Szczesciara pisze: ↑13 maja 2018, o 22:08Czy ktoś z was miał derealizację przez krótki okres czasu?
Tak sobie myślę... moja derealizacja której jestem pewna trwała na początku ok tygodnia.... później przeszło i już nie wróciła. Chociaż nerwica wraca jak bumerang to martwi mnie fakt że większość z was przecież z derealizacją walczy bardzo długo.
martwisz się,że nie masz dd?Ty się ciesz! 
Strasznie się cieszę bo to koszmar, ale jestem ciekawa czy ktoś miał ją tak krótko jak ja. Wkręcam juz sobie że to coś innegoCeline Marie pisze: ↑13 maja 2018, o 23:17Szczesciara pisze: ↑13 maja 2018, o 22:08Czy ktoś z was miał derealizację przez krótki okres czasu?
Tak sobie myślę... moja derealizacja której jestem pewna trwała na początku ok tygodnia.... później przeszło i już nie wróciła. Chociaż nerwica wraca jak bumerang to martwi mnie fakt że większość z was przecież z derealizacją walczy bardzo długo.
Miałem kiedyś krótkie napady nerwicowe, które trwał niecały tydzień, było to, kiedy były ferie szkolne.Może ze zmian otoczenia ze szkolnego na domowy bardziej, nie wiemSzczesciara pisze: ↑14 maja 2018, o 09:51Strasznie się cieszę bo to koszmar, ale jestem ciekawa czy ktoś miał ją tak krótko jak ja. Wkręcam juz sobie że to coś innegoCeline Marie pisze: ↑13 maja 2018, o 23:17Szczesciara pisze: ↑13 maja 2018, o 22:08Czy ktoś z was miał derealizację przez krótki okres czasu?
Tak sobie myślę... moja derealizacja której jestem pewna trwała na początku ok tygodnia.... później przeszło i już nie wróciła. Chociaż nerwica wraca jak bumerang to martwi mnie fakt że większość z was przecież z derealizacją walczy bardzo długo.
No i jakoś po tygodniu może półtora przechodziło i po tym okresie nawet człowiek nie myślał, że ma nerwice.
Przede wszystkim powiedz tym osobą żeby ci o tym nie przypominali. Mnie tylko raz żona powiedziała że schudłem to miałem tydzień z głowy, wkręcałem sobie choroby. Fakt schudłem w dwa tygodnie 5kg jak mnie nerwica z atakami paniki dopadła ale na szczęście miałem z czego. Ale pomyślałem przecież zanim cie dopadło byłes zdrowy jak byk. Przede wszystkim się nie nakrecaj bo nie jestes chora. Kup sobie jakies witaminki i jak chcesz odżywki. Ja tak zrobiłem i póki co sobie chwalę.
to wynikało z tego, że ostatni napad paniki miałem właśnie w galerii handlowej i się wkręciłem Niemniej proces dokończenia świadomego odburzania bez leku wciąż przede mną!
