Jestem chętna do słuchania ale nikt nie chce ze mną rozmawiać.

Fisiolinka pisze: ↑

28 września 2023, o 17:30

Jestem chętna do słuchania ale nikt nie chce ze mną rozmawiać.

To może warto znaleźć sobie wirtualnego rozmówcę?

Próbowałam lecz takie znajomości trwają max. 2 miesiące.

Na FB jest dużo grup wsparcia i mają chaty na messengerze

Zawsze można spotkać kogoś z podobnymi problemami

u mnie dominuje pustka.

Żakuj1497 pisze: ↑

29 września 2023, o 18:05

Na FB jest dużo grup wsparcia i mają chaty na messengerze

Mogę tylko zareagować "XD". Żadnych grup wsparcia. Tam nie ma specjalistów. Takie grupy robią więcej szkody niż pożytku. Ludzie się tam sami nakręcają.

Może dobrze nie szukałaś. Ja jestem na jednej grupie związanej ze schizofrenią i ludzie są aktywni na czacie

Victor pisze: ↑

15 kwietnia 2010, o 00:00

Aniu a jak na depresję lerivon działa na ciebie?
Ja wczesniej łykałem go na nerwice ale mało pomógł ale teraz od lęku popadam w stany depresyjne - nerwicowe.
I nie wiem czy nie wrócic do niego.

Witam.
Jestem nowy na forum.
Mógłbyś opisać co znaczy stan depresyjno - netwicowy?

Sam chyba mam coś takiego. Dostałem leni ale coś wątpię co do dawki.

Minę to opisać swoją historię żeby ktoś doświadczony posiedział czy ja mam depresje, nerwicę czy obydwa?

Najlepiej pytać psychiatry bo oni mają największe doświadczenie

No właśnie psychiatra mi nie powiedział tylko dał leki. Najpierw jeden 3 m-ce a później inny. Tylko wydaje mi się, że minimalna dawka Sulpirydu nic nie da w większej typowej dawce może by i pomoglo.

Myślałem że tutaj ludzie sami doświadczają różnych objawów i wiedza na co cierpią i mi potwierdzą że mają np. podobnie.

Cześć, piszę tu bo nie daję już rady. Jestem załamana przestraszona moim stanem od czerwca biorę leki dulsevie 90mg i mirtagen 30 mg ale one chyba na mnie nie działają. Miewałam lepsze dni ale po nich tak jak teraz byle pierdoła spowodowała że nie mam siły do życia myślę o tym żeby się zabić bo tylko wtedy będę miała spokój. Nie chcę tego zrobić ze względu na syna nie chcę zafundować mu traumy bo też jest wrażliwym człowiekiem. Mam silne lęki zwłaszcza w jakiś sytuacjach społecznych a jestem w takim momencie że muszę szukać nowej pracy bo firma w której pracuję się likwiduje. Nie czuję się zdolna do tego boję się że będę się tak fatalnie czuc że nie wytrzymam w nowej pracy że moje lęki spowodują że albo sama ja rzucę albo zostanę zwolniona. Samo juz myslenie o tym powoduje lęk w pracy bez przerwy drecza mnie mysli ze musze ja zmienic i jak to mam zrobic skoro z byle powodu popadam w lęki dziwne stany nawet w obecnej pracy czyli dobrze znanym mi otoczeniu.Czuję się w sytuacji bez wyjscia. Leki miały mi pomóc a nie działają skoro miewam tak okropne stany że myślę że jedynie samobójstwo dałoby mi ulgę. Jestem sobą przerażona nie wiem już co robić. Jeśli ktoś chciałby mnie jakoś wesprzeć , porozmawiać byłabym bardzo wdzięczna. Dzisiaj nie poszłam do pracy bo w niej też źle się czułam zmyśliłam że boli mnie gardło. Mam wyrozumiała szefowa więc mogę sobie na takie coś pozwolić a co będzie w nowej pracy to aż się boję. Boję się nowych sytuacji, poznawania nowych ludzi konieczności przyzwyczajania się do nowych warunków oswajania z ludźmi. To zawsze było moja słaba strona kontakty z ludźmi dlatego ciągle jestem sama bez przyjaciół. To powoduje u mnie frustracje ze jestem taka aspoleczna bo to nie jest tak ze nie lubie ludzi lubie i chcialabym miec towarzystwo ale jakos nie umiem nawiazac relacji.Mam męża ale jest ze mną chyba tylko z przyzwyczajenia i dlatego ze mamy syna bo nasza relacja jest bardzo słaba. Chciałabym poznać kogoś jakąś koleżankę bądź kolegę nawet internetowa byle by poczuć że coś jednak znaczę kogoś interesuje jakoś. Jestem teraz w strasznym dołku, znowu wszystko wróciło wszystkie lęki niepowodzenia z przeszłości. Nie wiem jak z tego wyjść. Już nawet lorazepam nie zagłusza tych lęków i ciągłych obaw. Nie mam ochoty wstawać z łóżka wszystko wydaje mi się bez sensu.
Proszę o rozmowę jakieś wsparcie bo chyba nie dam rady dłużej.

Boję się też bardzo samotności że mąż mnie w końcu zostawi bo będzie miał dosyć mojej depresji ,wycofania we wszystkim albo umrze bo ma problemy z sercem ale jakoś specjalnie o siebie nie dba pali papierosy, popija codziennie alkohol. Syn jest już dorosły ostatnia klasa liceum też boję się że się wyprowadzi a ja zostanę sama. Co będzie kiedy nie będę mogła pracować że względu na swój stan psychiczny z czego się utrzymam . Wyląduje na ulicy. Takie myśli ostatnio mnie dręczy i nie umiem sobie z nimi poradzić. Moja choroba jest bardzo dziwna po kilkudniowej poprawie następuje kolejne załamanie i to jakby silniejsze. Jak sobie pomóc jak wyjść z depresji bez leków. Nawet nie wiem czy to do końca jest depresja czy może raczej nerwica bo te myśli są takie natrętne, obezwładniające. Miał ktoś podobny stan. Jak z tego wyjść . Może jakaś terapia?

Cześć , u mnie jest spowolnienie umysłowe , takie zamulenie mózgu , czuję jakby mi ktoś trybiki w głowie przestawił w tryb awaryjny, Zmuszam się do wszystkiego ,mam problemy z koncentracją , psychoruchowo tez nie najlepiej, dziwne myśli do głowy przychodzą , zaniedbane relacje , brak inicjatywy , poczucie czemu mnie akurat to spotkało , że to jakiś sen , odrealnienie ..uczucie pustki w środku jakbym był wydmuszką , brak empatii . Zamartwianie się o przyszłość i rozpamiętywanie przeszłości ..