paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 09:52

Katja pisze: ↑

5 maja 2020, o 18:22

Wiec czy to oznacza, że już się dzieje coś złego ?

To oznacza analizę lękową czyli Twój stan emocjonalny jest zlękniony, a nie ma ku temu realnych powodów więc mózg szuka sobie tych powodów.

Że tak nie powinnam już mieć

A dlaczego tak nie powinnaś już mieć? Co jest złego w tym, że kobieta chcę się podobać, że pomyśli sobie czasem co by było gdyby....to tylko myśli.
W zaburzeniach lękowych każda myśl, która w jakiś sposób dotyka ważną dla nas wartość ( np. związek, moralność, uczciwość względem partnera ) doprowadzana jest do absurdu jeśli chodzi o możliwe zagrożenia. I tak chęć podobania się innym=zdrada, oszukiwanie partnera ; ból głowy=tętniak, udar, koniec życia ; bóle w klatce piersiowej=zawał, goście tańczący z trumną i takie tam

Dziękuje Ci za odpowiedź! uspokoiło mnie...
jeśli mogę to zadam kolejne pytanie, które mi się nasuwa..

Czy to jest możliwe żeby nerwica wywalała różne myśli na jakieś stresujące sytuacje? już pisze o co chodzi.
jestem we wczesnej ciąży, ale pojawiły się już wczoraj obawy, że mogę jej nie dotrzymać albo mogę stracić, co zawsze jest przecież prawdopodobne, jednak bardzo mnie to zmartwiło i dało jednocześnie potwierdzenie że zależy mi na tej ciąży. Jednak pogorszy się mój nastrój.
I później zaczęły sie różne myśli typu : A to może jednak nie chciałaś tego dziecka, może się wcale tym nie cieszysz..potem przeszło na myśli do męża "a może teraz nie czujesz do niego miłości,. Albo- jak jednak nie dotrzymasz dziecka to jak to wpłynie na relacje, może nie będziesz go kochać". I tego typu nieprzyjemne myśli ..tak się też zastanawiam czy to jest możliwe w zaburzeniu..?
Albo myśli typu " nie jesteś z nim szczęśliwa" - mimo że niedługo wcześniej było mi dobrze i ogólnie miałam poczucie bezpieczeństwa i pewność i sama to przed sobą przyznawałam...i co jeszcze zauważyłam.. że właśnie najczęściej po takich uczuciach pewności i tego spokoju też zaczyna mi również wywalać takie nieciekawe myśli..i też nie wiem czy to normalne ..?

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:19

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 09:52

Katja pisze: ↑

5 maja 2020, o 18:22

To oznacza analizę lękową czyli Twój stan emocjonalny jest zlękniony, a nie ma ku temu realnych powodów więc mózg szuka sobie tych powodów.



A dlaczego tak nie powinnaś już mieć? Co jest złego w tym, że kobieta chcę się podobać, że pomyśli sobie czasem co by było gdyby....to tylko myśli.
W zaburzeniach lękowych każda myśl, która w jakiś sposób dotyka ważną dla nas wartość ( np. związek, moralność, uczciwość względem partnera ) doprowadzana jest do absurdu jeśli chodzi o możliwe zagrożenia. I tak chęć podobania się innym=zdrada, oszukiwanie partnera ; ból głowy=tętniak, udar, koniec życia ; bóle w klatce piersiowej=zawał, goście tańczący z trumną i takie tam

Dziękuje Ci za odpowiedź! uspokoiło mnie...
jeśli mogę to zadam kolejne pytanie, które mi się nasuwa..