♀️ 
Kolejna odburzona osoba ?znerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:07Mój atak paniki praktycznie zawsze wyglądał tak samoni mogło go spowodować np przeczytanie ja forum o jakiejś chorobie lub zobaczenie jednej z osób, którym moge podziękować za ten stan. A objawy były następujące:
- nudności
-suchość w ustach
- przelewanie w żolądku, burczenie, gazy, mrowienie i parcie na 2jke i pęcherz
- takie uczucie ciepła idące od dołu ciała
- dreszcze, drżenie mięśni
- uczucie ciepła na twarzy przy jednoczesnych lodowatych dłoniach, czy nosie
- mroczki, błyski
- falowanie podłoża, uczucie jakby kręciło mi się w głowie co strasznie mnie nakręcło
- uczucie obręczy dookoła klatki piersiowej
- zatykanie uszu
- suchośćw nosie, uczucie jakby spuchła mi śluzówka
- nerwowe, szybkie ruchy
- miękkie nogi i obawa, ze zaraz zemdleje
- chęć natychmiastowego odizolowania się od otoczenia, zeby nikt do mnie nie mówił itp
A na co dzień potrafiłam budzić się z uczuciem lęku, który po prostu mnie rozbrajał. Początkowo nie wiedziałam co to, czułam się jakoś nieswojo, jakby było mi niedobrze, jakby od środka mnie ktoś rozkładał. Poza tym:
- każda wzmianka o chorobach powodowała odczuwanie och objawów
- ciągle skanowanie ciała, zapisywanie samopoczucia itp, sprawdzanie węzłów chlonnych, wsłuchiwanie się w siebie i nakręcanie za każdym razem gdy coś zabolało, obczajanie koloru siku i nie tylko♀️
- obsesyjne badanie się, za którymś skierowaniem dostałam w końcu to do psychologa
- derealizacja, to uczucie zostało najdłużej, ale w końcu nauczyłam sobie z nim radzić
- szybki puls
- zatykanie w uszach, ciśnienie w głowie, uczucie obręczy, nerwobóle
-nakręcanie odnośnie tego, że wszyscy mnie nienawidzą, że dowiedzą się o nerwicy i będą uważać za psychiczną
- agresja, czasem sama nie wiedziałam co mnie nakręciło, a wtedy trudno było mnie zamknąć (podzieiam, że ze mną wszyscy w koło wytrzymali)
-obsesyjne czytanie o chorobach
- rozwolnienia i zaparcia i czytanie o mozliwych objawach chorób
- przez jadłowstręt schudłam ok 5 kilo i oczywiście to jeszcze bardziej mnie nakręciło, codziennie ze strachem stawałam na wage
- spięcie mięśni karku
- przekonanie o najgorszym
- obawa, że wszystkim z rodziny się coś stanie, że mnie zabraknie i co wtedy
- zmiana perspektywy postrzegania wszystkiego
- lęk przed lękiem, budzenie się po dobrym dniu z obawą, że zaraz będzie źle
- jak zaczynał się niepokój musiałam wyjść z domu i chodziłam na długie spacery
U mnie załamanie nerwowe przyszło rok temu. W sumie z perspektywy czasu to wiem, że osobowością lękową byłam od zawsze, ale zapalnikiem był szereg chorych sytuacji w pracy. A kiedy już wybuchłam był tylko codzienny lęk. Najgorsze były pierwsze trzy miesiące. Aktualnie jest już znacznie lepiej ( poprawa przyszła od stycznia, gdzie intensywnie zaczęłam ćwiczyć jogę), co prawda odkąd założyłam firme znowu zaczęły się pewne akcje ze strony tych osób co wtedy, ale już lepiej sobie z nimi radze. Kryzys przyszedł w tamtym tygodniu. Atak paniki rozwalił mnie tym bardziej, że włączył obawe przed całkowitym nawrotem tego zaburzenia. Jednak dwa dni walczyłam i w sumie wygrałam, a wszystko dzięki technikom, których nauczyłam się z filmików na YT. Niestety psycholog na ktorego trafilam maksymalnie zniechęcił mnie do dalszej psychoterapii, pomógł mi YT, pisanie i ziołolecznictwo( ilość skutków ubocznych na Xanaxie uniemożliwiła mi nawet próbe wzięcia go :p).
