Cześć wszystkim!

Jestem nowa na forum, czytałam od jakiegoś czasu i postanowiłam się zarejestrować by dzielić się swoimi doświadczeniami i szukać wsparcia u ludzi podobnych do mnie.
Mam na imię Martyna, mam 26 lat i od prawie 14 lat zmagam się z emetofobią. Mimo tego, że zaburzenia zaczęły się dawno temu to nigdy mi nie przeszkadzało to w życiu. Chodziłam normalnie do szkoły, wychodziłam ze znajomymi, podróżowałam, później normalnie rozpoczęłam "dorosłe życie" i zaczęłam pracę. Wiedziałam, że to co się ze mną dzieje nie jest normalne, ale dopiero gdzieś w szkole średniej zaczęłam przekopywać internet i dowiadywać się z czym mam do czynienia. Zaczęło się od tego, że w wieku 13 lat cierpiałam na długo utrzymujące się mdłości, do tej pory nie wiadomo czym były spowodowane bo mimo badań lekarze nie znaleźli żadnych powodów chorobowych. Każdego dnia żyłam z myślą, że zaraz zwymiotuję i w końcu zaczęłam się tego panicznie obawiać. Mdłości po czasie ustały, a ja zaczęłam normalnie żyć. Niestety wszystko wywróciło się do góry nogami kiedy w zeszłym miesiącu przechodziłam grypę jelitową. Koszmar wrócił, znowu mdłości, biegunka i samopoczucie tragiczne. Zaczęłam się bać, przestałam wychodzić z domu nawet do osiedlowego sklepu i od prawie miesiąca przebywam na zwolnieniu lekarskim. Odechciało mi się żyć, nigdy nie cierpiałam przez swoje zaburzenia aż tak bardzo. Od psychiatry dostałam leki SSRI i ułatwiające zasypianie, ale po nich jest tylko gorzej. W ogóle nie mam energii na ruszenie się z łóżka, zmiotło mnie całkowicie. Najbardziej paradoksalne jest to, że przez te wszystkie lata ani razu nie zwymiotowałam bo ilekroć było mi niedobrze, to starałam się za wszelką cenę to wstrzymywać i tak się ślizgam przez życie. Mam mętlik w głowie bo niejednokrotnie myślałam o tym, żeby spróbować wywołać wymioty, ale zaraz ogarnia mnie panika że zemdleję, wpadnę w jakiś amok i że już nigdy nie przestanę rzygać. Powiem Wam, że straszne to jest bo nigdy nie wiadomo kiedy to się może zdarzyć. Wyjdę do pracy albo na miasto i stanie się najgorsze.. Ciężko to znosić, nadchodziły mnie myśli żeby po prostu to skończyć bo życie w ten sposób nie ma już sensu. Strasznie to głupie, że człowiek wpada w panikę na samą myśl o takich fizjologicznych czynnościach..

Odstaw te leki! To na początek. Czy miałaś przeprowadzone badania w kierunku zaburzeń błędnika?

Plathon pisze: ↑

6 stycznia 2024, o 18:44

Odstaw te leki! To na początek. Czy miałaś przeprowadzone badania w kierunku zaburzeń błędnika?

Dziękuję za odzew, obecnie już nic nie łykam bo to pogarszało sprawę. Badania miałam głównie pod kątem gastrologicznym, o błędniku nikt nie pomyślał. Trzeba będzie to sprawdzić.

I jeszcze jedno. Czy nie zauważyłaś związku swoich dolegliwości z miesiączkowaniem?

Myślę że to nie ma związku, organizm wysyła co miesiąc dokładnie takie same znaki, jest delikatny PMS i właściwie nic poza tym. Sama już nie wiem co robić.. Im dłużej siedzę w domu tym gorsze myśli nachodzą, a wyjść nie daję rady na dłużej niż parę minut bo ataki łapią. Ciężko to znosić

Wychodź z domu na dłużej! Koniecznie! Do lasu, parku tam gdzie bywa miało osób. Spaceruj w różnym tempie, oddychaj głęboko pora jest sprzyjająca. Musisz się przemuc! "Kim jesteś? Jesteś zwycięzcą"!

Bardzo się staram przełamywać, ale średnio mi wychodzi ta walka niestety.. Bardzo dziękuję za słowa otuchy

Bardzo się staram przełamywać, ale średnio mi wychodzi ta walka niestety.. Bardzo dziękuję za słowa otuchy