Aha Wojtku przeczytałam tój post, wychodze z domu, pomimo,ze teraz jest gorzej. zmuszam sie do rozruszania moich zastałych dwóch półkul mózgowych, spotykam sie ze znajomymi, przynajmniej na tyle ile moge. jeszcze m-c temu wychodziłam chętniej, ale kontakty z ludzmi mnie meczyly. pewna psycholozka kazala mi robic plan dnia i zwracac uwage co m9 sprawia przyjemnosc, niestety wowczas (okolo kwietnia) jej sie nie posluchalam, ale teraz zacyznam wprowadzac zmiany. Mysle, ze moze cos w tym jest co napisales, bo podobna sytuacje mialam x lat temu i pomoglo mi (w jakis sposob) chyba to, ze "musialam" studiowac
. Z tymze wtedy nie mialam problemów ze snem. teraz jestem bez pracy. a motywacja spada. 
Miałem jakiś sen, wydawało mi się, że się obudziłem, wtedy ogarnąłem, że jestem we śnie i zacząłem robić jakieś bardzo głupie rzeczy. Poszedłem spać we śnie i gdy się obudziłem ( we śnie ) to wydawało mi się, że już jestem w rzeczywistości. Ale okazało się, że to wszystko głupiego co zrobiłem dalej było i wpadłem w załamkę, czułem się tragicznie, chyba nawet płakałem we śnie. Wtedy się obudziłem i to już na serio ale przez pierwsze 20 min. miałem wrażenie, że zaraz znowu się obudzę. I pomimo, że teraz jest trochę lepiej to jednak ciągle mam obawę, że to wszystko to sen... Też mieliście tak?
Jeżeli masz jakieś pytania to polecam się. Ja wciąż mam się ku lepszemu i wierzę że któregoś ranka wstanę ... i mój wróg okaże się moim przyjacielem 
