To co sie dzieje trudno mi ubrać w słowa, ale ostatnimi czasy zacząłem co raz lepiej ogarniać ignorowanie myśli lękowych. Jak pisałem wcześniej na forum, cały czas kierowałem się logiką, a każdą myśl która związana była z lękiem nauczyłem się odruchowo zbywać. Jak tylko pojawiała się i czułem lęk nie przeszkadzałem sobie w aktualnie wykonywanej czynności. Analize ciała porzuciłem już dawno. Jak tylko działo się coś z moim ciałem np miałem swędzenie, ból głowy (mówię ból bo przez ostatnie 3 miesiące nie odpuszczał ani na moment), kołatania serca (etap z notorycznym mierzeniem pulsu przerobiłem już na samym początku, nawet bralem beta blokery, ale dziwnie się po nich czułem więc odstawiłem), to nawet nie robiło to na mnie wrażenia. Dzisiaj byłem na psychoterapii i przerobiłem pewien męczący mnie etap życia i tak sobie szedłem odwiedzić brata i w pewnym momencie miałem pustkę w głowie. Ale to nie taka chwilowa jak po ataku paniki. Zniknęły wszystkie myśli natrętne, paranoiczne i filozoficzne. Było to dla mnie dość dziwne. Jakbym nagle wyrwał się z nerwicy. Przyznam, że aż dziwnie mi się to pisze, bo do końca nie jestem pewien, jednakże trwa to do teraz. DD opuściło mnie chyba 2 tygodnie temu z czego bardzi się cieszyłem, ale teraz to jestem w szoku. Właśnie leżę na łózku i to piszę z ogromnym spokojem w głowie. Postanowiłem, że zrobię jak Divin sobie wyzwanie 10 dni. Jeśli ten stan się utrzyma to nazwę się odburzonym, natomiast jeśli wróci to spoko - czekam. Nie zrobi to już na mnie wrażenia

subzero, gratulacje, I tak trzymaj

ja też już miałam taki stan, że wyszłam poza tą całą otoczkę, jakby z jakiegoś kokonu. Wiem, że patrzy się wtedy na świat zupełnie inaczej. To właśnie wtedy przełamałam lęk, tzn. pozwoliłam mu się wypalić do zera.

Dziękuję Czy też miałaś takie uczucie jakby te myśli lękowe próbowały się przebić/przyjść spowrotem, ale w tym momencie nie robiły one już na Tobie wrażenia? Może to śmiesznie zabrzmi, ale teraz po tej nerwicy taka pustka w głowie jest czymś dziwnym Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę musiał przyzwyczajać się do normalności

Otóż to Ja mam momentów normalności coraz więcej - oczywiście co jakiś czas dopadają mnie jakieś myśli i wtedy jestem w tym zanurzonym stanie. Ale jak pojawi się przebłysk normalności to jest to aż dziwne Ale bardzo przyjemne.

subzero1993 pisze:Dziękuję Czy też miałaś takie uczucie jakby te myśli lękowe próbowały się przebić/przyjść spowrotem, ale w tym momencie nie robiły one już na Tobie wrażenia? Może to śmiesznie zabrzmi, ale teraz po tej nerwicy taka pustka w głowie jest czymś dziwnym Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę musiał przyzwyczajać się do normalności

subzero, dokładnie mam takie same odczucia nie robi to na mnie wrażenia, własnie w moim watku to napisałam, że siedząc na szkoleniu w pracy wczoraj pojawił się lęk I ja w ogóle się tym nie przejęłam, miałam wrażenie, że to ja teraz panuję nad sytuacją, miałam to w dupie za przeproszeniem

Hehe, przyzwyczajanie do normalności jest rzeczywiście dziwne jak żyło się ileś tam jak na wojnie, ja np. 2 lata.

Odczuwam dokładnie to samo co Ty

subzero, ja tak mam, że myśli lekowe chcą się przebić z powrotem ale nie mają tyle siły co jeszcze kilka tygodni temu. Nawet z terapeutką o tym rozmawiałam, miałam ostatnio taką "akcję", która jeszcze jakiś czas temu doprowadziłaby mnie do napadu lęku a potem by się włączył lęk wolnopłynący. A tym razem zakończyło się to na zwykłym kilkugodzinnym co prawda obniżeniu nastroju, którego jednak nie potraktowałam nerwicowo, tylko jak zwykłą, ludzką reakcję na stres.