Czy to jest możliwe żeby nerwica wywalała różne myśli na jakieś stresujące sytuacje? już pisze o co chodzi.
jestem we wczesnej ciąży, ale pojawiły się już wczoraj obawy, że mogę jej nie dotrzymać albo mogę stracić, co zawsze jest przecież prawdopodobne, jednak bardzo mnie to zmartwiło i dało jednocześnie potwierdzenie że zależy mi na tej ciąży. Jednak pogorszy się mój nastrój.
I później zaczęły sie różne myśli typu : A to może jednak nie chciałaś tego dziecka, może się wcale tym nie cieszysz..potem przeszło na myśli do męża "a może teraz nie czujesz do niego miłości,. Albo- jak jednak nie dotrzymasz dziecka to jak to wpłynie na relacje, może nie będziesz go kochać". I tego typu nieprzyjemne myśli ..tak się też zastanawiam czy to jest możliwe w zaburzeniu..?
Albo myśli typu " nie jesteś z nim szczęśliwa" - mimo że niedługo wcześniej było mi dobrze i ogólnie miałam poczucie bezpieczeństwa i pewność i sama to przed sobą przyznawałam...i co jeszcze zauważyłam.. że właśnie najczęściej po takich uczuciach pewności i tego spokoju też zaczyna mi również wywalać takie nieciekawe myśli..i też nie wiem czy to normalne ..?

Przy natrętach kluczem do poradzenia sobie z nimi jest zrozumienie mechanizmu ich powstawania. W trakcie trwania zaburzenia lękowego jesteśmy tak przewrażliwieni, że nasze reakcje na myśli są nielogiczne i nieproporcjonalne. Każdy z nas miewa czasami myśli w stylu "a co jeśli.." tylko, że Ty w obecnym stanie traktujesz jest super serio, pojawia się więc za tym lęk a dalej chęć wyparcia tej myśli, zrobienia coś z nią i to wszystko sprawia, że nadajesz temu niepotrzebną wartość, więc myśli zaczyna nawracać.
Co więc powinnaś zrobić? 1. Zrozumieć, że możesz miec takie myśli. Wszyscy czasem takie myśli mamy, Ty ich masz obecnie więcej ponieważ Twój przewrażliowny system nerwowy powoduje, że je wyłapaujesz i reagujesz na nie. 2. Pozwolic tym myślą być, zaakceptować że są, nie kłocić się z nimi, nie wypierać, nie być zła na siebie, że je masz 3. Zacząć obserwować te myśli, niech sobie będą, a Ty dystansuj się do nich poprzez obserwację ich, postaraj się zaangażować logikę ( racjonalizacja, ośmieszanie ). Nie traktuj ich jak wyroczni, tłumacz sobie skąd się biorą ( przewrażliwiony system nerwowy ) 4. Nie angazuj się zbyt mocno w nie, daj im czas niech sobie będą ile chcą, zrozum, że dopóki Twój system nerwowy się nie zregeneruje wyolbrzymione myśl, emocje będą Ci tworzyszyć, ale Ty nie musisz im ulegać ( chociaż czasem uleganiesz, ale to nie ma znaczenia ).

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:29

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:19

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 09:52

Dziękuje Ci za odpowiedź! uspokoiło mnie...
jeśli mogę to zadam kolejne pytanie, które mi się nasuwa..

Czy to jest możliwe żeby nerwica wywalała różne myśli na jakieś stresujące sytuacje? już pisze o co chodzi.
jestem we wczesnej ciąży, ale pojawiły się już wczoraj obawy, że mogę jej nie dotrzymać albo mogę stracić, co zawsze jest przecież prawdopodobne, jednak bardzo mnie to zmartwiło i dało jednocześnie potwierdzenie że zależy mi na tej ciąży. Jednak pogorszy się mój nastrój.
I później zaczęły sie różne myśli typu : A to może jednak nie chciałaś tego dziecka, może się wcale tym nie cieszysz..potem przeszło na myśli do męża "a może teraz nie czujesz do niego miłości,. Albo- jak jednak nie dotrzymasz dziecka to jak to wpłynie na relacje, może nie będziesz go kochać". I tego typu nieprzyjemne myśli ..tak się też zastanawiam czy to jest możliwe w zaburzeniu..?
Albo myśli typu " nie jesteś z nim szczęśliwa" - mimo że niedługo wcześniej było mi dobrze i ogólnie miałam poczucie bezpieczeństwa i pewność i sama to przed sobą przyznawałam...i co jeszcze zauważyłam.. że właśnie najczęściej po takich uczuciach pewności i tego spokoju też zaczyna mi również wywalać takie nieciekawe myśli..i też nie wiem czy to normalne ..?

