mam 28 lat rocznikowo, urodziłam się bez końcówki kości krzyżowej, 4krotnie owinięta pępowiną wokół szyi. Poskutkowało to m.in. szpotawością końską (w 2002 operacja) oraz praktycznie całkowitym nietrzymaniem moczu, więc i również noszenie pampersa dniem i nocą. Na tą chwilę nie ma możliwości żadnej "naprawy" tego.
Ciągłe ukrywanie tego w szkołach, aby nikt z rówieśników czy ktokolwiek, się nie dowiedział - wiadomo jak traktowane są takie osoby... W technikum, podczas jednej z przerw usłyszałam rozmowę dziewczyny z klasy, że "ktoś w toalecie w koszu zostawił pampersa, więc pewnie w plecak przyniósł też dzieciaka". Zabolało mnie to okropnie.
Nigdy nie jeździłam na wycieczki szkolne, nie nocowałam u znajomych. Odważyłam się powiedzieć o tym jednej osobie, którą uważałam za przyjaciółkę, ale skończyło się to przy pierwszej lepszej wymianie zdań i wypominaniu, żebym "nie posikała się w pampersa". To mnie utwierdziło w przekonaniu, żeby dalej się ukrywać.
Co za tym poszło - nabawiłam się zaburzeń lękowych. Od czasu gimnazjum (rozpoczęcie w 2005 roku) zaczęłam miewać zwiększone napady paniki objawiające się takim uczuciem, jakby niemożliwość przełknięcia śliny, nie taka typowa gula w gardle. Potem przypomniałam sobie, że podobnie, w mniejszym stopniu, miałam w podstawówce, ale podpięłam to wtedy pod alergie i astmę.
Przejście do technikum całkowicie mnie zniszczyło - żadna ze znajomych osób nie poszła do tej szkoły. Bardzo ciężko było mi zawierać nowe znajomości. Jestem wstydliwa.
Moje ataki paniki zostały przez psychiatrę określone jako napady lękowe uogólnione. Objawiają się w przeróżnych sytuacjach - najczęściej w otwartych terenach (morze, plaża, duży plac na mieście), przy dużych budynkach, nowych dla mnie sytuacjach. Boję się śmierci, utraty rodziców, narzeczonego, zostania samej, choć wiem, że w końcu dałabym sobie radę. Po prostu emocjonalnie bym tego nie udźwignęła, ale zdaję sobie sprawę, że jest to nieuniknione w pewnym momencie. Moje napady mocno pogłębiły się po wieściach o końcu świata w 2012 roku...
Od 2005 leczę się psychiatrycznie, od zeszłego roku rozpoczęłam psychoterapię dynamiczną. Widzę minimalną poprawę, ale nadal jest mi ciężko.
Mam narzeczonego, od kwietnia
przez ponad 2 lata wspólnie się docieraliśmy, on był i nadal jest trochę egoistą, brał narkotyki, uwielbiał imprezować, okłamywał mnie. Również zaczął terapię krótkoterminową, już skończył i widzę u niego ogromny postęp.Przez poprzedni związek (zdrada, ogromne kłamstwa) uważam na każdym kroku. Nie potrafię porównywać i nie wracać do przeszłości. Nie potrafię się w jakiś sposób od tego odciąć, bo obaj ci chłopacy to kompletne przeciwieństwa.
Nie mniej - chciałabym dorównać mu kroku w zwiedzaniu - ale nie potrafię, bo prawie zawsze łapią mnie te ataki "duszności". Mam Lorafen jako lek doraźny ale i on nie pomaga. W kwietniu staliśmy w kolejce na koncert Papa Roach przy MTP, bardzo długiej, na chodniku. Po lewej był ogromny budynek, po prawej 3 pasy jezdni. Nie mogłam spokojnie ustać w tej kolejce, "chowałam" się przy filarach tego budynku - tak jakby musiało mnie coś otaczać... Mimo wzięcia odpowiedniej dawki leku i tak nic nie pomogło.
Również przy sprawach seksu chciałabym się dobrze czuć, ale w głowie jestem totalnie zablokowana z powodu pampersa... Partnerowi to oficjalnie nie przeszkadza, ale ja nie potrafię się z tym pogodzić i mimo wszystko widzę, że czasem chciałby czegoś spróbować, ja też, ale nie możemy z powodu choroby.
Chciałabym z nim pojechać na Woodstock, ale z powodu ogromnej ilości chodzenia (po operacji szybko bolą mnie stopy), bardzo dużego otwartego terenu - przeraża mnie to, bo wiem, że nie dam rady - porównując nawet z głupią kolejką..
Nie mam już sił. Chciałabym w końcu wyjść z domu i bawić się jak przystało na osobę w moim wieku, zapomnieć o wszystkim, nie myśleć o pampersie ani o tym, czy zacznie mnie dusić, nie przejmować się. Chciałabym w końcu ZNOWU normalnie posiedzieć na plaży i oglądać zachody słońca. Chciałabym normalnie patrzeć w niebo, jak kiedyś, bez napadów lęku.
Nie mam sił. Wiem, że tak głęboko zakorzenione problemy zajmą dużo czasu i terapii, ale po prostu się boję, że nigdy z tego nie wyjdę. Że zawsze będę takim cieniem siebie.
Po psychoterapii wiem że:
1. mam manię kontroli, potrzebuję kontrolować związek, mojego narzeczonego (to, czy pisze ze swoją przyjaciółką, która dawała mu "złote rady" co do naszego związku samej zdradzając kolejne osoby; czy znowu piszą do niego ziomeczki na palenie trawki czy ćpanie...);
2. straszliwie boję się utraty moich rodziców, braci, czy właśnie narzeczonego. Zostanie samej mnie przeraża. Zawsze ktoś z powodu choroby był przy mnie (przeważnie rodzice) i chyba po prostu nie potrafię się usamodzielnić w jakiś sposób.
Obecnie z leków biorę Duloxetine, łącznie 90mg, na noc Agolek. Mimo tego dalej mam odczucia duszności... Boję się ciągle zmieniać leków, wydaje mi się, że one tu dużo już nie pomogą, że cała walka leży we mnie już..
Może macie jakieś sprawdzone techniki, które Wam pomagają? Może ktoś ma podobnie z tą niemożliwością przełknięcia śliny? Staram się czytać książki o tym wszystkim, jak sobie radzić, ale mało to daje.
POMOCY
Pozdrawiam,
Kasia
