Cześć, od ok. 3 lat mam „czynną” nerwicę natręctw myślowych, ogromne lęki itd. Przedtem też miałam takie skłonności, ale zwykle siedziały gdzieś w ukryciu i nie mieszały dużo w życiu.

Odkąd pamiętam mam niechęć do samej siebie, uważam, że do niczego się nie nadaję, poniżam samą siebie w myślach i naprawdę myślę, że niczego nie potrafię zrobić dobrze. Na każde zwrócenie uwagi czy porażkę reaguję rozbiciem emocjonalnym.

I teraz do sedna: od jakiegoś czasu często kłócimy się z mężem, bo biorę do siebie każdą jego uwagę, każdy grymas czy gorszy humor. Zawsze wtedy straszliwie płaczę i mam rzut tych wszystkich negatywnych myśli: że jestem do niczego, że powinnam się zabić, że on i córka mnie nie potrzebują. W głowie mam obrazy jak wychodzę na balkon i z niego skaczę, albo zakopuję się pod śniegiem. Potem godzimy się i wszystko wraca do normy.

Powiedzcie, czy takie myśli to jest powód do zgłoszenia tego psychiatrze? Czy powinnam się martwić? A może to jakieś inne zaburzenie, np. borderline albo coś jeszcze innego? Bo takie skrajne załamania z pewnością nie są normalne. Oczywiście nie oczekuję tutaj, że ktoś mnie zdiagnozuje, chodzi jedynie o wskazówki czy jest się czym martwić.

Wydaje mi się, że najpierw powinnaś udać się do psychiatry, żeby ocenił Twój stan zdrowia i potem myślę, że na terapię, bo masz problemy z samooceną i myślę, że warto nad tym popracować:)

Jestem pod opieką psychiatry, ale pod względem nerwicy. Tak samo jeśli chodzi o terapię, którą przeszłam. Nie było okazji, żeby porozmawiać o innych problemach niż nerwica. Ale może właśnie teraz jest pora, by to zmienić…

Layla pisze: ↑

13 grudnia 2023, o 23:41

Jestem pod opieką psychiatry, ale pod względem nerwicy. Tak samo jeśli chodzi o terapię, którą przeszłam. Nie było okazji, żeby porozmawiać o innych problemach niż nerwica. Ale może właśnie teraz jest pora, by to zmienić…

Myślę, że warto o tym wspomnieć i wtedy dowiesz się na czym stoisz i co należy z tym zrobić:)
Trzymaj się!!

Kochana to tylko myśli.
Nie powinnaś się ich bać, ani brać ich do siebie.
Oczywiście że możesz o tym opowiedzieć psychiatrze.
Ale to minie.
Powinnaś przede wszystkim brać leki i uspokoić się.
Przechodziłam to dwa lata temu. Leki mi pomogły.
Wiem że w tej chwili trudno jest ci w to uwierzyć ale to zniknie zobaczysz.
Pozdrawiam