Witajcie witajcie.
Wczoraj pod wieczór włączyły mi się natręty i chyba DD. Chyba, bo jakoś przyzwyczaiłem się do tego stanu, że nie zauważyłem jakoby miałoby być coś nie tak. Przez to, że przez większość życia byłem bucem, chamem i ogólnie strasznym dupkiem, że już zacząłem podchodzić pod mizantropa zatem zrobiłem sobie rachunek sumienia i liste zmian w swoim życiu. Postanowiłem żyć tu i teraz, już nie odpływać myślami w przyszłość, przyjąć postawę przyjacielską, skupić się na osiąganiu szczęścia, ale już nigdy kosztem innych, nie kategoryzować ludzi, nie oceniać. Rano obudziłem się jakby bez DD, natręty sporadycznie przyjdą, ale jakby nie straszą tylko irytują (może dlatego, że przez ostatni czas żyło się tematem nerwic, a po zmianie otoczenia myślowego zostaną zastąpione innymi). W ogóle jestem jakiś pełny energii i mam ochotę coś robić, gdy wcześniej wyjście z łóżka było dla mnie wyzwaniem. Przyznam, że zapomniałem czy właśnie tak to powinno wyglądać i aż czuje się nie swojo

Dzięki oczywiście wszystkim za wpisy, wsparcie i zrozumienie. Zastanawiem się tylko czy to może nie od tego, że ostatnio pije dziurawca oraz melisę i że jak przestanę to zacznę się czuć źle, ale to chyba już głupia obawa, bo z drugiej strony to są herbatki, a nie jakieś nalewki na spirytusie, które ponoć mocno działają. Musze koniecznie zmienić podejście do życia, bo nawet jak jest dobrze to szukam dziury w całym

Subzero, brawo za samoświadomość;-) To co było w przeszłości, to już było - trzeba wyciagnąć z tego wnioski i potraktować jako lekcję od życia i skorzystać z niej. I własnie to robisz;-)
Co do ziółek, dziurawiec zaparzony w wodzie nie działa na poprawę nastroju, tylko na trawienie, wspomaga zdaje się pracę woreczka żółciowego. Jeśli chcesz używać dziurawca jako naturalnego antydepresanta, to musi być rozpuszczony w alkoholu, w formie nalewki własnie

Oo cos wkoncu dla mnie . Przy sobocie wodka i na przegryche dziurawiec

No proszę, to zrobiłem sobie dobre placebo Męcząca jest ta nerwica. Chwile się pocieszyłem, jakiś czas później znowu był bombard myśli lękowych, a teraz mam jakiś melancholijny stan, no nic. Każdy krok do przodu się liczy. Grunt, że z dnia na dzień jest co raz lepiej.

subzero1993 pisze:No proszę, to zrobiłem sobie dobre placebo Męcząca jest ta nerwica. Chwile się pocieszyłem, jakiś czas później znowu był bombard myśli lękowych, a teraz mam jakiś melancholijny stan, no nic. Każdy krok do przodu się liczy. Grunt, że z dnia na dzień jest co raz lepiej.

subzero, no pressure pamiętaj, że w nerwicy trzeba sie spieszyć powoli I zdrowieć powoli

Będe pamiętał. Chyba przez zaburzenie przebija się moja impulsywność i brak cierpliwości z okresu normalnego To jednocześnie dobry i zły znak

-- 28 kwietnia 2016, o 23:05 --
Żeby prowadzić relacje na bieżąco podsumuje dzisiejszy dzień. Po dość krótkim etapie depresyjnym, bo jakimś ośmiogodzinnym, ogarnąłem downa i zacząłem żyć. Nie chcę zapeszać, ale po 17:00 zacząłem czuć się bardzo dobrze, jak przed zaburzeniem, a nawet lepiej, bo teraz w końcu nauczyłem się nie być marionetką własnych emocji. Zacząłem też wprowadzać plan swojej przemiany w życie. Jest to niesamowite uczucie mieć swoje życie pod kontrolą. Myśli oczywiście się pojawiają, ale tak działa nasza małpka (podświadomość, zatem ona mi spamuje, a ja robię swoje, jak się jej znudzi to zamyka się i mam spokój. Ciekaw jestem jutra, a Wam zaburzonym życzę dużo siły i pewności siebie w opanowaniu tego stanu emocjonalnego, bo widzę po sobie że się da!!

