aleks12 pisze: ↑

3 listopada 2021, o 10:31

Hej. Od jakichś 3,5 roku jestem w dd z lękiem wolnopłynącym. Moim największym lękiem w tym zaburzeniu jest lęk przed tym że z powodu osłabionej zdolności myślenia nie uda mi się być samodzielnym, nie utrzymam pracy na dłuższą metę, myśl o kontakcie ze współpracownikami wprawia mnie w przerażenie. Ostatnio kiedy próbowałem przełamać się i znaleźć jakąś pracę, pomyślałem o czymś łatwym i mało skomplikowanym jak sprzątanie i takich ofert zacząłem szukać. W końcu znalazłem, sprzątanie w markecie budowlanym, nic trudnego niby. Często zdarzało mi się czegoś w pracy zapomnieć, coś źle zrozumieć itd. Po 3 miesiącach zostałem wytypowany przez szefa do zwolnienia. I później dowiedziałem się że powodem zwolnienia były właśnie moje problemy z myśleniem. Bywało też tak że przez śnieg optyczny nie widziałem tego co ktoś mi pokazywał na hali, niby patrzyłem w tę stronę ale nie widziałem od razu, dopiero po kilku chwilach. Z koncentracją i pamięcią miałem kłopoty od podstawówki, i teraz kiedy doszły kolejne wynikające z tego zaburzenia po prostu boję się że nikt mnie nie zatrudni na dłużej i jest to chyba całkiem prawdopodobne. Czy w takim razie można nazwać ten lęk, lękiem uzasadnionym? Co zrobilibyście na moim miejscu w takiej sytuacji? Pomóżcie :/

adxy pisze: ↑

3 listopada 2021, o 12:32

Cześć, doskonale Cię rozumiem. Ja przez większość życia zmagam się z fobią społeczną. Choć teraz jest lepiej niż kiedyś i nie unikam ludzi jak dawniej to z pewnymi reakcjami organizmu sobie nie radzę. Także z myśleniem. Zwykle dopiero po czasie dociera do mnie jak powinienem się zachować lub co ktoś mi chciał powiedzieć i jak powinienem to zrozumieć. Byłem ostatnio na rozmowie kwalifikacyjnej... pomimo, że doskonale posługuję się komputerem to nigdy nie używałem Maca, zawsze tylko PC. A mnie posadzili przy Macu i kazali wykonywać zadania. Maca się inaczej obsługuje i zupełnie nie potrafiłem sobie poradzić z najprostszą obsługą komputera, pierwszy raz w życiu przed takim siedziałem. A jednak nieudolnie próbowałem. W pewnym momencie powiedzieli mi: "Proszę stąd wyjść i nie zabierać więcej czasu!". Całkowicie się skompromitowałem. Dopiero po czasie dotarło do mnie, że od razu powinienem powiedzieć, że Maca nigdy nie obsługiwałem i że do pracy potrzebny mi PC. A jakby mieli jakieś uwagi to ja powinienem im zarzucić, że w ogłoszeniu o pracę nie było o tym ani słowa, o tym że trzeba znać Maca. Wtedy nawet jakby mnie nie przyjęli to bym wyszedł z twarzą. A tak całkowita kompromitacja, porażka i spadek poczucia własnej wartości do zera. Też nie wiem jak sobie z tym poradzić. Czy jakieś leki mogą na to pomóc? Chodzi o to żeby w stresującej sytuacji nie tracić głowy i wiedzieć co powiedzieć, umieć się zachować. A nie żeby to było dopiero po fakcie.

