Czy jest tu na forum jakiś student ? Jak radzicie sobie z nauką przy stanach odrealnienia, ze skupieniem się, lekami, przebywaniem na zajęciach itd. ?

Mi idzie całkiem nieźle. Wziąłem dziekankę, a Tobie jak leci?

u mnie to niestety ataki paniki zaczely się od zajęć na studiach. Na wykladach nic mi nie jest, ale cwiczenia- walka ze sobą. Przed referatem/zaliczeniem Cloranxen (ale wzielam tylko 4 tabletki po 5mg), bo nie uważam, żeby chemia to bylo cos dobrego. Jednak ja nie wiem, czy bez tego bym dala rade w te 4 ciezkie dni, ktore pozwolily mi pozaliczac przedmioty. A to juz ostatni rok więc jestem na końcóweczce. Tylko co dalej? ;D

Ja teraz sie ogarniam i wracam na ostatni rok. Przyznam, że przez nerwicę zabrakło mi 0,2 do stypendium naukowego, bo ostatnie 3 przedmioty ledwo zdałem. Jedną pracę na zaliczenie zrobił dla mnie znajomy natomiast dwa pozostałe zaliczenia przeszedłem na łasce profesorów. Trochę szkoda, ale z drugiej strony i tak jestem dumny bo nigdy nie zaszedłem tak daleko. Co będzie dalej to nie chcę planować, bo znowu może zdarzyć się coś nieprzewidzianego i zruinuje budowaną wizję przyszłości.

Ja studiuję i jakoś sobie radzę. Lęki i myśli depresyjne z nimi związane obniżyły ambicje, ale jakoś zdaję dzięki temu, że miałem dużo wiedzy ponadprogramowej zdobytej jeszcze w liceum (jestem na 1-szym roku). Oczywiście są lęki przed pójściem do tablicy na ćwiczeniach, często boję się wzroku ćwiczeniowców (jak czegoś nie rozumiem) i mam problem przyznać się, że czegoś nie ogarniam, zadać pytanie. Co do nauki przy dd to jest ciężko, ale u mnie to prawda jest taka, że mając nóż na gardle (egzamin na przykład) byłem w stanie uczyć się pomimo dd, a i samo dd się zmniejszało. Nie jestem taki dobry jak kiedyś, nie pracuję na swoim pełnym potencjale ale może musi tak być, a może kiedyś będzie lepiej. Da się żyć.

Podziwiam Cię pszyrodniku, bo wiem jaki to hardcore się uczyć w tym stanie. Musimy dać radę, nie mamy wyboru.

Jesli chodzi o naukę to tez spinam poslady mimo wszystkich objawow. Czasem rycze, trzese sie, wymiotuje itd. przed cwiczeniami, ale mimo wszystko jade i udowadniam sobie, ze nerwica mi zabrala wiele przyjemnosci ,ale nie moze odebrac ukonczenia studiow. Nie ma lekko, trzeba przezyc.