-- 29 kwietnia 2016, o 21:49 --
Kolejny dzień za mną, myśli lękowych prawie już nie ma, dobre samopoczucie już wraca. Ogólnie jest co raz lepiej. Oby ten stan się utrzymał

-- 1 maja 2016, o 11:12 --
Kolejny dzień i dotarło do mnie, że przez ten cały czas, źle potraktowałem nerwicę. Żyłem tą walką z nią, jakbym miał do zwalczenia coś ogromnego, a na dobrą sprawę to tylko stres i lęk. Racjinalizowałem cały czas myśli, poszedłem sobie na ognisko i ogólnie jakoś ją olałem, bo w sumie po co mam się bić z myślami? Także nastąpiła zmiana podejścia. To co sie dzieje teraz nazywam efektem stresu (żeby po odburzeniu nie panikować jak pojawi się jakaś lękowa sytuacja czy to przypadkiem nie powrót nerwicy, bo przecież nie będzie to powrotem). Ogólnie jest co raz lepiej, tylko szumy w uszach niestety zostały i chyba tak już będzie :/ Jeśli macie jakiś pomysl na te szumy to dajcie znać.

-- 1 maja 2016, o 22:05 --
Kolejny dzień w którym mimo, że lęki sporadycznie się pojawiały przez jeszcze nadwrażliwy słuch to uważam za bardzo udany. Praktycznie nie czuje żeby "nerwica" w czymkolwiek mi przeszkadzała. Myśli dalej przychodzą, ale już nie ma takiego natłoku i ogólnie wszystko wraca do normy.

-- 2 maja 2016, o 22:50 --
Muszę mój plastusiowy pamiętniczek jakoś inaczej zacząć prowadzić, bo miałem odruchowo chciałem zacząć zdanie od "kolejny dzień".

Zatem jest to szósty dzień odburzania. Zauważyłem pewną rzecz odnośnie szumu w uszach. Sytuacja wygląda tak, że pojawił mi się chyba od nerwicy, albo miałem go może wcześniej, ale nigdy nie zwróciłem na niego uwagi. Znając jednak to jak wyłapujemy w nerwicy najmniejsze pierdoły i bierzemy to za objaw raków i innych homarów to bardzo prawdopodobne, że może jednak wcześniej się pojawił. Szum w uszach jeśli nie dotyczy wspomnianych powyżej zwierząt ze szczypcami i innych chorób to wywołany jest najczęściej ze stresu, a dokładnie tego, że serce nam pompuje krew jak szalone, a przy rozszalałych hormonach zawartość maszyny losującej w multilotku jest wzorem ładu i harmonii. To że go słyszymy nie wynika jednak z uszkodzenia ucha zatem spoko, bez paniki. Dla osób chcących poznać szczegóły podaję termin "tinnitus", który możecie obczaić w necie, ale nie wiem czy jest sens, bo w zaburzeniu lękowy wszystkie objawy sprowadzają się do tego by je olać. (Pewnie Ameryki nie odkryłem tym co napiszę, ale to temat z moimi refleksjami zatem będę pisał to na co mam ochotę ) W nerwicy boimy się wszystkiego, zatem jak pojawi się szum w uszach, to nasz skaner z automatu zwraca na niego uwagę i boimy się szumu w uszach i co wtedy? Jako, że boimy się szumu mamy intensywniejszy lęk, zatem serce wali jeszcze mocniej, krew pompowana jest szybciej przez co szum się zwiększa i tworzy się taka pętla. Ogólnie u mnie dalej on jest, ale mniejszy, czasami całkiem znika. Możliwe, że przez hałas w ciągu dnia po prostu nie zwracam na to uwagi. Wyostrzony słuch też wrócił do normy. Uaktywnia się wtedy gdy jakiś usłyszę szmer z bliżej nieznanego miejsca, ale ignoruje to i się wszystko normuje.
Przyznam, że było dzisiaj tak, dobrze, że prawie zapomniałem opisać ten dzień. Na dzisiaj to tyle. Ciekawe co będzie jutro

