Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

witorrr98 · 12 lutego 2018, o 19:56

Jeśli to uważasz za postęp na swojej drodze, to tak, tak uważam :]

katarina666 · 12 lutego 2018, o 20:17

uważam za postęp bo wczesniej jak łapał mnie lęk to tak sie nakręcałam ze atak paniki był a teraz juz nie nakręciłam sie do tego stopnia, tylko tłumaczyłam sobie i zaraz przeszło

witorrr98 · 12 lutego 2018, o 20:18

No i o to chodzi .Gratuluję .Kciukas w górę

ewelinka1200 · 12 lutego 2018, o 21:20

No ja właśnie siedzę oglądam filmik rozmawiam z mężem...niby jestem logiczna a w głowie jakbym miała zaraz piepszyc jakieś głupoty jakbym miała zaraz zwariować że czucie jakby nie dotlenienie mózgu...
No ale mam pełną świadomość mojego stanu
Też się nie nakręcam...
Mam nadzieję że szybko minie... życzę dobrej nocki

12 lutego 2018, o 21:21

ewelinka1200 pisze: ↑
12 lutego 2018, o 21:20
No ja właśnie siedzę oglądam filmik rozmawiam z mężem...niby jestem logiczna a w głowie jakbym miała zaraz piepszyc jakieś głupoty jakbym miała zaraz zwariować że czucie jakby nie dotlenienie mózgu...
No ale mam pełną świadomość mojego stanu
Też się nie nakręcam...
Mam nadzieję że szybko minie... życzę dobrej nocki

Nie daj się temu uczuciu, niech se będzie

coyot.inc · 13 lutego 2018, o 09:17

A ja wczoraj miałem dramat, aż jeszcze dziś to przeżywam.

Dosyć dawno nie miałem ataków paniki - wróciłem do leków (biorę escitalopram + pregabalinę) no i dawno nie było ataków, a wczoraj to myślałem, że padnę.

Straszny lęk przed śmiercią i straszny obraz myślowy, że coś sobie zrobię. Wiecie miałem jakiś czas temu taką akcję, że właściciel firmy w której pracuję powiedział mi coś takiego "ale pewnie ktoś by się zdziwił jakby odnalazł by mnie wiszącego na żyrandolu w gabinecie" szok, że coś takiego mi powiedział.

No i miałem ten obraz jak to ja wiszę w tym pokoju :/ MASAKRA.

Dobrze że wczoraj właśnie wypadało spotkanie z terapeutką i jakoś to przepracowaliśmy chyba....wiecie najgorsze jest to, że biorę leki i coś takiego mam. Wcześniej jak brałem paroksetynę to ani razu nie miałem ataku paniki.

rit · 13 lutego 2018, o 12:54

coyot.inc pisze: ↑
13 lutego 2018, o 09:17
A ja wczoraj miałem dramat, aż jeszcze dziś to przeżywam.

Dosyć dawno nie miałem ataków paniki - wróciłem do leków (biorę escitalopram + pregabalinę) no i dawno nie było ataków, a wczoraj to myślałem, że padnę.

Straszny lęk przed śmiercią i straszny obraz myślowy, że coś sobie zrobię. Wiecie miałem jakiś czas temu taką akcję, że właściciel firmy w której pracuję powiedział mi coś takiego "ale pewnie ktoś by się zdziwił jakby odnalazł by mnie wiszącego na żyrandolu w gabinecie" szok, że coś takiego mi powiedział.

No i miałem ten obraz jak to ja wiszę w tym pokoju :/ MASAKRA.

Dobrze że wczoraj właśnie wypadało spotkanie z terapeutką i jakoś to przepracowaliśmy chyba....wiecie najgorsze jest to, że biorę leki i coś takiego mam. Wcześniej jak brałem paroksetynę to ani razu nie miałem ataku paniki.

Widocznie siedziało Ci w głowie to, co właściciel palnął bez zastanowienia. Ludzie gadają takie rzeczy, nie myśląc o tym, że ktoś może to źle przyjąć. A Tobie to utknęło w głowie, a wiadomo, że wyobraźnia robi swoje

Ale tak jak mam w podpisie- myśl to tylko myśl. Okropne obrazy czasami przychodzą do głowy, ale one nie oddziałują na rzeczywistość

anka_b · 13 lutego 2018, o 19:59

mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?