Przy natrętach kluczem do poradzenia sobie z nimi jest zrozumienie mechanizmu ich powstawania. W trakcie trwania zaburzenia lękowego jesteśmy tak przewrażliwieni, że nasze reakcje na myśli są nielogiczne i nieproporcjonalne. Każdy z nas miewa czasami myśli w stylu "a co jeśli.." tylko, że Ty w obecnym stanie traktujesz jest super serio, pojawia się więc za tym lęk a dalej chęć wyparcia tej myśli, zrobienia coś z nią i to wszystko sprawia, że nadajesz temu niepotrzebną wartość, więc myśli zaczyna nawracać.
Co więc powinnaś zrobić? 1. Zrozumieć, że możesz miec takie myśli. Wszyscy czasem takie myśli mamy, Ty ich masz obecnie więcej ponieważ Twój przewrażliowny system nerwowy powoduje, że je wyłapaujesz i reagujesz na nie. 2. Pozwolic tym myślą być, zaakceptować że są, nie kłocić się z nimi, nie wypierać, nie być zła na siebie, że je masz 3. Zacząć obserwować te myśli, niech sobie będą, a Ty dystansuj się do nich poprzez obserwację ich, postaraj się zaangażować logikę ( racjonalizacja, ośmieszanie ). Nie traktuj ich jak wyroczni, tłumacz sobie skąd się biorą ( przewrażliwiony system nerwowy ) 4. Nie angazuj się zbyt mocno w nie, daj im czas niech sobie będą ile chcą, zrozum, że dopóki Twój system nerwowy się nie zregeneruje wyolbrzymione myśl, emocje będą Ci tworzyszyć, ale Ty nie musisz im ulegać ( chociaż czasem uleganiesz, ale to nie ma znaczenia ).

@katja.
Jak ja Ci dziękuję!! podoba mi się to Twoje takie racjonalne i rzeczowe podejście do tematu.

Czyli generalnie nie doszukiwać się w myśli lękowej prawdy, tylko mówić sobie że to od zaburzenia i nie oznacza prawdy? ..
wydaje mi się że mój problem polega na tym że ja cały czas się boję że każda moja myśl nacechowana lękiem może się oznaczać prawdę.

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 14:13

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:29

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:19

Przy natrętach kluczem do poradzenia sobie z nimi jest zrozumienie mechanizmu ich powstawania. W trakcie trwania zaburzenia lękowego jesteśmy tak przewrażliwieni, że nasze reakcje na myśli są nielogiczne i nieproporcjonalne. Każdy z nas miewa czasami myśli w stylu "a co jeśli.." tylko, że Ty w obecnym stanie traktujesz jest super serio, pojawia się więc za tym lęk a dalej chęć wyparcia tej myśli, zrobienia coś z nią i to wszystko sprawia, że nadajesz temu niepotrzebną wartość, więc myśli zaczyna nawracać.
Co więc powinnaś zrobić? 1. Zrozumieć, że możesz miec takie myśli. Wszyscy czasem takie myśli mamy, Ty ich masz obecnie więcej ponieważ Twój przewrażliowny system nerwowy powoduje, że je wyłapaujesz i reagujesz na nie. 2. Pozwolic tym myślą być, zaakceptować że są, nie kłocić się z nimi, nie wypierać, nie być zła na siebie, że je masz 3. Zacząć obserwować te myśli, niech sobie będą, a Ty dystansuj się do nich poprzez obserwację ich, postaraj się zaangażować logikę ( racjonalizacja, ośmieszanie ). Nie traktuj ich jak wyroczni, tłumacz sobie skąd się biorą ( przewrażliwiony system nerwowy ) 4. Nie angazuj się zbyt mocno w nie, daj im czas niech sobie będą ile chcą, zrozum, że dopóki Twój system nerwowy się nie zregeneruje wyolbrzymione myśl, emocje będą Ci tworzyszyć, ale Ty nie musisz im ulegać ( chociaż czasem uleganiesz, ale to nie ma znaczenia ).