-- 3 maja 2016, o 23:21 --
Siódmy dzień i dawka kolejnych refleksji. Lęk niemalże zniknął wraz z tym wolnopłynącym, jednakże dalej dźwięki bliżej mi nieokreślone wywołują u mnie lękowe reakcje. Np telewizor z pokoju obok, którego nie do końca usłyszany dźwięk jakoś mi się przesłyszy potrafi mnie wyrwać z różnych czynności. Podobnie mam z przelatującymi mi kątem oka rzeczami (tym bardziej, że teraz mam nowe okulary, które są nieco węższe przez, co boczne zakresy widzenia mam rozmyte i jeszcze nie moge się przyzwyczaić), one też mnie odrywają od codzienności i tak się złapałem na tym, że zaczynam nasłuchiwać, albo doszukiwać się czegoś. Zastanawiałem się, jak te odruchy lękowe ogarnąć i w sumie odpowiedź była jak zwykle banalna - niereaktywność. Nie wiem dlaczego o tym nie pomyślałem wcześniej tylko ograniczałem się do stosowania jej w myślach lękowych. Od teraz wprowadzam ją do tych źle wyrobionych przez nerwicę nawyków. Wcześniej to ignorowalem zwyczajnie, ale teraz zaczynam robić to na szeroką skalę, bo już wiem o co w tym chodzi.
Co do zmian w osobowości to jak już pisałem w innych tematach idzie mi to dobrze. Dopiero w nerwicy zdałem sobie sprawę z tego, że jestem lekkim paranoikiem oraz łapię się na schizowych myślach czy też bujnej wyobraźni. Nastawiam wszystko do pionu racjonalizowaniem i nereaktywnością.
Kolejnym wnioskiem, o którym na forum pisałem już wczoraj, jest fakt że nerwica to termin wyłącznie medyczny, który nas nie dotyczy. Nas do tyczy lęk i źle wyrobione przez niego nawyki. Niby pierdółka i mało istotna informacja, ale jednak zmienia bardzo wiele. Otóż chodzi o to, że już w tym momencie można powiedzieć, że wróciłem do świata żywych. Myśli lękowe prawie w ogóle sie nie pojawiają, ale.... Mogą w trakcie życia przyjść inne. Nie muszą, ale mogą. Mogą przyjść równieź nowe obawy, czy też moge z jakiegoś powodu dostać ataku paniki i będzie to rzecz... normalna. Chodzi o to, że przez takie spojrzenie na tą sytaucję nie będzie mowy o smętach typu "powrót nerwicy", bo taka rzecz miejsca nie ma, a patrząc często na komentarze na jakiś portalach medycznych ludzie tam płaczą o nawrotach, bo chyba nie do końca rozumieją, że lęk może przytrafić się nawet człowiekowi o nerwach ze stali.
Bardzo ostatnio też spodobało mi się "ryzykowanie", które z uporem maniaka stosowalem, by ogarnąć swoją łepetynę z bzdur które nałapała za czasu zaburzenia.
Kolejną rzeczą, jest ciekawe spostrzeżenie użytkowniczki Olalala, którym się ze mną podzieliła, mianowicie chodzi o pogodzenie się z tym, że nerwicę będzie się miało do kończ życia. Co to daje? Choćby tyle, że osoby które boją się, że to im nie minie poprzez poddanie swojego skarbu, mogą zaburzeniu zrobić na przekór i przełamać lęk.
Poza tym odczuwam taki wewnętrzny luz, mniejsze spięcie, które oczywiście zostało przez jeszcze utrzymujący się skaner lękowy wyłapane negatywnie, ale wyjebaccio. Wiem, że minie. Podobnie jest z koncentracją. Pamięć jako taka wraca do normy za to z koncentracją są jeszcze lekkie problemy, ale myślę, że to też kwestia czasu. Zastanawiałem się nad jakimiś ćwiczeniami na koncentrację. Póki co to tyle.

-- 5 maja 2016, o 00:15 --
Kolejny przebłysk stanu lękowego. Wcześniejszy miał miejsce parę dni temu, ale zapomniałem go opisać. Mianowicie wygląda on tak, że przez okres jakiś 3h pojawia się takie uczucie zamieszania/lęk wolnopłynący i czuję w głowie lekki ucisk i mrowienie. Zaczynają mi się wtedy pojawiać myśli natrętne, które towarzyszyły mi przy etapie największego strachu przed schizą. Oczywiscie wszystkie skutecznie ignoruje, ale potrafią zdekoncentrować. Oba przebłyski pojawiły się w godzinach wieczornych. Poza tym wszystko spoko. Ósmy dzień za mną.