Lilmama · 13 lutego 2018, o 20:12

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 19:59
mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?

Nie jesteś chora przede wszystkim. Masz tylko zaburzenie na poziomie emocji. Każdy z nas wątpliwości przerabiał bądź nadal przerabia. One będą dopoki nie przestaniesz poswiecac im tyle uwagi. A nawet w Twoim poscie czuć ten żal i frustracje. Tego musisz się wyzbyc przede wszystkim. Nadal chyba brak Ci akceptacji i wiary w to,że da się wyjść z nerwicy. A ja Ci powiem, że się da!

florek · 13 lutego 2018, o 21:00

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 19:59
mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?

Nijak. Po prostu trzeba to przeboleć. Są rzeczy których nie da się ot tak stwierdzić. Wiem co czujesz, znam to. Mnie na przykład często trafiają nie dość że moje typowe dla mnie natręty o nacechowaniu przemocą, to jeszcze potem na "deserek" wątpliwości czy jestem dobrym człowiekiem, i leci analiza od początku absolutnie każdej, ale to każdej złej rzeczy jaką w życiu zrobiłem, na kogo nawrzeszczałem, komu nie pomogłem, sytuacji w których mogłem zrobić coś lepiej żeby czegoś uniknąć, co mogłem zrobić, czego mogłem nie robić, potem na bazie jednej analizy snuję często drugą, no bo skoro ja tak to anazlizuję, a normalny człowiek tak tego nie analizuje to znaczy że jestem jakimś psycholem czy wyrzutkiem społecznym

i po kilkunastu minutach czegoś takiego jest spory pierdolnik w głowie. Ale co Ci mogę poradzić, nic. To nie przejdzie , do momentu aż będziesz się tym przejmować, uweirz. Już mi zluzwało, ale poświęciłem temu trochę za dużo uwagi raz, i momentalnie upomniało się o swoje.

anka_b · 13 lutego 2018, o 21:07

Lilmama pisze: ↑
13 lutego 2018, o 20:12

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 19:59
mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?
Nie jesteś chora przede wszystkim. Masz tylko zaburzenie na poziomie emocji. Każdy z nas wątpliwości przerabiał bądź nadal przerabia. One będą dopoki nie przestaniesz poswiecac im tyle uwagi. A nawet w Twoim poscie czuć ten żal i frustracje. Tego musisz się wyzbyc przede wszystkim. Nadal chyba brak Ci akceptacji i wiary w to,że da się wyjść z nerwicy. A ja Ci powiem, że się da!

To, że wyzdrowieję, to wiem. W to nigdy nie zwątpiłam.
Ale masz rację przemawia dzisiaj przeze mnie żal,
dużo czasu poświęciłam na zbudowanie w sobie dystansu do ludzi, do świata,
i zwyczajnie tak po ludzku chciałabym już być zdrowa
czego i Wam Kochani z całego serducha życzę

anka_b · 13 lutego 2018, o 21:19

florek pisze: ↑
13 lutego 2018, o 21:00

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 19:59
mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?
Nijak. Po prostu trzeba to przeboleć. Są rzeczy których nie da się ot tak stwierdzić. Wiem co czujesz, znam to. Mnie na przykład często trafiają nie dość że moje typowe dla mnie natręty o nacechowaniu przemocą, to jeszcze potem na "deserek" wątpliwości czy jestem dobrym człowiekiem, i leci analiza od początku absolutnie każdej, ale to każdej złej rzeczy jaką w życiu zrobiłem, na kogo nawrzeszczałem, komu nie pomogłem, sytuacji w których mogłem zrobić coś lepiej żeby czegoś uniknąć, co mogłem zrobić, czego mogłem nie robić, potem na bazie jednej analizy snuję często drugą, no bo skoro ja tak to anazlizuję, a normalny człowiek tak tego nie analizuje to znaczy że jestem jakimś psycholem czy wyrzutkiem społecznym i po kilkunastu minutach czegoś takiego jest spory pierdolnik w głowie. Ale co Ci mogę poradzić, nic. To nie przejdzie , do momentu aż będziesz się tym przejmować, uweirz. Już mi zluzwało, ale poświęciłem temu trochę za dużo uwagi raz, i momentalnie upomniało się o swoje.