@katja.
Jak ja Ci dziękuję!! podoba mi się to Twoje takie racjonalne i rzeczowe podejście do tematu.

Czyli generalnie nie doszukiwać się w myśli lękowej prawdy, tylko mówić sobie że to od zaburzenia i nie oznacza prawdy? ..
wydaje mi się że mój problem polega na tym że ja cały czas się boję że każda moja myśl nacechowana lękiem może się oznaczać prawdę.

Rolą myśli nie jest głoszenie prawdy.
Żebyś mogła zobaczyć ich prawdziwą naturę ( czyli, że to tylko myśli ) potrzebny jest Ci dystans ( pozycja obserwatora, nieangażowani się ). I pamiętaj, że lękowe myśli ( jak i wszystkie inne ) wynikają również z negatywnych wspomnień ( pamięć ) i tu też nie daj się zwieść, to nie rzeczywistość tylko wspomnienie.

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 15:53

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 14:13

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 12:29

@katja.
Jak ja Ci dziękuję!! podoba mi się to Twoje takie racjonalne i rzeczowe podejście do tematu.

Czyli generalnie nie doszukiwać się w myśli lękowej prawdy, tylko mówić sobie że to od zaburzenia i nie oznacza prawdy? ..
wydaje mi się że mój problem polega na tym że ja cały czas się boję że każda moja myśl nacechowana lękiem może się oznaczać prawdę.

Rolą myśli nie jest głoszenie prawdy.
Żebyś mogła zobaczyć ich prawdziwą naturę ( czyli, że to tylko myśli ) potrzebny jest Ci dystans ( pozycja obserwatora, nieangażowani się ). I pamiętaj, że lękowe myśli ( jak i wszystkie inne ) wynikają również z negatywnych wspomnień ( pamięć ) i tu też nie daj się zwieść, to nie rzeczywistość tylko wspomnienie.

Dziękuję!

a z drugiej strony, no tak może to głupie pytanie, ale zaczynam się już zastanawiać na jakiej podstawie(mając na uwadze dystans) ja mam stwierdzić, że one są nieprawdziwe lub prawdziwe ( o...już mi się włącza lęk, że mogą być jednak prawdziwe) ??


A kolejna sprawa...
idąc też tym tokiem dalej, wychodziłoby na to że moje obecne zaburzenie, czyli myśli lękowe mogą też wychodzić z tego że zostało mi wpojone od dziecka reagowanie lękiem, takie zamartwianie się szukanie problemu itd..?

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 17:40

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 15:53

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 14:13

Rolą myśli nie jest głoszenie prawdy.
Żebyś mogła zobaczyć ich prawdziwą naturę ( czyli, że to tylko myśli ) potrzebny jest Ci dystans ( pozycja obserwatora, nieangażowani się ). I pamiętaj, że lękowe myśli ( jak i wszystkie inne ) wynikają również z negatywnych wspomnień ( pamięć ) i tu też nie daj się zwieść, to nie rzeczywistość tylko wspomnienie.

Dziękuję!

a z drugiej strony, no tak może to głupie pytanie, ale zaczynam się już zastanawiać na jakiej podstawie(mając na uwadze dystans) ja mam stwierdzić, że one są nieprawdziwe lub prawdziwe ( o...już mi się włącza lęk, że mogą być jednak prawdziwe) ??


A kolejna sprawa...
idąc też tym tokiem dalej, wychodziłoby na to że moje obecne zaburzenie, czyli myśli lękowe mogą też wychodzić z tego że zostało mi wpojone od dziecka reagowanie lękiem, takie zamartwianie się szukanie problemu itd..?

