"Ciekawi mnie po czym oni dokładnie to rozpoznają i rozdzielają, że to już nie nerwica, tylko własnie zaburzenie"

miałem robione testy MMPI (trzykrotnie w życiu zresztą), rorschacha, scid. Poza tym przede wszystkim gadki z psychologiem, który po prostu w rozmowie z tobą ocenia jak przetwarzasz informacje, jak postrzegasz świat/ludzi, jak mówisz itd itp. Dużo zależy od interpretującego... jedna psycholog w szpitalu upierała się, że mam objawy schizofrenii , druga z kolei, że to nie objawy schizofrenii tylko nerwicy. Szczerze to jak czytałem opis schizotypowego zaburzenia osobowości to z wieloma rzeczami się nie zgadzałem. Nigdy żadnych omamów, urojeń, żadnych ekscentryczności, dziwnych wypowiedzi itd itp. nie miałem.

psycholog tak to opisał " trudność w określeniu własnej tożsamości, słabe ego, trudność w rozpoznawaniu własnych stanów emocjonalnych, pewna ubogość w tym obszarze, słabe możliwości do testowania rzeczywistości, trudności w realizacji zadań życiowych i duży lęk w relacjach interpersonalnych i prymitywne mechanizmy obronne wskazują na psychotyczny poziom rozwoju osobowości"


mnie jeszcze zastanawia jak nabrać neutralności do swoich myśli. np. jak dziś: czuję, że mam większą derealizację i staram się to bagatelizować / racjonalizować - jest tak, trudno, nic mi się nie stanie. Ale jednocześnie wewnętrznie czuję duży ładunek emocjonalny.

tak jak słuchałem 3 części serii nagrań divovica. że np. przychodzi jakaś myśl i mamy dwie opcje: albo się jej poddać (ucieć, wpędzić w lęk itd.) albo zaakceptować, nie przejąć się nią itd. tylko, że jak pojawia się myśl czy jakieś uświadomienie "mam silny lęk dziś / derealizację" to od razu jest ten negatywny ładunek emocjonalny. I takie to błędne koło. Bo ten negatywny ładunek emocjonalny utrwala lęk itd...


a ktoś z was miał tak, że np. poczuł się źle na dworzu (lęk / derealizacja albo jedno i drugie) wrócił do domu a to wcale nie minęło? Bo często słyszę , że źle się czują ludzie poza domem, ale jak wracają to im lepiej (taka jakby agorafobia). A ja np. wracałem do domu z silnym lękiem/ mocną derealizacją (nie uciekałem bynajmniej do domu) i on po powrocie też był. A nawet silniejszy bo uświadomiłem sobie "wróciłem do domu, miało być lepiej, a nie jest. Nie mam już gdzie uciec/schronić się przed tym" ?

mnie jeszcze zastanawia jak nabrać neutralności do swoich myśli. np. jak dziś: czuję, że mam większą derealizację i staram się to bagatelizować / racjonalizować - jest tak, trudno, nic mi się nie stanie. Ale jednocześnie wewnętrznie czuję duży ładunek emocjonalny.

Poczytać forum i zobaczyć że inni mieli to samo. Wszyscy z dd mają takie odczucie tego ładunku emocjonalnego.
Tak może być.
( encyklopedia objawów dd u nas na forum)
encyklopedia-objawow-derealizacji-deper ... t3473.html

Tak jak słuchałem 3 części serii nagrań divovica. że np. przychodzi jakaś myśl i mamy dwie opcje: albo się jej poddać (ucieć, wpędzić w lęk itd.) albo zaakceptować, nie przejąć się nią itd. tylko, że jak pojawia się myśl czy jakieś uświadomienie "mam silny lęk dziś / derealizację" to od razu jest ten negatywny ładunek emocjonalny. I takie to błędne koło. Bo ten negatywny ładunek emocjonalny utrwala lęk itd...

No i własnie w miare możliwosci mimo wszystko trzeba działać.
To napięcie emocjonalne to normalne w stanie lękowym.
Im lepiej to zrozumiesz tym mniej będziesz się temu dziwił, zaakeptujesz i puści.

a ktoś z was miał tak, że np. poczuł się źle na dworzu (lęk / derealizacja albo jedno i drugie) wrócił do domu a to wcale nie minęło? ?

Oczywiście, 1000 razy tak miałam.
Nie jest to nic dziwnego, mozna powiedziec że wszystko u Ciebie normalnie:)
Tylko poczytaj więcej, zapoznaj się z objawami u innych żebys się im tam nie dziwił
i uznal to za coś przejściowego, a nie coś przez czym musisz uciekać.