Florek Tobie to ja kibicuję od samego początku, pamiętam Twojego posta, był zaraz po moim.
A Twoje opisy obrazów myślowych były idealną definicją tego co człowiek podczas ich odczuwa.
Od początku wiedziałam, że dasz radę no i dajesz Chłopie

Od siebie tylko dodam, że końcówka jest najgorsza bo bardziej zauważasz te gorsze dni.
I przychodzi żal, ile jeszcze?
Polecam Ci Bakera jeżeli nie czytałeś. I strzelaj

coyot.inc · 14 lutego 2018, o 15:28

rit pisze: ↑
13 lutego 2018, o 12:54

coyot.inc pisze: ↑
13 lutego 2018, o 09:17
A ja wczoraj miałem dramat, aż jeszcze dziś to przeżywam.

Dosyć dawno nie miałem ataków paniki - wróciłem do leków (biorę escitalopram + pregabalinę) no i dawno nie było ataków, a wczoraj to myślałem, że padnę.

Straszny lęk przed śmiercią i straszny obraz myślowy, że coś sobie zrobię. Wiecie miałem jakiś czas temu taką akcję, że właściciel firmy w której pracuję powiedział mi coś takiego "ale pewnie ktoś by się zdziwił jakby odnalazł by mnie wiszącego na żyrandolu w gabinecie" szok, że coś takiego mi powiedział.

No i miałem ten obraz jak to ja wiszę w tym pokoju :/ MASAKRA.

Dobrze że wczoraj właśnie wypadało spotkanie z terapeutką i jakoś to przepracowaliśmy chyba....wiecie najgorsze jest to, że biorę leki i coś takiego mam. Wcześniej jak brałem paroksetynę to ani razu nie miałem ataku paniki.
Widocznie siedziało Ci w głowie to, co właściciel palnął bez zastanowienia. Ludzie gadają takie rzeczy, nie myśląc o tym, że ktoś może to źle przyjąć. A Tobie to utknęło w głowie, a wiadomo, że wyobraźnia robi swoje Ale tak jak mam w podpisie- myśl to tylko myśl. Okropne obrazy czasami przychodzą do głowy, ale one nie oddziałują na rzeczywistość

No siedziało...wiesz ja depresji np bardzo się boję bo u mnie DEPRESJA = SAMOBÓJSTWO i wiem jak usłyszałem coś takiego to od razu widziałem siebie i przerażenie :/
Cały czas sobie uświadamiam, że ludzie mają różne myśli i czasami te najgorsze np. że coś sobie robią albo komuś ale nie nadają tym myślom WARTOŚCI a przez to nie nakręcają się... a u mnie? wystarczy jedna myśl i od razu LĘK :/

rit · 14 lutego 2018, o 15:40

coyot.inc pisze: ↑
14 lutego 2018, o 15:28

rit pisze: ↑
13 lutego 2018, o 12:54

coyot.inc pisze: ↑
13 lutego 2018, o 09:17
A ja wczoraj miałem dramat, aż jeszcze dziś to przeżywam.

Dosyć dawno nie miałem ataków paniki - wróciłem do leków (biorę escitalopram + pregabalinę) no i dawno nie było ataków, a wczoraj to myślałem, że padnę.

Straszny lęk przed śmiercią i straszny obraz myślowy, że coś sobie zrobię. Wiecie miałem jakiś czas temu taką akcję, że właściciel firmy w której pracuję powiedział mi coś takiego "ale pewnie ktoś by się zdziwił jakby odnalazł by mnie wiszącego na żyrandolu w gabinecie" szok, że coś takiego mi powiedział.

No i miałem ten obraz jak to ja wiszę w tym pokoju :/ MASAKRA.

Dobrze że wczoraj właśnie wypadało spotkanie z terapeutką i jakoś to przepracowaliśmy chyba....wiecie najgorsze jest to, że biorę leki i coś takiego mam. Wcześniej jak brałem paroksetynę to ani razu nie miałem ataku paniki.
Widocznie siedziało Ci w głowie to, co właściciel palnął bez zastanowienia. Ludzie gadają takie rzeczy, nie myśląc o tym, że ktoś może to źle przyjąć. A Tobie to utknęło w głowie, a wiadomo, że wyobraźnia robi swoje Ale tak jak mam w podpisie- myśl to tylko myśl. Okropne obrazy czasami przychodzą do głowy, ale one nie oddziałują na rzeczywistość
No siedziało...wiesz ja depresji np bardzo się boję bo u mnie DEPRESJA = SAMOBÓJSTWO i wiem jak usłyszałem coś takiego to od razu widziałem siebie i przerażenie :/
Cały czas sobie uświadamiam, że ludzie mają różne myśli i czasami te najgorsze np. że coś sobie robią albo komuś ale nie nadają tym myślom WARTOŚCI a przez to nie nakręcają się... a u mnie? wystarczy jedna myśl i od razu LĘK :/