A zanegujesz to, że jesteś teraz przewrażliwiona?
Raczej nie.
Dajmy na to taka myśl: " a co jak uderzy w Ciebie piorun" albo " a co jeśli Twój maż jest kosmitą ". I co Ty na to? Odpowiesz głupie, no i tak samo głupie są wszystkie inne zaczynające się "a co jeśli" . Udowodnij mi teraz, że Twój mąż nie jest kosmitą i nie uderzy kiedyś w Ciebie piorun, a to się zdarza nie raz, nie dwa, nie pięć ( 1:24 https://www.youtube.com/watch?v=N3oriDsz_7g ).

A tak poważniej to potrzebujesz również zrozumienia na poziomie emocjonalny, a do tego najlepszym nauczycielem będzie lęk, musisz zrozumiec jego dynamikę, jak powstaje, jakie objawy w Twoim ciele wywołuje, jak myśli przekładają się na emocje, w tym celu potrzebujesz tych negatywnych doświadczeń, które przy właściwej postawie ( obserwatora ) zbuduje Twoje emocjonalne zrozumienie tego co się z Tobą dzieje. Po prostu musisz to poczuć na sobie i zobaczyć, że od tego się nie umiera. I jak to odkryjesz, bo przekonasz się na własnej skórze, że lęk to TYLKO lęk i nie więcej i że może sobie być to te wszystkie myśli i inne atrakcje nie będą miały dla Ciebie znaczenia.
Ale jako pierwsze musisz mieć zrozumienie logiczne, bo inaczej nie będziesz mogła zbudować wlaściwego dystansu do obserwacji myśli tylko będziesz się w nie wikłać.
Czyli co powinnaś zrobić:
poszerzaj wiedze o zaburzeniu ( zrozumienie intelektualne ) a potem staraj się to stosować ( zrozumienie emocjonalne )

paulina0928 pisze: ↑

17 maja 2020, o 12:42

Katja pisze: ↑

15 maja 2020, o 17:40

paulina0928 pisze: ↑

15 maja 2020, o 15:53

Dziękuję!

a z drugiej strony, no tak może to głupie pytanie, ale zaczynam się już zastanawiać na jakiej podstawie(mając na uwadze dystans) ja mam stwierdzić, że one są nieprawdziwe lub prawdziwe ( o...już mi się włącza lęk, że mogą być jednak prawdziwe) ??


A kolejna sprawa...
idąc też tym tokiem dalej, wychodziłoby na to że moje obecne zaburzenie, czyli myśli lękowe mogą też wychodzić z tego że zostało mi wpojone od dziecka reagowanie lękiem, takie zamartwianie się szukanie problemu itd..?

A zanegujesz to, że jesteś teraz przewrażliwiona?
Raczej nie.
Dajmy na to taka myśl: " a co jak uderzy w Ciebie piorun" albo " a co jeśli Twój maż jest kosmitą ". I co Ty na to? Odpowiesz głupie, no i tak samo głupie są wszystkie inne zaczynające się "a co jeśli" . Udowodnij mi teraz, że Twój mąż nie jest kosmitą i nie uderzy kiedyś w Ciebie piorun, a to się zdarza nie raz, nie dwa, nie pięć ( 1:24 https://www.youtube.com/watch?v=N3oriDsz_7g ).

A tak poważniej to potrzebujesz również zrozumienia na poziomie emocjonalny, a do tego najlepszym nauczycielem będzie lęk, musisz zrozumiec jego dynamikę, jak powstaje, jakie objawy w Twoim ciele wywołuje, jak myśli przekładają się na emocje, w tym celu potrzebujesz tych negatywnych doświadczeń, które przy właściwej postawie ( obserwatora ) zbuduje Twoje emocjonalne zrozumienie tego co się z Tobą dzieje. Po prostu musisz to poczuć na sobie i zobaczyć, że od tego się nie umiera. I jak to odkryjesz, bo przekonasz się na własnej skórze, że lęk to TYLKO lęk i nie więcej i że może sobie być to te wszystkie myśli i inne atrakcje nie będą miały dla Ciebie znaczenia.
Ale jako pierwsze musisz mieć zrozumienie logiczne, bo inaczej nie będziesz mogła zbudować wlaściwego dystansu do obserwacji myśli tylko będziesz się w nie wikłać.
Czyli co powinnaś zrobić:
poszerzaj wiedze o zaburzeniu ( zrozumienie intelektualne ) a potem staraj się to stosować ( zrozumienie emocjonalne )

