Czuję ciągły stres napięcie w sobie wszystko wokół nie ma kompletnie sensu nie odczuwam nic prócz strachu lęku i napięcia nie pamiętam już jak to jest czuć szczęście wszystko straciło zupełnie sens boję się dosłownie wszystkie każdej myśli których jest ogrom razem z obrazami myślowymi boję się że już tak zostanie i po prostu już nie wytrzymam czuję jakby moja rzeczywistość nabierała coraz ciemniejszych barw ciężko to wytłumaczyć nic nie jest jakby prawdziwe i najgorsze że w końcu zacznę wierzyć w te głupie myśli i strach że zaczną się mieszać z rzeczywistością że rozwija się jakaś schizofrenia albo psychoza jestem kompletnie rozregulowany żadne leki nie pomagają a na terapię trzeba czekać bardzo długo nie wiem co myśleć…

Spokojnie.

Wiem, brzmię teraz bardzo kliszowo, jednak zachowanie spokoju to podstawa.

Generalnie problemem jest to, że boisz się tych myśli. Przestań się ich bać, a powinny zacząć znikać.

Ja osobiście wciąż się odburzam, ale jest już znacznie lepiej

Masz jakieś dobre rady, by wytłumaczyć sobie i olać stan derealizacji? Jest to na tą chwilę mój jedyny powód lęku. Uczucie odcięcia emocji i ta obcość...

Ja bym ten stan porównał jakby mi ktoś jakiś obrus na głowę założył, bądź siatkę foliową i kazał z tym funkcjonować. Jak takie zaćmienie. Mógłbym to jeszcze porównać do stanu upojenia alkoholowego. Myślisz trzeźwo, ale czujesz jakbyś był przynajmniej po 3 piwach.

Najlepsze że w swoim 32 letnim życiu miałem to już dwa razy i przeszło i żyłem normalnie. Jednak z każdym normalnym wydaje się to być jak nowa sytuacja...

Teraz siedzę przy stole wigilijnym, niby wszystko ok, ale nie potrafię tego przeżywać. Do tego cały czas jakby zaćma umysłowa...

Czasami próbuje sobie czytać swoje stare posty i odpowiedzi na nie i uzmysławiam sobie, że po tamtym okresie żyłem 10 lat w szczęściu i teraz też tak będzie ...

bareten pisze: ↑

24 grudnia 2024, o 15:58

Masz jakieś dobre rady, by wytłumaczyć sobie i olać stan derealizacji? Jest to na tą chwilę mój jedyny powód lęku. Uczucie odcięcia emocji i ta obcość...

Niestety nie Osobiście nie przypominam sobie własnych stanów derealizacji, być może miałem je w szpitalu gdzie zajmowali się mną lekarze i szybko mi to minęło.