Problem ze swobodą przekazywania informacji.

BartekK · 13 września 2014, o 14:37

Witam

Mam następujący problem, a mianowicie, gdy rozmawiam z kimś innym, nie skupiam się na tym co on mówi natomiast na jego oczach, i gubię się kiedy opowiada dłuższą anegdotę, natomiast kiedy ja opowiadam coś mówię bardzo niepewnie, wykonuję niepotrzebne ruchy, drapię się, nie wiem w którą stronę kierować swoje spojżenie, mówię kolokwialnie i nie umiem swobodnie rozmawiać, mówię coś i nagle tracę wątek, bo mój mózg dostaje jakby dziwny impuls i się wyłącza. Jak z tym walczyć?

korek · 13 września 2014, o 14:42

Myślę, że za bardzo skupiasz się na utrzymaniu kontaktu niż na samej rozmowie. Umysł wtedy jest bardziej zamknięty i nie da się przekazać pewnych rzeczy. Może to być spowodowane przez lęk. U mnie takim złym napędem była agorafobia. Gdy sobie poradziłem z tym, zdecydowanie łatwiej nawiązywać mi kontakty.

BartekK · 13 września 2014, o 15:32

W towarzystwie ludzi czuję się dziwnie, zachowuje się nie naturalnie, a samotności też nie lubię

Kamień · 13 września 2014, o 15:36

proponuję taki trening: idź gdzieś np. do sklepu odzieżowego, poproś o jakieś ubranie i dyskutuj ze sprzedawcą na jego temat, wypytuj (najlepiej jakbyś tej osoby wgl. nie znał) i możesz tak trenować z osobami nieznajomymi w wielu sytuacjach, pytaj o godzinę np.... NIKT nie będzie wiedział przecież, że to taki trening.
Pamiętaj, że najlepszym sposobem na pozbycie się lęku jest KONFRONTACJA!

Maddie · 13 września 2014, o 15:41

BartekK pisze:W towarzystwie ludzi czuję się dziwnie, zachowuje się nie naturalnie, a samotności też nie lubię

A są osoby przy których się czujesz swobodnie czy po prostu nie ma na to reguły?

Możliwe, że Twoje nienaturalne podejście do kontaktów z innymi ludźmi jest spowodowane strachem przed odrzuceniem lub niezrozumieniem. Za bardzo skupiasz się na tym żeby nie palnąć czegoś głupiego czy nie zachować się w sposób nieodpowiedni do danej chwili. Powoduje to rozkojarzenie i oceniasz swoje zachowanie jako dziwne. Dobrym rozwiązaniem byłaby terapia która pozwoliłaby poczuć Tobie większą swobodę w kontaktach ze społeczeństwem.

BartekK · 13 września 2014, o 16:20

tak to umiem normalnie przebywać w towarzystwie z tym problemów nie mam, problem się zaczyna gdy wzrok innych skupia się na mnie, tracę pewność i mózg panikuje, i jeszcze zamulam, obecnie jestem na prochach SSRI bo psychiatra mi dał na receptę, no i miał rację ponieważ nie da się zapanować nad mózgiem, gdy on się sam wyłącza

Kamień · 13 września 2014, o 16:25

on ci tak powiedział, że się nie da? na tym forum jest mnóstwo przykładów ludzi którzy wyszli z lęków/dd/fobii bez leków

BartekK · 13 września 2014, o 16:43

Tu chodzi o złą chemię w moim mózgu, nie mogłem podejść do terapii jeżeli nie kontaktowałem zbyt dobrze z otoczeniem, teraz wiem że jeszcze jednak potrzebuję psychologa

ITI · 13 września 2014, o 18:53

Też tak mam to *ujowa sytuacja no ,ale trzeba to przełamywać. Trzeba przyzwalać na ten stan żeby tak nie zwracać na niego uwagę ,gorzej jak to jest silne uczucie (znam takie bo takie mam) ,ale staram się wyluzować chociaż nie zawsze mi się udaje.Krok za krokiem raz lepiej raz nie...Ogólnie wszystkie rady z forum znawców tematu się przydają żeby nie zwraać na to zbytniej uwagi bo to będzie wtedy narastać przez to że się na tym skupia uwagę.Myśle ,że u mnie tego tematu (społecznego) przyczepiła się nerwica i trudno niech już tak jest jak i tak jest. Widocznie taki mój organizm zaczepny ,że się czepia kontaków z ludźmi .Myslę ,że w tym też jest ukryty cel ,a mianowicie chęć wycofywania się .Bo jak dopadają mnie te myśli (aspołeczne) to mam chęć się wycofać ...no ale zaś nie tędy droga bo tak sie żyć na dłuższą mete raczej nie da.Więc chyba żeby się z tym nie szarpać trzeba nauczyć się z tym żyć i akceptować .Dać się temu zabić żeby żyć

Jola · 19 września 2014, o 14:03

Mnie pomogło oddychanie. Serio, jak kogoś słucham to staram się głęboko oddychać, to mnie uspokaja. W momencie kiedy przychodzi moja kolej wypowiedzi, to jakoś mi wtedy łatwiej pozbierać myśl i je wyartykułować. Co innego, że jak coś mówię to zwykle nie patrzę się w oczy mojego rozmówcy, zupełnie unikam kontaktu wzrokowego, ale paradoksalnie dzięki temu rozmowa jakoś się klei.