Narazie się boje tego określenia, bo jeszcze natretne mysli potrafią wrócić, ale coś jest na rzeczyNipo pisze: ↑28 maja 2018, o 08:36Kolejna odburzona osoba ?znerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:07Mój atak paniki praktycznie zawsze wyglądał tak samoni mogło go spowodować np przeczytanie ja forum o jakiejś chorobie lub zobaczenie jednej z osób, którym moge podziękować za ten stan. A objawy były następujące:
- nudności
-suchość w ustach
- przelewanie w żolądku, burczenie, gazy, mrowienie i parcie na 2jke i pęcherz
- takie uczucie ciepła idące od dołu ciała
- dreszcze, drżenie mięśni
- uczucie ciepła na twarzy przy jednoczesnych lodowatych dłoniach, czy nosie
- mroczki, błyski
- falowanie podłoża, uczucie jakby kręciło mi się w głowie co strasznie mnie nakręcło
- uczucie obręczy dookoła klatki piersiowej
- zatykanie uszu
- suchośćw nosie, uczucie jakby spuchła mi śluzówka
- nerwowe, szybkie ruchy
- miękkie nogi i obawa, ze zaraz zemdleje
- chęć natychmiastowego odizolowania się od otoczenia, zeby nikt do mnie nie mówił itp
A na co dzień potrafiłam budzić się z uczuciem lęku, który po prostu mnie rozbrajał. Początkowo nie wiedziałam co to, czułam się jakoś nieswojo, jakby było mi niedobrze, jakby od środka mnie ktoś rozkładał. Poza tym:
- każda wzmianka o chorobach powodowała odczuwanie och objawów
- ciągle skanowanie ciała, zapisywanie samopoczucia itp, sprawdzanie węzłów chlonnych, wsłuchiwanie się w siebie i nakręcanie za każdym razem gdy coś zabolało, obczajanie koloru siku i nie tylko
- obsesyjne badanie się, za którymś skierowaniem dostałam w końcu to do psychologa
- derealizacja, to uczucie zostało najdłużej, ale w końcu nauczyłam sobie z nim radzić
- szybki puls
- zatykanie w uszach, ciśnienie w głowie, uczucie obręczy, nerwobóle
-nakręcanie odnośnie tego, że wszyscy mnie nienawidzą, że dowiedzą się o nerwicy i będą uważać za psychiczną
- agresja, czasem sama nie wiedziałam co mnie nakręciło, a wtedy trudno było mnie zamknąć (podzieiam, że ze mną wszyscy w koło wytrzymali)
-obsesyjne czytanie o chorobach
- rozwolnienia i zaparcia i czytanie o mozliwych objawach chorób
- przez jadłowstręt schudłam ok 5 kilo i oczywiście to jeszcze bardziej mnie nakręciło, codziennie ze strachem stawałam na wage
- spięcie mięśni karku
- przekonanie o najgorszym
- obawa, że wszystkim z rodziny się coś stanie, że mnie zabraknie i co wtedy
- zmiana perspektywy postrzegania wszystkiego
- lęk przed lękiem, budzenie się po dobrym dniu z obawą, że zaraz będzie źle
- jak zaczynał się niepokój musiałam wyjść z domu i chodziłam na długie spacery
U mnie załamanie nerwowe przyszło rok temu. W sumie z perspektywy czasu to wiem, że osobowością lękową byłam od zawsze, ale zapalnikiem był szereg chorych sytuacji w pracy. A kiedy już wybuchłam był tylko codzienny lęk. Najgorsze były pierwsze trzy miesiące. Aktualnie jest już znacznie lepiej ( poprawa przyszła od stycznia, gdzie intensywnie zaczęłam ćwiczyć jogę), co prawda odkąd założyłam firme znowu zaczęły się pewne akcje ze strony tych osób co wtedy, ale już lepiej sobie z nimi radze. Kryzys przyszedł w tamtym tygodniu. Atak paniki rozwalił mnie tym bardziej, że włączył obawe przed całkowitym nawrotem tego zaburzenia. Jednak dwa dni walczyłam i w sumie wygrałam, a wszystko dzięki technikom, których nauczyłam się z filmików na YT. Niestety psycholog na ktorego trafilam maksymalnie zniechęcił mnie do dalszej psychoterapii, pomógł mi YT, pisanie i ziołolecznictwo( ilość skutków ubocznych na Xanaxie uniemożliwiła mi nawet próbe wzięcia go :p).
