Doszedłem chyba do korzeni i jednocześnie fundamentu swojego zaburzenia,otóż ostatnio po niektórych sytuacjach stwierdziłem,że nie potrafię radzić sobie z emocjami i w jakimś stopniu nimi manewrować już kiedyś jak miałem jakiś stres w pracy,szefowi się coś nie podobało,źle coś zrobiłem to od razu myśli typu:będzie chciał mnie zwolnić,już mnie nie lubi,będzie teraz chamski dla mnie itp. oczywiście potem siedziałem cicho bo byłem i nadal jestem zbyt mało asertywny,nie potrafię odmawiać czasami albo zazwyczaj innym.Tak samo mam w miłości zawsze się zakochuje i potem ciężko mi się dogadywać z dziewczyną bo wchodzi zazdrość,pretensje o coś co tak naprawdę jest normalne,ale ja oczywiście wyolbrzymiam nawet jak jest jakiś kryzys mniejszy lub większy w moim życiu to zamiast to olać,najpierw jestem smutny,zły,zdołowany a dopiero potem się mobilizuje,żeby to jakoś przezwyciężyć.Zawsze za dużo się przejmowałem opinią innych,rozmyślałem dlaczego tak mówili,zamiast po prostu jak to się mówi mieć wyjebane i żyć dalej jak byłem mały to kiedy zostałem krytykowany i ktoś mnie obrażał np.inny kolega to nie odszczekiwałem się tylko potem te emocje (złość,smutek) ze mnie uciekały i miałem miałem negatywne myśli dotyczące tej osoby,sądzę,że przez to mam konflikty wewnętrzne,których nie rozwiązuje a emocje gdzieś tłumie w sobie i potem jak to wszystko dostaje upust to pojawiają się lęki i wszystkie te myśli z którymi się borykam już od jakiegoś czasu,dlatego chce do zmienić,żeby nie przytakiwać szefowa do końca życia,tylko na bieżąco mówić,że coś mi się nie podoba

no to masz niską inteligencję emocjonalną, tak jak pisałeś małą asertywność
mam podobnie, dlatego też z tego względu, między innymi, izoluję się od ludzi, męczą mnie takie sytuacje jakie opisałeś, denerwuje mnie to, że czy to w pracy, czy w szkole trzeba walczyć o swoje, mieć właśnie wyjebane na innych i myśleć tylko o sobie, ja tak nie potrafię, jestem zbyt dobra chyba i zbyt empatyczna
i już sama nie wiem dlaczego tak jest, czy to przez wychowanie, czy przez osobowość, czy co????
nie jesteś sam...

ja wybieram inną drogę,nie izoluje się tylko zmieniam to stopniowo wdrażam asertywność i chcę zapanować nad uczuciami itp..radzę Tobie też,uciekanie od problemu nic nie da,musisz się z nim zmierzyć,żeby wydostać się z tego piekła

Ja natomiast wciąż mam problem z ludźmi, z odmawianiem czegoś najbliższym i ze stawianiem granic.
Przez co bywa że daje sobie wejść na głowę czasami ale pracuje nad tym.

A w ogóle tak z perspektywy czasu to powiem wam że w stanach lękowych człowiek dużo rozkminia
i dochodzi do róznych teorii na swój temat. Nawet sprzecznych ze sobą;)
Ale chyba najwazniejsze żeby czuć że to my kierujemy swoim losem i sobą i nic z przeszłości nie powinno
nas mocno ograniczać.

dokładnie,całe życie nie można komuś ulegać i podporządkowywać się pod coś,w końcu trzeba się odciąć i być asertywnym a nie ciągle przytakiwać a z tyłu głowy bić się w pierś,że nie powiedzieliśmy tego co uważamy za słuszne