@Katja
absolutnie nie zaneguję, że jestem przewrażliwiona, bo jestem i chyba byłam odkad pamiętam...

wiesz co, obawiam się, że właśnie nie będę potrafiła zrozumieć tego wszystkiego o czym piszesz, gdyż nie znajdę 100% podobieństwa do swojej sytuacji podczas wyjaśniania tego przez Victora, Hewada czy innych oodburzonych, albo dlatego, że to co słyszę czy czytam nie będę umiała przełożyć na moją sytuację.. czy na to jest taki sposób, żeby jednak, mimo to, zrozumieć?


tak się też zastanawiam czego ja mam się trzymać w momencie kiedy nadchodzą gorsze dni, kiedy odchodzi pewność, spokój, pozytywyne emocje, natrętnych myśli coraz więcej... a te myśli "wchodzą" do mnie kiedy tylko pojawi sie jakiś post kogos kto się z czymś podobym zmaga, albo podobnych rzeczy się obawia, albo zobacze jakies jedno zdanie w temacie, które wywouje lęk i zaczynają się analizy..

.. czyli na przyklad teraz... było dobrze, radziłam sobie, dobrze się czułam, starałam się sobie tłumaczyć, olewać myśli, cieszyłam się, że mam w sobie pewność co to tego czego się obawialam(czyli, że jednak kocham, że jednak jest dobrze..) i przez to udowadniałam sobie "widzisz? czujesz się dobrze, czyli jednak jest dobrze, nie ma zagrożenia, poradzisz sobie z tym" itd.. ale jakos tak stopniowo zaczynają przychodzić mysli i z dnia na dzień jakos tracę grunt. Brakuje tego spokoju który mi towarzyszył a dzięki któremu udawało mi się twardo stać przy tym co już wiedziałam i te myśli nie byly takie straszne.. i w momencie kiedy odchodzi spokoj, pozytywne emocje i zaczynaja sie mysli "jednak nie jestes szczesliwa", " a moze nie kochasz", "a moze jednak tego nie chcesz, skoro nie czujesz pozytywnych emocji z tym związanych i skoro brakuje ci pewnosci" to ja nie wiem co mam ze sobą zrobić i czego się trzymać...

paulina0928 pisze: ↑

23 maja 2020, o 11:35

@katja

Kolejna wkrętka:( wczoraj sobie pomyślałam że może ja bardziej ubolewam nie nad tym że stracę dziecko tylko mad tym, że pójdzie coś nie idealnie, nie tak jak bym chciała (perfekcjonizm) . moja terapeutka mi dzisiaj potwierdziła że obawiam się tego faktycznie że może nie pójść coś idealnie.. tylko właśnie mnie bardziej martwi fakt, że możliwe że prawdą jest że skoro nie ubolewam bardziej nad dzieckiem no to że tak naprawdę go nie chciałam...
Racjonalne wytłumaczenie byłoby to że boję się stracić to dziecko i jednocześnie boję się że pójdzie coś nie tak jak sobie pomyślałam, co jednak by oznaczało, że mi na tym dziecku zależy... Ale gubię się w tym co jest prawdą.. i nie umiem się trzymać tego racjonalnego wytłumaczenia (

Jak oswoić negatywna emocje, jak obniżyć wartość myśli.. skoro gdy wydaje mi się ze godzę się z daną emocją, gdy wydaje mi się że coś już sobie wytłumaczyłam i czuję spokój to za jakiś niedługi czas znowuż myśl i nadal wałkuje, jakby wcześniejsze moje stanowisko i uzyskany spokój były kompletnie nieaktualne i znowu od początku..

