Witajcie przyjaciele!

Kolejna pogadanka i kolejny temat. Tym razem poruszyłem kwestię zależności pomiędzy zaburzeniem a relacjami z innymi ludźmi. A konkretniej:

- Dlaczego rodzina/bliscy często nie rozumieją zaburzenia?
- Jak dogadywać się z bliskimi będąc zaburzonym?
- Jak odwrócić negatywne koło wpływów zaburzenia na relacje z innymi ludźmi?
- Jak to może nam pomóc w odburzeniu?

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5ox_ftfB9cQ[/youtube]

Życzę Wszystkim miłego odsłuchu.

Chciałam Ci z całego serca podziękować za to nagranie. Po odsłuchaniu dostałam olśnienia. Nie pamiętam kiedy ostatnio z moich oczu płynęły łzy. A tu rozpłakałam się jak dziecko. Płakałam bo uświadomiłeś mi, że swoim nerwicowym egoizmem maltretowałam, gnębiłam swojego męża. Przypomniałam sobie te wszystkie sytuacje kiedy mówię do niego te wszystkie okropne rzeczy. …i te jego smutne oczy. W zaburzeniu czuję się czasami umęczona, mam chwile zwątpienia jest mi po prostu okropnie. Swoimi myślami męczę siebie ale najważniejsze to, że robię z życia mojego męża istne piekło. A on nadal trwa. Stara się ale ja zawsze znajdę jakieś ale. ..Uświadomiłam sobie to wszystko. Zrobiło mi się go naprawdę żal. Jak mogłam go tak traktować. Kiedy wrócił z pracy zastał mnie zapłakaną, wręcz zawodzącą. Przeprosiłam go za wszystko. Przyznałam się, że traktowałam go okropnie. Nadal pęka mi serce jak o tym pomyślę. Postanowiłam trzymać język na wodzy. Doceniać jego troskę. Mówić mu o tym. Moim zdaniem osoby, które zaczynają walkę z nerwicą powinny w pierwszej kolejności odsłuchać ten materiał. Jeszcze raz dziękuję z całego serca