Rozumiem, tez tak miałam

Ale depresja=/= samobójstwo

O tych, którzy wyszli z depresji się po prostu nie mówi, bo taka mentalność ludzi, że wolą 'mroczne historie'. A jest multum osób, którzy z niej wyszli, albo mają epizodycznie w życiu i żyją normalnie, mimo obniżonego nastroju. Tez widziałam się skaczącą z balkonu

Ale później powiedziałam sobie: przecież nie chcę tego, przecież ufam sobie

I już jest ok, nawet jak myśli wracają. Musisz spróbować sobie zaufać!

Olalala · 14 lutego 2018, o 15:45

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 21:19

florek pisze: ↑
13 lutego 2018, o 21:00

anka_b pisze: ↑
13 lutego 2018, o 19:59
mam już dość tej choroby, a zwłaszcza tych wątpliwości,
które jak robak wiercą w sercu dziurę zabierając radość z życia,
wystarczy, że przeleci przez łeb jakaś irracjonalna myśl odnośnie ważnych dla mnie osób,
a wtedy albo odrazu albo po czasie WĄTPLIWOŚCI, a może jednak krzyczałaś? przecież to nie prawda i co teraz?
o matko zniszczysz im życie? czasami mam ochotę ryczeć :/ czasami nawet ryczę
mam dość tego ciągłego argumentowania, tego ciągłego tłumaczenia sobie, że to niemożliwe abym na chwilę straciła zmysły,
kiedy to w końcu odpuści???
co się dzieje, że ostatnio tak mało ludzi zdrowieje? czy poprostu zdrowieją i już na forum nie wchodzą?
jak sobie radzicie kiedy atakują Was wątpliwości jak jakaś szarańcza?
Nijak. Po prostu trzeba to przeboleć. Są rzeczy których nie da się ot tak stwierdzić. Wiem co czujesz, znam to. Mnie na przykład często trafiają nie dość że moje typowe dla mnie natręty o nacechowaniu przemocą, to jeszcze potem na "deserek" wątpliwości czy jestem dobrym człowiekiem, i leci analiza od początku absolutnie każdej, ale to każdej złej rzeczy jaką w życiu zrobiłem, na kogo nawrzeszczałem, komu nie pomogłem, sytuacji w których mogłem zrobić coś lepiej żeby czegoś uniknąć, co mogłem zrobić, czego mogłem nie robić, potem na bazie jednej analizy snuję często drugą, no bo skoro ja tak to anazlizuję, a normalny człowiek tak tego nie analizuje to znaczy że jestem jakimś psycholem czy wyrzutkiem społecznym i po kilkunastu minutach czegoś takiego jest spory pierdolnik w głowie. Ale co Ci mogę poradzić, nic. To nie przejdzie , do momentu aż będziesz się tym przejmować, uweirz. Już mi zluzwało, ale poświęciłem temu trochę za dużo uwagi raz, i momentalnie upomniało się o swoje.
Florek Tobie to ja kibicuję od samego początku, pamiętam Twojego posta, był zaraz po moim.
A Twoje opisy obrazów myślowych były idealną definicją tego co człowiek podczas ich odczuwa.
Od początku wiedziałam, że dasz radę no i dajesz Chłopie
Od siebie tylko dodam, że końcówka jest najgorsza bo bardziej zauważasz te gorsze dni.
I przychodzi żal, ile jeszcze?
Polecam Ci Bakera jeżeli nie czytałeś. I strzelaj

To prawda, ze na końcówce kazda anomalia jest mega widoczna. W sumie wczesniej miało sie ileś objawów naraz, to tak wszystko zlewalo sie w jedna masę, a na końcu jest niby w miare ok, a nagle cos się przypaleta i takie chwilowe zdziwienie, bo człowiek juz sie odzwyczail.