Witam wszystkich naszła mnie taka oto refleksja Rodzimy się i umieramy ale tak naprawdę po co właściwie żyjemy ?

Szczerze mówiąc nie wiem. Jako katolik czekam jednak na wejście do raju. Serio w to wierzę.

Raphael pisze: ↑

28 lipca 2019, o 22:33

Witam wszystkich naszła mnie taka oto refleksja Rodzimy się i umieramy ale tak naprawdę po co właściwie żyjemy ?

Jako ateista na nic nie czekam. Staram się cieszyć z tego co mam i doświadczam każdego dnia.

To po co żyjemy chyba jest nie do dowiedzenia się, jednak może kiedyś się dowiemy.Przez właśnie ten temat ludzie pogarszają sobie nastroje, myśląc coraz więcej o tym i dostrzegając coraz mniej sensu w tym, co się robi, bo "przecież i tak umrzemy".Sens życia to zagadka, ta samo jak to co jest po śmierci, a brak jakichkolwiek dowodów na istnienie życia po śmierci tylko sprzyja do rozmyślań nad tym wszystkim.Być może człowiek ma pewien mechanizm w sobie, aby wyszukiwać wiary w coś, czego nie wytłumaczy logiką.Tak jak od pradawnych lat ludzie czcili ogień jak bóstwo, tak to na przestrzeni lat ewoluowało, aż przybrało postać bardzo dużej ilości kultów i wierzeń, jednak to wszystko opiera się na wierze, a ona jest irracjonalna.

Raj?Co to jest? Miejsce, gdzie człowiek jest zawsze szczęśliwy? Z punktu widzenia przyziemnego jest to niemożliwe, a dłuższe spełnienie w życiu na Ziemi, zawsze przynosi chwile, w której się ono załamuje i zamienia w cierpienie.Człowiek, który ma wszystko, nudzi się w końcu tym i popada w marazm.
Piekło? Wieczne cierpienie i pokuta za grzechy też wydaje się być nielogiczną.Niesprawiedliwym jest bowiem pokutować na wieki wieków, czyli przyjmując w sumie "w nieskończoność" za coś, co popełniło się za życia, które jest ograniczone czasowo oraz biorąc pod uwagę czyny, choćby te najgorsze, kiedyś powinny mieć kres swej pokuty.
Życie po śmierci jako inny człowiek lub istota też chyba odpada, chociaż jest to już bardziej sensowne.Dusza jako źródło naszej jaźni powinno kumulować doświadczenia i przechodząc przez cykl życia i śmierci odkrywać nowym ciele szanse, na poprawę swojego bytu i nie popełnianie błędów wcześniejszych wcieleń.

sensem życia jest prokreacja rodzimy się, mamy mechanizmy żeby przetrwać, dajemy życie i przekazujemy gatunek dalej dlatego często życie ludzi jest podporządkowane pod założenie rodziny, staranie się o dzieci, później wychowanie tych dzieci. Oczywiście są tacy, co temu przeczą ale są oni w mniejszości. Większość ma ten cel, przynajmniej moim zdaniem tak jest.