Wojciech pisze:Ja pokochałem zanim mi przeszło i to było 50 % sukcesu, reszta to zaciśnięcie zebów leki i terapia. Wiem że brzmi to strasznie ale to najlepsze co można zrobić.

Wojciech..wierze ze jest to mozliwe i skuteczne ale na obecna chwile jest to u mnie zbyt swieze.Po prostu nie wiem co sie ze mna dzieje i trudno mi czasem zrozumiec ze to "tylko"dd.Jak mam ataki,leki itp to wtedy niczym nie jestem sobie w stanie przemowic do glowy bo jest to zbyt straszne:/


Qwe,ja mialam naprawde spoko tydzien,czulam w miare spojnosc ciala z umyslem ale dzis znowu dzien do dupy,znowu to samo;]
ja juz chce uciec od samej siebie ale nie bardzo mam dokad:P psycholog mi mowila zebym nie jarala sie faktem ze przez kilka dni jest ok bo ma to gowno to do siebie,ze czasem tak jest-tydzien dobrze-jeb-tydzien zle.I tak dopoki nie wyeliminuje sie leku.A ja jestem taka niecierpliwa..chce moje poprzednie zycie!

Jeśli mam być szczery to i na poczatku i po roku czy dwóch dd jest równie straszne, no może oprócz pierwszego mieisiąca bo wtedy jest najgorzej. Ale ogólnie podejście do dd nie zmienia się raczej z czasem choć na pewno jest on w jakiś sposób pomocny. Ale po dwóch latach z dd wcale nie było to tak, ze powiedziałem sobie o olac to i już tak było. I tak i tak trzeba było robić to z przełamywaniem strachu czyli robić wszystko w tym stanie jakby ten stan i tak i tak miał trwać

Wojtek, czuć , że już jesteś zdrowy i chyba nawet zapomniałes trochę jak to jest... tego nie da się pokochać, chyba , że jest się masochistą. można zaakceptować, ale to różnica.

a tak wogóle dzięki, że nadal tu wpadasz. dajesz nam chorym dużo wsparcia. pozrawiam Cię serdecznie!

kasiak pisze:Wojtek, czuć , że już jesteś zdrowy i chyba nawet zapomniałes trochę jak to jest... tego nie da się pokochać, chyba , że jest się masochistą. można zaakceptować, ale to różnica.

a tak wogóle dzięki, że nadal tu wpadasz. dajesz nam chorym dużo wsparcia. pozrawiam Cię serdecznie!

Dokladnie..fajnie ze sa ludzie ktorym udalo sie to pokonac,jestem pelna podziwu i tez wielkie dzieki ze wspierasz tych co nadal zmagaja sie z dd.Mimo ze tak jak napisala Kasiak, trezba byc masochista zeby zaakceptowac ten stan, to mam nadzieje ze kiedys wszyscy dojdziemy do takiego punktu. Jednak sam cierpiales z powodu dd i wiesz jak ciezko racjonalnie sobie cokolwiek wytlumaczyc gdy wszystko dookola Cie przeraza i nie wiesz jak i po co znalazles sie na tym padole;)

Robicie teraz to samo co robiłem ja, jak mi ktos pisał, że to trzeba w pełni akceptować, od razu naburmuszałem się, ze on albo nie wie co to za stan albo już zapomniał. A wcale nie, doskonale pamiętam ten stan, objawy o cierpienia jakie się z nim wiąże. Ale dopóki nie spróbujecie zrobić z dd części swojego życia to nie będziecie wiedziec czy to się da zrobić czy nie, wydaje się wam to straszne i dlatego od razu to odrzucacie, odrzucacie to ze strachu, ze jak zaakceptujecie to zwariujecie albo na zawsze z tym będziecie siedzieć. A to nie trzeba wiele żeby to zaakceptować, wystarczy przyjąc do wiadomości że jest dd i nadal będzie i zajmowac się wszystkim jak do tej pory, mimo ze glos jest obcy a ciala nie ma. Na poczatku jest tylko ciezko, ale wcale nie ciezej niz teraz, potem (i to naprawde szybko) zaczyna sie zauwazac poprawe. Najlepiej to dziala jeszcze z psychologiem.
Ja sobie tego nie wymyslilem, do tego bylem nieraz na forum namawiany i zawsze mnie to prawie wkurzalo, ale wkurzenie nic nie daje, tylko trzeba probowac to zrobic, bo nie trzeba czekac na ten punkt, tylko ten punkt trzeba zaczac.
I nie trzeba byc ,masochista, tak naprawde to teraz jestescie masochistami.
I nie ma co sobie tlumaczyc racjonalnie czy nie racjonalnie, z myslami nie wygrasz bo jak masz dd to mysli zawsze cie strasza, tylko zaczac zyc z dd jakby miala trwac juz na zawsze, i przestac zwracac na to uwage. Tolerowac dd i zniknie wam bardzo sybko.
Wiktor namawial mnie do tego wiele razy, wszystko mi pisal to samo, kiedys nawet to zbluznilem go i powiedzialem zeby sie odjebal, tak mialem dosc tego stanu, ale gdyby nie to ze sam zaczalem zaciskac zeby to nawet leki by nie daly efektu. Pewnie nadal bylbym w tym stanie.
Probujcie bo gorzej i tak byc nie moze.