adxy pisze: ↑

3 listopada 2021, o 12:32

Myślę, że zostałeś wytypowany, bo sama siebie widziałaś, jako kandydata do zwolnienia.
Od początku założyłeś, że do żadnej pracy w zasadzie się nie nadajesz i szukałeś czegoś totalnie mało skomplikowanego. Więc już na starcie niezbyt w siebie wierzyłeś. To zapewne wpływało na to w jaki sposób prezentowałaś się jako pracownik, a stres z tym związany powodował, że myliłeś się zapewne 2 razy bardziej niż normalnie. Owszem zaburzenie może powodować problemy z koncentracją, ale u Ciebie w największym stopniu spowodował to stres wynikający ze złego nastawienia. Jeżeli idziesz gdzieś z założeniem, że do niczego się nie nadajesz, to za chwilę dostaniesz potwierdzenie tego od życia. Tak to działa, z wielu przyczyn.
Co za tym, jak będziesz szukał kolejnej pracy, to nie z założeniem, że jesteś ostatnią fajtłapa, tylko z założeniem, że może masz teraz gorszy moment, ale będziesz się starał działać i przełamywać. I jak gdzieś nie wyjdzie, to spróbujesz w innym miejscu (btw. nie każdy się nadaje do sprzątania, wbrew poziom łatwe zajęcia też nie są dla każdego). Wyluzuj odrobinę, nie Ty jeden miałeś dziwne akacje w pracy. Ja np. kiedyś pracowałam z dziewczyną, która miała robić jedną rzecz i za każdym razem jej nie robiła. No i co, bywa i tak Że już nie wspomnę, co ja wyczyniałam w swoich pierwszych pracach.

Katja pisze: ↑

3 listopada 2021, o 18:35

Tu nie leki są potrzebne, tylko przyzwolenie na takie sytuacje, bo życie się z nich składa.
Co się takiego stało, poza tym, że Twoje ego ucierpiało? Nie Ci ludzie są silni, którzy nie mają słabości, tylko Ci, którzy nie boją się swoich słabości. I tego się trzeba uczyć, znoszenia niełatwych emocji, bo dzięki temu wyrabiasz w sobie odporność na tego typu sytuacje. A Ty byś chciał brać leki po to, żeby zawsze było zgrabnie, fajnie, a tak nie wygląda życie. Co takiego się właściwie stało, nawet jak im tego nie powiedziałeś? No nic się nie stało. Tu trzeba pracować nad poczuciem własnej wartości, a nie zastanawiać się jakie leki brać żeby być supermanem.

aleks12 pisze: ↑

3 listopada 2021, o 10:31

Hej. Od jakichś 3,5 roku jestem w dd z lękiem wolnopłynącym. Moim największym lękiem w tym zaburzeniu jest lęk przed tym że z powodu osłabionej zdolności myślenia nie uda mi się być samodzielnym, nie utrzymam pracy na dłuższą metę, myśl o kontakcie ze współpracownikami wprawia mnie w przerażenie. Ostatnio kiedy próbowałem przełamać się i znaleźć jakąś pracę, pomyślałem o czymś łatwym i mało skomplikowanym jak sprzątanie i takich ofert zacząłem szukać. W końcu znalazłem, sprzątanie w markecie budowlanym, nic trudnego niby. Często zdarzało mi się czegoś w pracy zapomnieć, coś źle zrozumieć itd. Po 3 miesiącach zostałem wytypowany przez szefa do zwolnienia. I później dowiedziałem się że powodem zwolnienia były właśnie moje problemy z myśleniem. Bywało też tak że przez śnieg optyczny nie widziałem tego co ktoś mi pokazywał na hali, niby patrzyłem w tę stronę ale nie widziałem od razu, dopiero po kilku chwilach. Z koncentracją i pamięcią miałem kłopoty od podstawówki, i teraz kiedy doszły kolejne wynikające z tego zaburzenia po prostu boję się że nikt mnie nie zatrudni na dłużej i jest to chyba całkiem prawdopodobne. Czy w takim razie można nazwać ten lęk, lękiem uzasadnionym? Co zrobilibyście na moim miejscu w takiej sytuacji? Pomóżcie :/

Fobius pisze: ↑

4 listopada 2021, o 18:56

Nie daj się prowadzić nerwicy, to nie ona ma rzadIc Tobą, ale ty nią. Mam co jakiś czas straszaki, że nie poradzę sobie jako mąż i daj Bóg w przyszłości ojciec. Po prostu staraj się robić swoje. Zacznij ignorować, robić wszystko, co tu ludzie dobrzy mówią, a i z koncentracja się poprawi. Jestem tego przykładem. Nie jest genialnie, ale jest chyba lepiej.

