-e-r-w-u-s · 20 października 2014, o 22:00

Psycholog od siedmiu boleści

IslakP · 20 października 2014, o 22:00

Dobra, bo widzę że to nie ma sensu a wy wiecie lepiej... nie macie możliwości wiedzieć lepiej niż osoba zdrowa bo nie macie krytycyzmu.

Divin · 20 października 2014, o 22:01

No Ty zdrowy na pewno nie jesteś. Żegnamy

helpmi · 22 października 2014, o 10:32

No to sluchajcie

Mialem w ubieglym tygodniu przeswit!!!! Wiem ze dla niektorych to moze byc nic ale jeszcze do tej pory nie mialem zadnego a w tamtym byla ogromna poprawa ale wlasnie bylo to co tu ktos pisal. zaczelem sie spinac ze cos jest nie tak i moze trace zmysly ze nie odczuwam dd xd takie glupoty i tak kombinowalem az poczulem sie dziwnie i dd wrocilo xd wiec tak jest z tym lepszym samopoczuciem ale mimo to dalo mi to kopa bo czuje ze siedzisz niby w tej beznadziei bez emocji z dd a tu nagle robi sie prawie normalnie

szok i motywacja tyle dostalem do tego przeswitu. chwala temu forum bo tylko to mnie doprowadzilo do tego momentu.
teraz tylko nie panikowac ze jest lepiej i kobieta luźna w udach powinno pojsc dalej prawda?

matolek · 22 października 2014, o 14:59

Przeblyski moga sie konczyc tak po prostu ale jak przeblysk byl od dobrej roboty nad tym to zesrales sie ze zmiana i przyszlo na nowo. Wiec idac tym tropem bez zesrania sie by bylo coraz lepiej.
IMO

25 października 2014, o 11:41

To normalne Helpmi.
U mnie juz od paru tygodni jest duuuzo lepiej i objawy jak dla przykladu obcosc mojego ciala, rak zeszla to czesto cos robie i spojrze na reke i takie mam zdziwienie typu O RANY JA JA CZUJE;p Stres mnie lapal na poczatku ze tak myslalam ale bora mi wyjasnil ze to przeciez jest normalne i zeby sie smiac z takich sytuacji bo przeciez przez jakis czas bylam odcieta wiec nie odczuwalam tak emocjonalnie swojego ciala, czulam ze nie jest moje wiec teraz jak czuje to musze przywyknac do tego i nie reagowac na mysli strachem bo dopoki calkiem nie wyszlam z tych stanow to latwo reagowac strachem na kazda mysl.

Miesinia · 25 października 2014, o 12:50

Racja,ja sie ostatnio wystraszylam ze wycieram swoją nogę

helpmi · 25 października 2014, o 15:22

Ano racja. ja to ogolnie widze ze to cale odburzenie wymaga lapania sie na bledach i korygowanie tego przez wlasnie niereaktywnosc wobec tego. a z czasem jest coraz lepiej.

April · 25 października 2014, o 22:08

Znow ja z kolejnym pytaniem

Nie moge zrozumiec co to znaczy pogodzic sie z objawami? Ja mam oczywiscie objawy dd caly czas i one mi bardzo przeszkadzaja, nie potrafie nie zwracac na nie uwagi. Czy Wy, ktorzy wyzdrowieliscie, po tym pogodzeniu sie z objawami nie odczuwaliscie w stosunku do nich zadnych emocji? Nie wkurzaly Was, nie przeszkadzaly, nie mysleliscie o nich?

Yayatoure · 25 października 2014, o 22:13

[quote="April"]Znow ja z kolejnym pytaniem

Nie moge zrozumiec co to znaczy pogodzic sie z objawami? Ja mam oczywiscie objawy dd caly czas i one mi bardzo przeszkadzaja, nie potrafie nie zwracac na nie uwagi. Czy Wy, ktorzy wyzdrowieliscie, po tym pogodzeniu sie z objawami nie odczuwaliscie w stosunku do nich zadnych emocji? Nie wkurzaly Was, nie przeszkadzaly, nie mysleliscie o nich?[/quote
Dla mnie pogodzenie się z objawami oznaczało że nie doszukiwałem się drugiego dna. Przyjąłem że to od nerwicy i objawy powoli ustępowały bo nie bałem się że to serce schiz itp.

April · 25 października 2014, o 22:20

Wiesz co kurcze, ja nie doszukuje sie drugiego dna, wiem, ze to nie zadna schizofrenia czy cos, po prostu mam te wszystkie okropne objawy i nie umiem sobie powiedziec, ze to normalne i zyc tak jakby ich nie bylo

Przed chwila np. gadalam ze znajomym, patrzylam na niego, a on byl jakis taki daleki i myslalam sobie czy ten koles tutaj naprawde stoi i ja z nim rozmawiam i strasznie mnie to zirytowalo

Victor · 25 października 2014, o 22:28

U mnie było podobnie jak u Yaya.
W końcu nie tyle co przyjałem do wiadomości ( bo ot tak przyjac sie nie da) ale twardo trzymałem sie swojego założenia, które twierdziło, że jestem odcięty przez te stany i tak teraz odczuwam to wszystko rozmaicie, dziwnie i ogolnie fatalnie.
Kiedyś sie tez wkolo irytowalem jak rozmawialem a ktos byl daleki, obcy, i potem sie tym stresowalem, martwilem, przezywalem, ze tak czuje, ze nie moge byc szczesliwy, po prostu zyc itp.
Dlatego potem bez przerwy trzymalem sie tego twierdzenia, ze to dd i tak na razie po prostu musi byc. A wszelkie watpliwosci jakie za tym szly, czy wtedy to minie na pewno? czy nie zwariuje? czy itp totalnie ignorowalem lub stosowalem osmieszanie tych mysli badz nawet robienie na przekor.
Czyli raz ze akceptacja objawow a dwa niereaktywnosc wobec myslowych obaw powodowala, ze na dluzsza mete nie narastalo napiecie a stan sie naprawde zaczal regenerowac.

April · 25 października 2014, o 23:02

To najtrudniejsze dla mnie ze wszystkiego, to pogodzenie sie z objawami. Albo wyjatkowo oporna jestem

Ciasteczko · 25 października 2014, o 23:05

Nie musisz się godzić z objawami na zawsze April, tylko na czas wychodzenia z tego.

Przecież nie godzisz się po to by były z Tobą już na zawsze, tylko po to żeby nie straszyły.

Victor · 25 października 2014, o 23:09

Możliwe ze brakuje ci elementu motywacji. U mnie motywacja bylo to, ze:
czy to ze nie akceptujesz objawow jako takich i irytujesz sie nimi, powoduje ze one znikaja? Powoduje to ze cokolwiek jest lepiej?
A czy sam fakt proby akceptacji i przez to ignorowania, spychania iobjawow na drugi plan dzieki czemu swiadoma uwaga bedzie kierowala sie na rozmowe, cechy rozmowcy a nie to jak czujemy sytuacje i rozmowce przez pryzmat objawow, nie bedzie lepszy?
A do tego powoduje to powolne regenerowanie sie.
Wiec na poczatku zastanow sie czy akceptacja tego co przeszkadza w np rozmowie, czynnosciach nie poprawi sama w sobie jakosci rozmowy i tego co robimy? Poprawi.
A w tym wypadku da w koncu wolnosc, wiec po prostu warto probowac