-- 6 maja 2016, o 08:28 --
Relacji z dnia dziewiątego nie będzie bo poszedłem na piwo

-- 9 maja 2016, o 03:19 --
Minęło parę dni. Koniec wyzwania, koniec użalania się nad sobą i koniec życia w iluzji lękowej.. Chciałbym podziękować Divinowi, Victorowi za całe poradniki stworzone przez nich. Chciałbym podziękować Mariannie i Bartowi za ich posty, które rozwiewały moje problemy i też nakreśliły nowe spojrzenie na walkę z zaburzeniem, a dokładniej na walkę z czymś co na dobrą sprawę jest iluzją. Czy jestem odburzony? Jak najbardziej. Czy myśli zniknęły? Nie. Są dalej, ale nie są w stanie wejść mi na głowę, a jak przyjdą to nie będę płakał, że nerwica wraca, bo to tylko termin medyczny. Ja odczuwam lęki, a nie nerwicę, ale czy człowiek byłby człowiekiem gdyby ich nie odczuwał? Raczej nie. To będzie koniec mojego plastusiowego pamiętniczka.
Pna koniec dodam co mialem w czasie mojego zaburzenia. Nerwicę lękową, zaburzenia obsesyjno kompulsywne, zaburzenia osobowości (głównie lękowe, ale też schizowe i nieco paranoji), DD, stany depresyjne plus objawy somatyczne (ból głowy, skrajne bicie serca, niekiedy myślałem że połamie mi żebra, drętwienie kończyn, swędzenia skory, czucie pulsowania i własnego tętna na całym ciele, wyostrzony słuch) Wszystko ogarnąłem jedną metodą na dobrą sprawę. Seperacją od zaburzonego stanu emocjonalnego, ignorowaniem , ryzykowaniem oraz wykorzystałem podejście z terapii poznawczo-behawioralnej o zmianie odbioru wszystkich tych rzeczy. Z tą wiedzą jaką mam (wyniesioną z forum) w sumie nie wiem czy możliwe jest popadnięcie w nerwicę drugi raz. Nawet jeśli jest - czekam. Nie boję się, bo nerwica to nie kara, a znak, że w życiu źle postępowałem i wymagane było zmienienie podejścia. Postrzegam ją jako cenną naukę i ciekawą (choć nie do końca przyjemną) przygodę.

Piotrek you are the hero

Bardzo fajne przemyslenia, podobne zreszta do moich a umnie zaburzenia w zasadzie nie ma juz calkowicie, mam jeszcze problemy z takim odpowiezialnym podejsciu do zycia i mam ochote czasem uciekac od problemow lub niektorych emocji ale i z tym jest duzo juz lepiej.
Ja mysle ze tu warto tylko dodac ze jak sie na zaburzenie obiera taka postawe nazwijmy to bojowa to najwazniejsze to miec wyrozumienie dla kryzysow i wlasnych emocji, bo jak tego brakuje to latwo popadac w negatywne nastroje kiedy jest gorzej. Ja tak mialem wiele razy w calym procesie, wiec przyzwalanie na ogolnie zaburzenie jest bardzo wazne.
Do tego cale materialy na forum, terapia behawioralna switnie moga naprostowac leki i schematy nerwicowe jesli sie staramy, jednak czasem aby zmienic podejscie do zycia potrzeba troche rozwoju osobistego i takze filozofii i czasem warto te tematyki polaczyc.
Zycze powodzenia !

Olalala pisze:Piotrek you are the hero

Dzięki

Co do filozofii, to dla mnie najlepszym wyjściem porzucenie wszystkich. Żyję dla siebie, po to by być szczęśliwym i postaram się nie być takim ch*jem dla ludzi jak wcześniej. Dałem sobie też spokój z byciem agnostykiem. Nie potrzebuję doszukiwać się jakiegoś sensu tam hen hen, gdy znalazłem go tu i teraz. Może kiedyś się to zmieni, tego nie wiem... i nie będę tego rozpatrywał, bo po co mam żyć przyszłością? Teraźniejszość mi ucieka