Wiem jak takie wsparcie jest cenne, sama go doświadczam, znoszenie moich humorów też nie jest łatwe. Myślę, że z taką motywacją mamy duże szanse wyjść z tego i ograniczyć niechciane zachowania. Jeśli ma się zdrowo myślącego człowieka obok to on również może nam podpowiedzieć, czy przypadkiem nie wyolbrzymiamy jakichś reakcji. Oczywiście ja na początku nigdy się nie zgadzam, ale jak już później sama to przemyślę, to wiem, że miał rację

Masz w pełni rację. Jeśli się ma przy sobie wyrozumiałą i rozgarniętą osobę, to ze wszystkim jest dużo prościej...w każdym razie dzięki dziewczyny za odpowiedzi...macie rację, że potrzebna by mi była odskocznia w postaci jakiś swoich zajęć i chyba najwyższa pora przełamać się, ruszyć i zacząć coś robić.
Mam ogólnie z tym problem, bo w sumie wiecie, jak to jest, gdy trzeba coś zacząć samej...czy to iść na siłownię (o nie, nie sama się nie wybieram), czy na jakieś inne aktywności...więc ych...muszę się jakoś pozbierać w tej kwestii...

W takim razie życzę powodzenia i trzymam kciuki Mi takie hobby i własne zajęcia dużo pomogły, chodzę na taniec, zumbę, dużo czytam, majsterkuję, i dni lecą

Delphia: prosiłaś o wypowiedzi Panie, a ja napiszę z naszej męskiej perspektywy i swojej osobiście. Moja żona zachowuje się tak jak opisałaś w pierwszym poście, nie jest zaburzona Żony moich kolegów reagują tak samo jak wychodzimy na mecz, czy piwko - Ty sobie idziesz, a Ja sama, wolałabym żebyś nie szedł, albo idź baw się dobrze !!! itp. Wg mnie to jest zachowanie normalne, wpisane w Wasz - kobiet genotyp Poza tym jak jesteście na początku związku, to te uczucia są inne silniejsze, a przy związku na odległość chciałabyś mieć chłopaka jak najwięcej dla siebie. Jako mąż napiszę tak: dla zdrowia psychicznego związku dobre jest jak obydwoje będziecie mieć swoje zajęcia, gdzie będziecie osobno, każdy potrzebuje kawałka swojego powietrza.

Yayatoure dziękuję za odpowiedź

Ja osobiście nie widzę problemu, że mój chłopak wychodzi, bo przecież coś robić musi. Oczywiście mam jakieś tam myśli paskudne, ale cóż heh...czasami się też dąsam, ale koniec końców nie mówię mu "nie idź", bo wiem, że tak nie można. Staram się też ograniczać swoje dąsy, ale bywa to trudne hehe.

Ja mam duży kłopot z tym, żeby się zebrać w sobie i iść gdzieś sama...rzecz w tym, że przez pewną sytuację, która wywołała depresję - straciłam grupę swoich znajomych (zaczęło się obmawianie jaka to ja niewdzięczna jestem, że na piwo nawet nie wyjdę, etc...napisane bardzo powierzchownie, bo nikt się nie zainteresował DLACZEGO, a przestałam istnieć, bo odmówiłam raz, piąty, dziesiąty - wyjścia do pubu i uchlania się na umór...). Teraz trudno mi w ogóle nawiązać bardziej przyjazną relację, bo zwyczajnie uciekam, bojąc się, że znowu się to powtórzy. Po całej scenie usiłowałam nawet skontaktować się z osobami z grupy, które uważałam za rozsądne, ale usłyszałam, że jestem fałszywa i mam nie ściemniać...nie bardzo nawet wiedziałam o co chodzi...dopiero później dowiedziałam się, że grupowa "gwiazda" notorycznie mnie obmawiała i wywlekała sprawy, o których jej mówiłam. Tak wyszło, że w życiu realnym jestem ciągle sama i to jest przygnębiające...stąd też pewnie ta silna potrzeba kontaktu z chłopakiem, bo zostaje mi myśl, że ja nie mam nikogo...nie jest to miła myśl.