Trzymaj się!

aleks12 pisze: ↑

5 listopada 2021, o 19:44

Fobius pisze: ↑

4 listopada 2021, o 18:56

Nie daj się prowadzić nerwicy, to nie ona ma rzadIc Tobą, ale ty nią. Mam co jakiś czas straszaki, że nie poradzę sobie jako mąż i daj Bóg w przyszłości ojciec. Po prostu staraj się robić swoje. Zacznij ignorować, robić wszystko, co tu ludzie dobrzy mówią, a i z koncentracja się poprawi. Jestem tego przykładem. Nie jest genialnie, ale jest chyba lepiej.

Trzymaj się!

Dzięki za słowa otuchy. Poprawić na pewno się poprawi, pytanie jak tu sobie poradzić z myśleniem lękowym jeżeli robię to całe życie. Innego myślenia nie znam, a nawet cieszyć się nie ma z czego bo perspektywy na przyszłe życie są nijakie, mam 30 lat a jestem w punkcie wyjścia, jakbym dopiero skończył liceum i nie wiedział co ze sobą zrobić. Czeka mnie długa, kosztowna i nie ma co ukrywać, trudna terapia, która wcale nie musi zakończyć się sukcesem. To mnie przeraża

Fobius pisze: ↑

8 listopada 2021, o 07:35

Ja też całe życie żyje w lęku. Będzie Cię przerażać, dopóki terapia nie przyniesie efektów. Musisz zacząć zmieniać nawyki lękowe, starać się je akceptować i konfrontować się z nimi i nie zniechęcać odrazu, bo to trochę potrwa. Nawet jak będziesz leżał i trząsł się ze strachu, to krzycz, że to tylko twój nawyk, że nie jest Tobą i nie może nic Ci zrobić. Wtop się w ten lęk i staraj się działać miko niego. Ja mam nerwice 18 lat, zacząłem z 0.5 roku temu coś na poważniej że sobą robić i są efekty.

aleks12 pisze: ↑

10 listopada 2021, o 18:30

Fobius pisze: ↑

8 listopada 2021, o 07:35

Ja też całe życie żyje w lęku. Będzie Cię przerażać, dopóki terapia nie przyniesie efektów. Musisz zacząć zmieniać nawyki lękowe, starać się je akceptować i konfrontować się z nimi i nie zniechęcać odrazu, bo to trochę potrwa. Nawet jak będziesz leżał i trząsł się ze strachu, to krzycz, że to tylko twój nawyk, że nie jest Tobą i nie może nic Ci zrobić. Wtop się w ten lęk i staraj się działać miko niego. Ja mam nerwice 18 lat, zacząłem z 0.5 roku temu coś na poważniej że sobą robić i są efekty.

No to podziwiam za wytrwałość, jakoś sobie radzisz. Ja z moim niskim iq mam całe życie posrane ,a teraz jeszcze to zaburzenie... 18 lat to. wieczność, w życiu nie wytrzymałbym tak długo

aleks12 pisze: ↑

10 listopada 2021, o 18:30

Fobius pisze: ↑

8 listopada 2021, o 07:35

Ja też całe życie żyje w lęku. Będzie Cię przerażać, dopóki terapia nie przyniesie efektów. Musisz zacząć zmieniać nawyki lękowe, starać się je akceptować i konfrontować się z nimi i nie zniechęcać odrazu, bo to trochę potrwa. Nawet jak będziesz leżał i trząsł się ze strachu, to krzycz, że to tylko twój nawyk, że nie jest Tobą i nie może nic Ci zrobić. Wtop się w ten lęk i staraj się działać miko niego. Ja mam nerwice 18 lat, zacząłem z 0.5 roku temu coś na poważniej że sobą robić i są efekty.

No to podziwiam za wytrwałość, jakoś sobie radzisz. Ja z moim niskim iq mam całe życie posrane ,a teraz jeszcze to zaburzenie... 18 lat to. wieczność, w życiu nie wytrzymałbym tak długo