No na przykład a propos tego o czym pisałam..nie potrafię jakoś pojąć i zaakceptować że może mi bardziej zależeć żeby wyszło wszystko idealnie z ciążą niż na samym zdrowiu dziecka. Nie wiem co jest prawdą.nie umiem tego określić.. na początku nie myślałam że chce aby wyszlo idealnie, tylko jak dowiedziałam się że mogę stracić dziecko to się rozpłakałam.. ale po kilku dniach przyszla mi ta myśl że może to bardziej zależy mi na idealnym rozwiązaniu sprawy niż na samym dziecku...

Katja pisze: ↑

25 maja 2020, o 12:52

Jak oswoić negatywna emocje, jak obniżyć wartość myśli.. skoro gdy wydaje mi się ze godzę się z daną emocją, gdy wydaje mi się że coś już sobie wytłumaczyłam i czuję spokój to za jakiś niedługi czas znowuż myśl i nadal wałkuje, jakby wcześniejsze moje stanowisko i uzyskany spokój były kompletnie nieaktualne i znowu od początku..

Nie przejmuj się tym, to normalne. Gdyby było to tak proste, że raz sobie powiesz i koniec to nikt by się z tym nie męczył.
Bądź uparta we wdrażaniu logiki. To tylko myśli nie musisz im się ślepo "poddawać".

No na przykład a propos tego o czym pisałam..nie potrafię jakoś pojąć i zaakceptować że może mi bardziej zależeć żeby wyszło wszystko idealnie z ciążą niż na samym zdrowiu dziecka. Nie wiem co jest prawdą.nie umiem tego określić.. na początku nie myślałam że chce aby wyszlo idealnie, tylko jak dowiedziałam się że mogę stracić dziecko to się rozpłakałam.. ale po kilku dniach przyszla mi ta myśl że może to bardziej zależy mi na idealnym rozwiązaniu sprawy niż na samym dziecku...

Czy gdyby dziecko nie było dla Ciebie ogromną wartością to zawracałabyś sobie głowe tymi rozmyślaniami?

Chcesz mieć idealne myśli, a tak się nie da, bo jesteś tylko człowiekiem. Wszyscy mamy różne głupie myśli i co z tego?
Daj sobie prawo do zwykłej ludzkiej normalności, nie oczekuj od siebie niemożliwego. Perfekcjonizm najczęściej wynika z małej pewności siebie, z braku przyzwolenia na pomyłki, ze zbyt wygórowanych oczekiwań. Zacznij pomału zciągać z siebie ten przytałaczający Cię ciężar. Wiem coś o tym, bo sama również przez wiele lat nakładałam na siebie ogromny przytłaczający mnie ciężar nadopowiedzialności, przez co w pewnym momencie zaczęło mnie męczyć ciągłe poczucie niezadowolenia i winy, a potem pojawił się lęk aż do paniki.
Zacznij cieszyć się życiem, tym co masz, małymi rzeczami, doceń je. Doceń siebie, przestań być swoim surowym recenzentem, zacznij życzliwie ze sobą rozmawiać zamiast ciągle tylko oczekiwać i oceniać. Gdy zrobisz coś lub pomyślisz coś i pojawi się lęk, pozwól żeby był, nie uciekaj przed nim w upewnianie się, analizy czy kompulsje, daj mu być i przekonaj się, że on nie jest groźny. Gdy zaakceptujesz niepewność i nieidealność swoich decyzji czy działań lęk zmaleje, bo przekonasz się, ze nie ma się czego bać, że można żyć bez 100% pewności i idealności i świat się z tego powodu nie zwali. Życie składa się również z pomyłek, są one wręcz niezbędne, bo dzięki nim się uczymy. Zaakceptuj siebie taką jaką jesteś, zaakceptuj rzeczywistość która Cię otacza taką jaka jest. Nie twórz sobie ciągłego konfiktu wewnętrznego pomiędzy nierealanymi oczekiwaniami a tym jak jest, doceń to co masz i to co możesz mieć. Zacznij się chwalić za małe sukcesy, zamiast oczekiwać Bóg wie czego. Zaakceptuj swoje słabości, ułomności, to, że jesteś człowiekiem i że w życiu będzie różnie, nawet jakbyś starała się na 100000%.
Rozpisałam się jak coach sukcesu