O rety,
Sasuke, mózg mi odmówił współpracy z uwagi na ilość pytań, mało co się znów nie zaburzyłam....
Nie zrobiłeś Ty sobie za bardzo perfekcyjnej wersji udoskonalania się?
No ale dobra spróbuję pokrótce odnieść się do wszystkiego;)
1-Generalnie to serce bijące szybciej z emocji, to nie jest dziwny objaw. Przypuszczam, że może być tak, że to była naturalna ekscytacja, a Ty za bardzo starałeś się to analizować(?) To naturalne, że serce bije różnie, zależnie od sytuacji.
2-Co prawda nie jest to 100% pewne wyjaśnienie medyczne, ale czytałam ostatnio, że uczucie przeskakiwania serca bierze się z podwyższonego poziomu adrenaliny, które może powodować dodatkowy skurcz, na który nie jesteśmy przygotowani, bo analizując cały czas równomierne bicie serca jesteśmy jakby zaskakiwani czymś dodatkowym i zaczyna się panika. W związku z tym, na logikę biorąc, jeśli ogólnie spadnie Ci poziom stresu (niekoniecznie z powodu okoliczności, ale z powodu podejścia i wychodzenia do reszty z nerwicy), to skończy się i ten objaw. Także, odpowiadając na Twoje pytanie, moim osobistym zdaniem, jeśli skończy się zaburzenie, to skończy się i to. Także to działa tak samo jak z innymi objawami- nie bardzo jest co zrobić z nimi oddzielnie, oddziaływać na nie docelowo, ale pośrednio poprzez pracę nad nerwicą obniża się stres, poczucie zagrożenia i lęku, a wraz z tym odchodzą objawy, czyli skutki uboczne tego stanu.
3-Nie zastanawiaj się nad tym jak będzie w pracy i czy wysiedzisz, tylko korzystając z tego, że załapałeś jakąś motywację postaraj się ogarnąć jakąś robotę. Powiem Ci szczerze tak-najprawdopodobniej będą lepsze i gorsze dni. Będą dni, kiedy faktycznie ciężko będzie wysiedzieć, a będą takie kiedy będziesz dumny, ze ogarnąłeś tę kuwetę.
Natomiast wraz z upływem czasu, będziesz się adaptował. Tylko numer polega na tym, że nie będziesz na to gotowy siedząc w domu, musisz po prostu zacząć działać i wtedy będziesz się stopniowo przystosowywał. Pamiętaj- w razie potknięć otrzepuj się i następnego dnia z czystą kartą idź do roboty. Tak się walczy-wiem po sobie, bo swoją pracę też zaczynałam z resztkami zaburzenia.
4a-Staraj się właśnie,tak jak mówisz, poszerzać sferę komfortu. Zacznij od czegoś co uznasz za mniejsze wyzwanie i stopniowo podwyższaj poprzeczkę. Tylko w ten sposób się przełamiesz, bo będziesz miał praktyczne doświadczenia, przy których świadomie i podświadomie zaczniesz czuć, że nic się nie wydarzyło, że byłeś bezpieczny i wszystko się dobrze skończyło. Rozćwiczysz się jakby wewnętrznie i oswoisz z tym.
4b-Jeśli możesz pozwolić sobie na dorywczą robotę, to czemu nie, będzie to taki lżejszy start. I nie gdybaj czy nie znajdziesz. Jak nie znajdziesz, to będziemy tu wspólnie płakać z Tobą i podawać Ci wagon chusteczek.
Ale wątpię, byś mógł to sprawdzić nie próbując wpierw? :>
4c-W galerii handlowej to każdemu się może robić słabo od zapachu hamburgerów zmieszanego z perfumami z drogerii. xD A tak serio, to specyficzne miejsce, bo nie ma okien, jest tłok, jarzeniówy walą w oczy i bywa duszno. Proponowałabym wpierw jakieś otwarte przestrzenie, może też z kimś znanym dla towarzystwa.
5-Jedyne co mogę doradzić to rozwijać sobie psychiczną i finansową niezależność- żeby nie było sytuacji, w której czujesz, że jesteś zdany tylko na rodzinę, i że jesteś wciągnięty tylko w ich świat. Mając jakieś swoje hobby, swoich przyjaciół, swoje plany i swoją kasę, możesz sobie pozwolić na osadzenie psychiczne w swoim świecie i patrzeć na to z takiej perspektywy człowieka jeśli nie całkowicie to trochę bardziej wolnego. Żeby przestać tak brać do siebie uwagi czy niemile sytuacje, musisz też trochę przemyśleć swoje przekonania-np przekonanie, że to, że ktoś z rodziny coś Ci powiedział znaczy, że jest to fakt, a nie opinia, itd. Na to potrzeba troszkę czasu, bo od dziecka jesteśmy przywiązani do opinii osób, z którymi się wychowywaliśmy.
6-Przeszłości nie zmienisz, ale możesz zająć się teraźniejszością i postanowić sobie,że nawet jeśli coś skopałeś swoim zdaniem, to możesz teraz zacząć od nowa być taki, jaki chcesz i postępować według nowych wartości. Jesteś młody i myślę, że to, co robiłeś do tej pory możesz z powodzeniem zrzucić na karb uczenia się życia i uczenia się kim jesteś i jaki tak na prawdę chcesz być. Czasem dobrze jest wiedzieć czego już NIE chce się robić.
Jeśli chodzi o śmierć, to już kwestia delikatna- do tego potrzeba czasu i też zależy wszystko od światopoglądu filozoficznego/religijnego. Ciężko jest tu dobrze określić, ale dobrze jest właśnie dać sobie czas, wypłakać się nie raz, wspominać dobrze taką osobę której brakuje albo spojrzeć z jej perspektywy, np. jeśli to był człowiek w podeszłym wieku i schorowany, to że już nie musi cierpieć, itd. Wiadomo, że żal po stracie bliskiego człowieka nie jest możliwy do ukojenia dzięki jednemu zdaniu czy poradzie.
Uff...mam nadzieję, że jesteś w miarę usatysfakcjonowany.
I na końcu taka porada- jesteś w lepszej kondycji niż myślisz, więc po prostu nie analizuj tyle, tylko zaufaj sobie bardziej, że już jest ok i zobaczysz, że poczujesz się bardziej komfortowo.
