Mój tata ma narcystyczne zaburzenia osobowości(edit-to że miał zaburzenia nie wpływało, tylko jego zachowanie któremu to zaburzenie sprzyjało), i wpływało/wpływa to na życie całej mojej bliskiej rodziny, mimo rozwodu moich rodziców. Po części chce współczuć, widzę jak miota się w życiu, ale z drugiej strony nie potrafię wybaczyć tego jak mało miał empatii do mnie, jak dużo ode mnie wymagał gdy nie miałam siły, jak dużo przemocy psychicznej stosował na mnie i moich bliskich, gdy ja go potrzebowałam przechodził bunt do swoich rodziców i prawie nie zwracał na mnie uwagi. To okropne tak kogoś kochać/nienawidzić/potrzebować/bać się. Czasami mam wrażenie że jako jedyna z bliskiej rodziny nie jestem/nie byłam zmanipulowana przez niego (bo córki nie mógł sobie wybrać, i taka jestem że potrafię się postawić) ale przez to często zostawałam sama, bo reszta przytakiwała ojcu, dopóki nie ogarnęli że nie muszą. Teraz zostałam z nerwicą, fobią społeczną, poczuciem że nie można brać od innych pomocy, i wściekłością do ojca. Mimo wszystko jakoś chce tą relacje odbudować, ale nie wiem czy warto.

Rodzic. Dlaczego 15 lat temu takie zachowanie jeszcze było normalne? Co się zmieniło? Dlaczego my nie jesteśmy normalni tylko mamy lęki, fobie, zaburzenia i biegamy od terapeuty do terapeuty? Twój ojciec zapewne był tak samo " wychowywany" jak ty, tak przynajmniej było z moim. Jemu nikt nigdy nie powiedział:" Stary, idź do kogoś, robisz krzywdę sobie i swoim bliskim".
Nie mam więzi z ojcem, ale nie mam żalu. Relacja jest zwyczajna. Nie ma możliwości stworzenia akcji uczuciowej ojciec- syn. Zapraszam na święta, dzieci odwiedzają dziadka. Takie to poprawne. Nic więcej nie jestem w stanie już dać.
Mając obraz człowieka który krzywdził można zrozumieć i wybaczyć, a gdy to nastąpi budować relacje bez obciążania siebie, tylko w zakresie komfortu- reszta zależy od drugiej strony.
Nic nie stracisz. Nic nie straciłem.
Tak już jest.