Cześć Wam.

Pewnie niektórzy mnie kojarzą. Od roku zmagałam się z "nie wiem czy kocham" względem mojego byłego już chłopaka, który swoją drogą bardzo mnie wspierał w nerwicy. Był to cholernie ciężki czas, jednak mimo wszystko miesiąc temu zrezygnował z pracy za granicą, znalazł pracę w moim mieście i się tu przeniósł. Mieszka 100 metrów ode mnie. Problem tkwi w tym, że nasze charaktery się cholernie różnią. Często się kłóciliśmy o głupoty, nie mogliśmy przy sobie czuć się zupełnie swobodnie w obawie, że zaraz któreś się o coś wkurzy. No.. inne światy.

Wczoraj rozstaliśmy się już na serio. Najtrudniejsze w tym wszystkim jest to, że kochamy się wzajemnie ale nie możemy być razem. Nie umiemy się dogadać.
I piszę to tutaj, bo zwyczajnie muszę to z siebie wywalić, gdyż boli jak cholera. Została pustka w parze z samotnością.

Jak się nie mogliscie dogadać to dobrze ze się rozstaliscie.Ja tkwię w toksycznym związku malzenskim ,który mnie niszczy.Lepiej się rozstac niz ciągle prowadzic spory,albo łykac tabletki i płakać w kącie.
Nieporozumienia i rozstania nie są miłe,ale uwierz wiele bym dała by cofną czas i rozstać się z moim męzem jeszcz przed ślubem.I poczuć satysfakcję że to moja suwerenna i słuszna decyzja,choć napweno trudna.Powiem ci nie warto poświęcać siebie,niech moje zycie będzi ci przestroga...chyba nie smęcę zbytnio he he

era49, dziękuję Ci za odpowiedź. Niestety, po rozstaniu człowiek przypomina sobie te wszystkie dobre chwile spędzone wspólnie i aż go ściska na myśl, że to już nie wróci. No i .. nie wierzy, że pozna kogoś z kim będzie się czuł równie dobrze (wyłączając te wszystkie kłótnie).
Czy zamierzasz coś zrobić w swojej sytuacji?