Nie mniej - postaram się przełamać i zaangażować się wreszcie w coś dla siebie, bo co tu wiele mówić...taki samotniczy tryb życia, bez rozrywek, bez wyjść towarzyskich - nie prowadzi do niczego dobrego...coraz częściej mam chęć ulokować się pod kołdrą na cały dzień i nawet nie wstawać. Nie mam bladego pojęcia jednak, jak się zmusić do tego...bo już mam coś postanowione, już, już chcę wyjść np. na trening zumby w mojej okolicy i nagle mi chęć mija...czuję beznadzieję i zwyczajnie zostaję w domu...nie czuję żadnej motywacji. Wolę siedzieć i czekać, aż chłopak wróci i będę mogła skontaktować się z nim na skype...ych...

Delphia , zachowujesz się jak osoba bardzo zakochana, i to dobrze , moim skromnym zdaniem, Twoje uczucia i zachowanie są jak najbardziej normalne i na miejscu , nie rozmyślaj za dużo , tak jest w miłość , gorzej jak byś nic nie czuła

A miłość to ograniczanie ?

Zebulon - absolutnie nie myślę w taki sposób...
Skąd Ci to przyszło do głowy? Czy coś w moich postach o tym świadczy Twoim zdaniem?

Tak mi to przyszło do głowy ... ale jako mężczyzna wodze to inaczej .

Dlatego prosiłam o wypowiedzi raczej kobiety. Oczywiście nie zmienia to faktu, że dobrze poznać opinię męskiej strony w tej kwestii (dlatego dziękuję panowie za udział w dyskusji, bo to wiele może wnieść i rozjaśnić), jednakowoż między kobietami, a mężczyznami istnieje spora różnica w odczuwaniu i wyrażaniu emocji Ważne jest osiągnięcie równowagi...tak myślę.

To i ja się wypowiem. Osobiście uważam, że to co napisałaś jest normalne, ja to doświadczam często - jak moja dziewczyna nie widziała mnie tydzień, bo musiałem pracować , to nie wiedziałem o co chodzi ... Dla mnie to wszystko co piszesz jest normalne, nie rozmyślaj. Jest normalnie, i tak pewnie jesteś bardziej ogarnięta niż nie jedna dziewczyna. Nie bez powodu są miliony demotów na ten temat

Delphia doskonale Cie rozumiem z ta tesknota.moj mąż pracuje zagranica i tez widujemy sie rzadko,codzienne rozmowy telefoniczne to nie to samo co bycie razem.a co gorsza gdy wyjeżdża to z tęsknoty przez tydzień nie mogę dojść do siebie.ostatnio nawet z tej rozpaczy wzięłam jego poduszkę żeby czuć go bliżej.no cóż zrobić związek na odległość nie jest fajny dlatego serce tak strasznie tęskni.a człowiek caly czas stara sie być myślami z druga połówka.

Nie mam bladego pojęcia jednak, jak się zmusić do tego...bo już mam coś postanowione, już, już chcę wyjść np. na trening zumby w mojej okolicy i nagle mi chęć mija...czuję beznadzieję i zwyczajnie zostaję w domu...nie czuję żadnej motywacji. Wolę siedzieć i czekać, aż chłopak wróci i będę mogła skontaktować się z nim na skype...ych...

Bo musisz wyjść mimo tego, że nie czujesz chęci. Masz wyjść nogami, a nie chęciami. Potem będziesz zadowolona, bo w trakcie np takiej zumby poczujesz się przyjemnie ,jakby zmienisz stan umysłu. Ja wielokrotnie się przekonalam, ze warto jest się gdzieś stawić nawet jak w danej chwili człowiek jest zmęczony lub markotny.