Wszyscy to prędzej czy później pokonamy. Człowiek ma to do siebie, że sam w końcu doszuka się rozwiązań. Tym bardziej, jeżeli będzie się wspierał lekami i psychoterapią Myślę, że jedyna różnica polega na tym, że każdy w innym czasie. Akceptacja tego jest trudna, szczególnie jeżeli występują jakies objawy fizyczne, ale z czasem każdemu uda się to osiągnąć. Słyszałem historie gościa, który tak długo się z tym męczył, że pewnego dnia w końcu sobie powiedział "dosyć, jak żyje z tym już 2 lata, to będę przynajmniej żył normalnie, nie chce mi się już o tym myśleć", po paru miesiącach przeszło U mnie wywołała to trawka, miesiąc temu. Przyznam, że teraz jest kiepsko, ale miałem okres (sam początek), kiedy od razu to zaakceptowałem - z dnia na dzień czułem się coraz lepiej, aż w końcu zacząłem żyć normalnie, mimo że derealka nadal się utrzymywała. Niestety przez przemęczenie dostałem ataku strasznego lęku i się przeziębiłem. Ostatnie 5 dni siedziałem w domu i jest straszne pogorszenie, na domiar złego co chwile wmawiam sobie różne choroby, czego wcześniej nie robiłem Pewnie wynika to z dolegliwości fizycznych, które towarzyszyły/ą przeziębieniu

Ja wieczorami gdy chodzę ulicą i jest ciemno czuje się jak we śnie, latarnie błyszczą jaskrawym światłem, totalne odrealnienie. Ponadto drażni mnie czyjś wzrok, szukam kontaktu wzrokowego po czym spuszczam głowę w dół, to takie mierzenie się wzrokiem. Ma ktoś tak z Was takie objawy?

Też wieczorami - jak już jest ciemno mam największe poczucie odrealnienia otoczenia i bycia we śnie.
Jak idę ulicą, która nie jest oświetlona - jest jeszcze ok.
Ale jak święcą się lampy - wszystko jest odrealnione.

Niedaleko domu mam Lidla - zawsze jak idę wieczorem na jakieś małe zakupy - to najbardziej "odrealnione" jest to podświetlane logo.


Znowu za dnia - najlepiej się czuje jak jest szarówa i pada deszcz - wtedy kolory (otoczenia) - nie są tak nasycone, jak kiedy mocno świeci słońce - wszystko wtedy staje się jaskrawe (wręcz przejaskrawione) i nasycone kolorami.

Ja z kolei w dzień zmuła totalna, pod wieczór jest lepiej.

Wojciech pisze:Robicie teraz to samo co robiłem ja, jak mi ktos pisał, że to trzeba w pełni akceptować, od razu naburmuszałem się, ze on albo nie wie co to za stan albo już zapomniał. A wcale nie, doskonale pamiętam ten stan, objawy o cierpienia jakie się z nim wiąże. Ale dopóki nie spróbujecie zrobić z dd części swojego życia to nie będziecie wiedziec czy to się da zrobić czy nie, wydaje się wam to straszne i dlatego od razu to odrzucacie, odrzucacie to ze strachu, ze jak zaakceptujecie to zwariujecie albo na zawsze z tym będziecie siedzieć. A to nie trzeba wiele żeby to zaakceptować, wystarczy przyjąc do wiadomości że jest dd i nadal będzie i zajmowac się wszystkim jak do tej pory, mimo ze glos jest obcy a ciala nie ma. Na poczatku jest tylko ciezko, ale wcale nie ciezej niz teraz, potem (i to naprawde szybko) zaczyna sie zauwazac poprawe. Najlepiej to dziala jeszcze z psychologiem.
Ja sobie tego nie wymyslilem, do tego bylem nieraz na forum namawiany i zawsze mnie to prawie wkurzalo, ale wkurzenie nic nie daje, tylko trzeba probowac to zrobic, bo nie trzeba czekac na ten punkt, tylko ten punkt trzeba zaczac.
I nie trzeba byc ,masochista, tak naprawde to teraz jestescie masochistami.
I nie ma co sobie tlumaczyc racjonalnie czy nie racjonalnie, z myslami nie wygrasz bo jak masz dd to mysli zawsze cie strasza, tylko zaczac zyc z dd jakby miala trwac juz na zawsze, i przestac zwracac na to uwage. Tolerowac dd i zniknie wam bardzo sybko.
Wiktor namawial mnie do tego wiele razy, wszystko mi pisal to samo, kiedys nawet to zbluznilem go i powiedzialem zeby sie odjebal, tak mialem dosc tego stanu, ale gdyby nie to ze sam zaczalem zaciskac zeby to nawet leki by nie daly efektu. Pewnie nadal bylbym w tym stanie.
Probujcie bo gorzej i tak byc nie moze.

