Najpierw zaczęło się od schizowania, że ciężko mi się oddycha, że muszę iść do lekarza, że się uduszę kiedyś itd. Po paru miesiącach przeszło. Kiedy to przeszło, złapałam "anhedonię" do mojego chłopaka z którym jestem ponad 4 lata, trzymało mnie to aż rok i to był najgorszy rok w moim życiu. Potem niby przeszło, ale i tak co jakiś czas wracało, może nie aż tak natrętnie, ale wracało. W międzyczasie miałam też problemy z myślami lękowymi (bez powodu, po prostu lęk bez przyczyny), nie mogłam cieszyć się z niczego, derealizacja/depersonalizacja (nie miałam objawów fizycznych, oprócz jednego ataku kiedy zaczęłam aż płakać na głos, bo już nie mogłam wytrzymać) po prostu miałam myśli związane z dd, baardzo mi to utrudniało normalne funkcjonowanie.. Jakoś nauczyłam się to wypierać i wypieram to do tej pory, jak tylko czuję że jakaś taka myśl płynie mi do głowy. W grudniu 2015 zaczęłam brać tabletki antykoncepcyjne, bo dostałam dziwnego trądziku, który podobno był na tle hormonalnym. Tabletki pomogły, brałam je przez 6 miesięcy i UWAGA, podczas brania tabletek czułam się bardzo dobrze, zero anhedonii, dd, niczego.. Może czasem jakieś myśli dziwne mnie dopadały, ale każdy czasem takie ma.. Czułam się naprawdę dobrze. Odstawiłam tabletki pod koniec maja i od kilku tygodni znowu się zaczyna.. Czuję lek, niepokój chociaż nie wiem czemu, bez powodu po prostu się boję, boli mnie brzuch ze stresu, a nie myślę wtedy o niczym konkretnym.. Do tego znowu zaczyna łapać mnie anhedonia.. Boję się tego że się boję, nie chcę znowu tego wszystkiego przeżywać.. Myślicie że hormony psują mi w głowie i że te tabletki mi wtedy pomogły? Czy to zbieg okoliczności? Zastanawiam się, czy nie zacząć ich brać od nowa.. Naprawdę błagam o pomoc, czuję się okropnie, nie chcę znowu przez to przechodzić, o ile nie jest za późno skoro i tak już się źle czuję..

Po prostu przeczekujesz objawy zamiast abrać się za siebie.

Nawet nie wiesz jak bardzo walczyłam, żeby z tego wszystkiego wyjść.. Co masz na myśli pisząc zabrać się za siebie?

Odburzyć się, właśnie odburzanie nie polega na walczeniu czy wypieraniu. Przeczytaj sobie posty osób, które się odburzyły, tam jest klucz do Twojego zdrowia. Nie ma dróg na skróty.

Ale ja się starałam, nie to że całkiem wypierałam myśli i na siłę walczyłam, czytałam mnóstwo postów, artykułów, starałam się to wszystko zrozumieć. Po prostu mam wrażenie, że to już przez całe życie będzie do mnie wracało.. Strasznie się boję, siedzę teraz i płaczę bo nie mam już siły

Wiem, jak to jest, rozumiem Cię, napewno jest Ci ciężko. Posłuchaj nagrań chłopacy super gadają. Mi bardzo pomogli:*

A czy na tym forum jest ktoś jeszcze, kto mógłby jakoś mi pomóc Mam wrażenie, że coś się tu wypaliło i rzadko można dostać odpowiedź to jakiegoś wątku

Odpowiedzi tylko uspokajają na moment. Posłuchaj sobie nagrań, tam jest klucz do odburzenia... Jest sobota i wakacje, ludki staraj się żyć, mimo nerwicy:)