Jerry pisze: ↑

26 lipca 2019, o 13:58

Z moczem też można, ale nie jest to szczególnie popularne, choć niezmiernie skuteczne. Łodygi mają dużo mniejsze stężenie trójchloronerwosanu, który wzmacnia działanie peptydów kopytanowych. Możesz próbować, ale to jak całowanie zdjęcia chłopaka, do którego nie miałaś odwagi zagadać w liceum. Nie zadziała równie fajnie... Możesz zmielić, ale nie jest to konieczne. Po 24 godzinach moczenia staną się miękkie jak ciasteczka maczane w herbacie. Myć też nie musisz bo bród osiądzie na dnie. Wystarczy wyjąć i wytrzeć. Ja robiłem tak, że brałem gryz kopyt, a potem gryz korzeni, gryz kopyt, gryz korzeni, itd. Aż do zjedzenia 2 kilogramów na raz.
3 razy mocniej oznacza 3 razy lepsze samopoczucie w skali De Guessa. Jest szybciej, owszem, ale przede wszystkim jest mocniej. Czujesz się jak nowo narodzona, biegasz nago po łące, skaczesz jak dziecko w kałużę, słuchasz muzyki z pierwszego Woodstocku i myślisz, że właśnie przeszłaś reinkarnację. Absolutne mistrzostwo świata.

droomla pisze: ↑

14 września 2019, o 21:19

Minęło trochę czasu... Jakoś tak poczułam potrzebę, żeby coś tu napisać, tak w ramach podsumowania - nawet samej sobie - co się zmieniło.
Nadal mam lęki, natrętne myśli i tę parszywą fobię społeczną, ale coś jakby we mnie drgnęło. Zrozumiałam definitywnie, że przed tym lękiem nie ma ucieczki i czy chcę, czy nie, muszę się z nim skonfrontować.
Pojechałam z rodziną na kilkudniowe wakacje - nie umarłam, nie oszalałam i nie miałam biegunki. Spotkałam się kilka razy z przyjaciółką - to samo. Partner wrócił do pracy, zaczęłam zostawać sama z dzieckiem. Dawałam radę. Od dwóch tygodni codziennie odprowadzam i odbieram syna ze szkoły i daję radę. Co więcej - udało mi się pójść na zebranie w szkole i wytrwać tam do końca czyli 1,5 godziny, choć myślałam, że się zsikam, cała byłam spocona, chciałam generalnie uciec i byłam o krok od ataku paniki. Ale ZOSTAŁAM. Siedziałam grzecznie na tym krzesełeczku i wypełniałam wszystkie zgody, ankiety itp. Do tej pory nie wierzę, że to zrobiłam. Co więcej, zapisałam się na psychoterapię i odbyłam już dwa spotkania. Był lęk i derealizacja, ale opanowałam to. Zero ataków paniki jak dotąd. Jestem otwarta na pracę nad sobą. Co prawda przeraża mnie, że to dopiero pierwsze kroki na drodze do odburzania, że jeszcze tyle zmagań, cierpienia... ale widzę gdzieś w oddali to światełko.
Aha, odstawiłam wieczorną dawkę Doxepinu i powoli zaczynam schodzić z Afobamu. Mam lęki, cierpię strasznie, ale do cholery... LOS SIĘ MUSI ODMIENIĆ. Prawda...?

droomla pisze: ↑

14 września 2019, o 21:19

Minęło trochę czasu... Jakoś tak poczułam potrzebę, żeby coś tu napisać, tak w ramach podsumowania - nawet samej sobie - co się zmieniło.
Nadal mam lęki, natrętne myśli i tę parszywą fobię społeczną, ale coś jakby we mnie drgnęło. Zrozumiałam definitywnie, że przed tym lękiem nie ma ucieczki i czy chcę, czy nie, muszę się z nim skonfrontować.
Pojechałam z rodziną na kilkudniowe wakacje - nie umarłam, nie oszalałam i nie miałam biegunki. Spotkałam się kilka razy z przyjaciółką - to samo. Partner wrócił do pracy, zaczęłam zostawać sama z dzieckiem. Dawałam radę. Od dwóch tygodni codziennie odprowadzam i odbieram syna ze szkoły i daję radę. Co więcej - udało mi się pójść na zebranie w szkole i wytrwać tam do końca czyli 1,5 godziny, choć myślałam, że się zsikam, cała byłam spocona, chciałam generalnie uciec i byłam o krok od ataku paniki. Ale ZOSTAŁAM. Siedziałam grzecznie na tym krzesełeczku i wypełniałam wszystkie zgody, ankiety itp. Do tej pory nie wierzę, że to zrobiłam. Co więcej, zapisałam się na psychoterapię i odbyłam już dwa spotkania. Był lęk i derealizacja, ale opanowałam to. Zero ataków paniki jak dotąd. Jestem otwarta na pracę nad sobą. Co prawda przeraża mnie, że to dopiero pierwsze kroki na drodze do odburzania, że jeszcze tyle zmagań, cierpienia... ale widzę gdzieś w oddali to światełko.
Aha, odstawiłam wieczorną dawkę Doxepinu i powoli zaczynam schodzić z Afobamu. Mam lęki, cierpię strasznie, ale do cholery... LOS SIĘ MUSI ODMIENIĆ. Prawda...?