kurde powiedz mi jak mam to pokochać skoro ja nie czuję takich emocji jak miłość?

ale.......................... chyba wiem o co Ci chodzi. ja tak robię, że staram się doszukiwać jakichś plusów w tym stanie. znacie takie powiedzenie "co nas nie zabije to nas wzmocni"? tak staram się myśleć o DD.

Kasia, kiedyś już to pisałem na forum - mój lekarz powiedział, że problemem nie jest derealizacja - tylko to, jakie mamy do niej podejście.
Ludzki umysł jest tak skonstruowany, że w momencie kiedy jest przemęczony - aktywuje coś w rodzaju mechanizmu obronnego - wyłącza Cie z rzeczywistości.
I jeżeli ludzie mieliby świadomość, że istnieje takie zjawisko - i do czego na prawdę ono służy - nie wpadali by w tak ogromną panikę i nawet nie traktowali by tego jak chorobę.
Bo w rzeczywistości - nawet nią nie jest. Wręcz przeciwnie - to ma nam pomagać.
Więc w stwierdzeniu Wojtka "pokochaj derealizacje" - jest dużo sensu.
Bo ona nie jest po to, żeby Ci szkodzić.

Tak zostaliśmy "skonstruowani" - derealizacja jest czymś naturalnym, ma pomóc człowiekowi w czasie silnego stresu - jest to mechanizm adaptacyjny, ma pomóc Ci przetrwać.
Kiedyś na zagranicznym forum czytałem, że odnotowano w 216 przypadków depersonalizacji / derealizacji wśród amerykańskich żołnierzy, którzy brali udział w misji na wschodzie.

Derealizacja jest spowodowana zmęczeniem umysłu - dlaczego u niektórych tak długo trwa ?
W momencie kiedy ich umysł był przemęczony - lękiem, stresem, napięciem, zmartwieniami - włączyła się derealizacja.
A oni zamiast wtedy dać odpocząć swojemu umysłowi (co jest kluczem do wyjścia z tego stanu) - coraz bardziej, dalej go zamęczali - chociażby lękiem i stresem związanym z samą derealizacją.
Ja już jestem tego w 100 % pewien - miałem dwa kilkudniowe prześwity - derealizacja jest niczym innym jak przemęczeniem umysłu.

Kiedy damy mu wypocząć - derealizacja i wszystkie inne objawy zniknął.

A macie może tak, że nawet jak już jest lepiej- cały dzień nie czujecie lęków, to wszystko co robiliście wydaje wam się snem? Ja mialem okres, ze bylo super i wlasnie bardzo mnie to irytowalo - wieczorem kladłem się do łóżka i wszystko co za mną wydawało mi się snem, jakby istniał tylko w teraźniejszości bardzo nieprzyjemne i przerażające uczucie.

Ej, sluchajcie mam cos takiego jak deprim, wziac to?

Nikon, tak - po całym dniu jakoś nie dociera do Ciebie to, co wcześniej robiłeś.
Masz wrażenie, że Ci się to śniło.

Miesiąc temu byłem na wyjeździe, na który czekałem prawie cały rok - wróciłem do domu, usiadłem przez komputerem i wtedy pomyślałem, że czuje się tak, jakbym w ogóle z tego pokoju się nie ruszał.
Po mimo, że przez 10 dni byłem na drugim końcu Polski.

Co do Deprimu - bierzesz teraz jeszcze jakieś inne leki ?
Jeśli nie - może warto skontaktować się wcześniej z lekarzem.

Nie biorę, byłem tylko raz u psychiatry, dostałem tylko diagnozę, wysłany do psychola 2 razy na wizycie, strata pieniędzy(jak dla mnie), nic nie brałem oprócz preparatu ziołowego na receptę. Po prostu jestem ciekaw czy pomoże.