jestem w czasie terapii CBT i sobie bardzo chwalę, wiele rzeczy przepracowałam, czuję się dobrze, funkcjonuję.
Ale nie mogę sobie poradzić z postawą mojej mamy. Jestem "people pleaserem", zawsze byłam dobrym dzieckiem, wrażliwym, umiałam przeprosić. Moja mama faworyzuje moją młodszą siostrę, a mnie okazjonalnie lubi, ale przez większość czasu jest na mnie zła i robi mi "karanie ciszą". Bardzo zależy mi na tej relacji, staram się i chyba jest to wykorzystywane. W momentach, w których zabiera mi uwagę i miłość faworyzuję moją siostrę na pokaz, żebym widziała i na pewno ZAUWAŻYŁA jak to mnie kara. A za co mnie kara? W tym momencie za życie z chłopakiem bez ślubu, ale wiem że to tylko pretekst, jak wyjdę za mąż to znajdzie się kolejny powód - zawsze się znajduje. Najgorsze jest to, że moja znajomość z mamą to sinusoida - w dobrych momentach jest świetna, dobrze się dogadujemy. I ni z tego, ni z owego - KARA. Królowa lodu, nie odzywa się, nie kocha. Mam 30 lat i własne życie, ale to wciąż boli jakbym była małą dziewczynką.
Na terapii pracuję nad tym tematem, wiem że dobrze byłoby przestać próbować ją zmienić, ale na razie jak ona tylko wyciąga rękę to ja od razu cała w skowronkach. Przypomina to relację przemocową (wiecie, jak mąż leje żonę a potem jej kupuje kwiaty i jest miesiąc miodowy i ona nie potrafi odejsc bo jest uzalezniona) i to chyba nawet jest relacja przemocowa, z przemocą psychiczną. Za każdym razem, jak ona się wycofuję, ja bardzo cierpię. Plus patrzenie na młodszą siostrę faworyzowaną finansowo i emocjonalnie też boli. A ja niby pamiętam, jakie moja mam robi mi krzywdy, ale wtedy odzywa się to poczucie winy rodem z katolickiego przedszkola, że ona tyle dla mnie, że to ja jestem ta zła, że przecież ona tez jest ofiarą i w ogóle totalnie piszę jej milion usprawiedliwień i mam ochotę przepraszać (przynajmniej już przestałam przepraszać, to sukces
)Czy ktoś też ma problem z takim odrzucającym rodzicem?
Może macie jakieś książki albo dobre rady? Albo komus udało się uwolnić z takiej relacji?
