Moze kiedyś bedzie takie zajebiste spotkanie u nas co by Cie zmotywowało do opuszczenia Łodzi;) Pozdr!

Ja proponuję środek Polski, co by wszyscy z każdego zakątka kraju mieli równe odległości Także Toruń zawsze na propsie

Witam serdecznie to mój pierwszy post na tym forum. Uwarzam,że takie spotkania są świetnym pomysłem. Z nerwicą bardzo ciężko walczy się w pojedynke. W jednosci siła jak to powiadają. Ja jestem z południa Polski ale są różne ścieżki, ażeby pogadać albo spotkać się gdzieś większą grupą ludzi z podobnymi zaburzeniami. Pozdrawiam

Katowice, jak ktoś kiedyś trafi na ten post to zapraszam do rozmowy, podaję maila : slonce8864@onet.pl

Na jakąś kawę w Wawie chętnie.
Najchętniej w grupie, bo mało mówię i mogłoby być nudno

Halo Warszawa, kto jeszcze na kawę chętny, żeby się grupa zebrała. Oczywiście herbatowicze też mile widziani

Cześć wszystkim . Właśnie odkryłem to forum i baaaardzo się z tego cieszę. To taki dziwny paradoks. Bo wszyscy zmagacie się z problemami, które utrudniają takie proste bycie szczesliwym. Nie powinienem się z tago cieszyć. I nie to jest powodem mej radości. Z resztą pewnie domyślać ie się, że nie o to chodzi. Może sami pamiętacie moment odkrycia forum. Dobrze jest mieć świadomość, że nie jest się w jakimś cierpieniu samym. Mam przyjaciół, generalnie nie czuje się samotny. Oni jednak nie mogą w pełni zrozumieć depresji i nerwicy. Nigdy ich bowiem nie doświadczyli. Pierwszy post zamieszczam właśnie tu, bo... jestem gadułą. I bardzo podoba mi się idea rozmowy na żywo. Mieszkam w Warszawie, stąd pytanie do grupy warszawskiej. Udało Wam się spotkać? Przyjmiecie do swego grona? Ja baaaardzo chętnie się wygadam i wysłucham. Słuchać też umiem

Ja też z Warszawy nie słyszałam żeby takie spotkanie się odbyło, ale rzadko tu zaglądam.. Pozdrawiam

Ooo, dziękuję Madziks za odzew!!! Żałuję, że nie zajrzałem tu wczoraj. Chyba myślałem, że jeśli nawet nie forum, to ten wątek jest martwy. Nie znam jeszcze Was i tego miejsca zbyt dobrze. Ale chcę to zmienić . Na początek napisze i sobie, ale to już po pracy. Jak wspomniałem jestem (a raczej bywam, bo milczeć też uwielbiam) gadułą i zupełnie nie potrafię pisać i mówić o ważnych rzeczach zdawkowo. A od ważnych chciałbym zacząć. Na błahostki (bo i one się liczą) będzie jeszcze czas. Takżetak. Widziałem, że jest miejsce ba przywitania. Napiszę tam, ale może i tu, by przywitać się lokalnie. Może od ważymy się kiedyś i pogadamy przy herbatce/kawie/soku z marchwi? Tymczasem zmykam do pracy. Trzymajcie się wszyscy mimo złych lęków. Ja mam ich dziś znów zbyt wiele. Ech

Chętnie się spotkam na żywo. Moze jeszcze z Warszawy ktoś dołączy. Może być w ten weekend wieczorem sobota / niedziela.

Ooooo, super!! Bałem się, że spotkanie na żywo osób, których paraliżuje lęk, będzie zupełnie nierealne. Nie wiem jeszcze, jakie są tu zwyczaje, ale może jakoś cześć szczegółów dogadamy w prywatnych wiadomościach. Ale to później, mamy czas. Może jeszcze ktoś dołączy, więc na razie tutaj. Ja jestem otwarty na spotkanie, bo moje lęki są zupełnie gdzie indziej. W szczegółach opowiem na spotkaniu, no zawsze potrzebuje mnóstwa słów, by wyrazić ważne myśli i emocje. A rąk w skrócie, nie boję się szczerych rozumie i dobrowolnych spotkań. PANICZNIE za to boję się niemożności rozmawiania do końca szczerze. Brzmi nie groźnie? Otóż niegroźne nie jest. Panikę wywołuje sama myśl, że ktoś nie mówi mi wszystkiego, co o mnie myśli. W kontaktach prywatnych, mogę po prostu takich ludzi unikac. Ale w pracy jest inaczej. Służbowe kontakty mają w swej naturze pewien stopień nieszczerości. Nie zawsze, może nawet nie często, ze złymi intencjami. Tak po prostu jest i już. Przelozonemu nie mogę powiedzieć wszystkiego. Ani z resztą on mi. Gubię się w tym. Skłonności do niskiej samooceny dodają tylko gwoździ do tej trumny. Wiem, głupia analogia, ale niech już zostanie. A to wszystko tylko jeden z mych lęków. Większość jednak jest związana z mymi kontaktami służbowo-oficjalno-urzędowymi. Dobra, i tak nie zawrę tu nawet promila swych zmartwień. Opowiem. I wysłucham. Na razie jest nas dwójka, a dla mnie dzień jest obojętny, więc Ty możesz wybrać . Ja mieszkam sobie na Mokotowie, ale niezwykle sprawnie poruszam się transportem zbiorowym, więc miejsce też wybrać możesz. Mamy na to czas A jak ktoś chce dołączyć, niech robi to śmiało. W kupie raźniej

Hej, to może piątek 19 w centrum jakieś cafe nero czy coś takiego. Nie mam żadnych lęków społecznych, mam nerwicę natręctw. Nie lubię pisać dlatego wolę się spotkać na żywo i pogadać. M

Spoczko, ja też pi stokroć wolę rozmowę. W najmniejszym stopniu nie oczekuję, że będziesz pisać równie długie wiadomości. Piszmy tyle i wtedy, gdy nam pasuje. W piątek nie dam rady. Już obiecałem rodzicom, że ich odwiedzę. Z resztą u mnie w ogóle pewniejszy jest weekend. Nie chciałem tu dramatyzować, to zrobię ba żywo, ale te moje lęki w pracy często wyciskają mnie do ostatniej kropli. Czasem jest tak źle, że całkiem zamykam się w sobie . Także ja wolałbym weekend. Jeśli nie dasz rady, spróbujmy w przyszłym tygodniu. Nero w centrum mi pasuje. Godzina z 19 też. Jeszcze zdążymy doprecyzować, które. Udanego czwartku

Cześć chętnie spotkam się z kimś z zaburzonych w Warszawie, tak po prostu pogadać, na luzie przy dobrej kawce lub herbatce