. No i super grunt to zmienić podejście do myśli a myśli natretne jak chcą i musza to niech przychodza a my miejmy je daleko w powarzaniuznerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:53Narazie się boje tego określenia, bo jeszcze natretne mysli potrafią wrócić, ale coś jest na rzeczyNipo pisze: ↑28 maja 2018, o 08:36Kolejna odburzona osoba ?znerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:07Mój atak paniki praktycznie zawsze wyglądał tak samoni mogło go spowodować np przeczytanie ja forum o jakiejś chorobie lub zobaczenie jednej z osób, którym moge podziękować za ten stan. A objawy były następujące:
- nudności
-suchość w ustach
- przelewanie w żolądku, burczenie, gazy, mrowienie i parcie na 2jke i pęcherz
- takie uczucie ciepła idące od dołu ciała
- dreszcze, drżenie mięśni
- uczucie ciepła na twarzy przy jednoczesnych lodowatych dłoniach, czy nosie
- mroczki, błyski
- falowanie podłoża, uczucie jakby kręciło mi się w głowie co strasznie mnie nakręcło
- uczucie obręczy dookoła klatki piersiowej
- zatykanie uszu
- suchośćw nosie, uczucie jakby spuchła mi śluzówka
- nerwowe, szybkie ruchy
- miękkie nogi i obawa, ze zaraz zemdleje
- chęć natychmiastowego odizolowania się od otoczenia, zeby nikt do mnie nie mówił itp
A na co dzień potrafiłam budzić się z uczuciem lęku, który po prostu mnie rozbrajał. Początkowo nie wiedziałam co to, czułam się jakoś nieswojo, jakby było mi niedobrze, jakby od środka mnie ktoś rozkładał. Poza tym:
- każda wzmianka o chorobach powodowała odczuwanie och objawów
- ciągle skanowanie ciała, zapisywanie samopoczucia itp, sprawdzanie węzłów chlonnych, wsłuchiwanie się w siebie i nakręcanie za każdym razem gdy coś zabolało, obczajanie koloru siku i nie tylko
- obsesyjne badanie się, za którymś skierowaniem dostałam w końcu to do psychologa
- derealizacja, to uczucie zostało najdłużej, ale w końcu nauczyłam sobie z nim radzić
- szybki puls
- zatykanie w uszach, ciśnienie w głowie, uczucie obręczy, nerwobóle
-nakręcanie odnośnie tego, że wszyscy mnie nienawidzą, że dowiedzą się o nerwicy i będą uważać za psychiczną
- agresja, czasem sama nie wiedziałam co mnie nakręciło, a wtedy trudno było mnie zamknąć (podzieiam, że ze mną wszyscy w koło wytrzymali)
-obsesyjne czytanie o chorobach
- rozwolnienia i zaparcia i czytanie o mozliwych objawach chorób
- przez jadłowstręt schudłam ok 5 kilo i oczywiście to jeszcze bardziej mnie nakręciło, codziennie ze strachem stawałam na wage
- spięcie mięśni karku
- przekonanie o najgorszym
- obawa, że wszystkim z rodziny się coś stanie, że mnie zabraknie i co wtedy
- zmiana perspektywy postrzegania wszystkiego
- lęk przed lękiem, budzenie się po dobrym dniu z obawą, że zaraz będzie źle
- jak zaczynał się niepokój musiałam wyjść z domu i chodziłam na długie spacery
U mnie załamanie nerwowe przyszło rok temu. W sumie z perspektywy czasu to wiem, że osobowością lękową byłam od zawsze, ale zapalnikiem był szereg chorych sytuacji w pracy. A kiedy już wybuchłam był tylko codzienny lęk. Najgorsze były pierwsze trzy miesiące. Aktualnie jest już znacznie lepiej ( poprawa przyszła od stycznia, gdzie intensywnie zaczęłam ćwiczyć jogę), co prawda odkąd założyłam firme znowu zaczęły się pewne akcje ze strony tych osób co wtedy, ale już lepiej sobie z nimi radze. Kryzys przyszedł w tamtym tygodniu. Atak paniki rozwalił mnie tym bardziej, że włączył obawe przed całkowitym nawrotem tego zaburzenia. Jednak dwa dni walczyłam i w sumie wygrałam, a wszystko dzięki technikom, których nauczyłam się z filmików na YT. Niestety psycholog na ktorego trafilam maksymalnie zniechęcił mnie do dalszej psychoterapii, pomógł mi YT, pisanie i ziołolecznictwo( ilość skutków ubocznych na Xanaxie uniemożliwiła mi nawet próbe wzięcia go :p)..
Tak! Wasze forum jest niezwykle pomocne w zmianie podejścia! Brawo Wy!!!Nipo pisze: ↑28 maja 2018, o 10:10No i super grunt to zmienić podejście do myśli a myśli natretne jak chcą i musza to niech przychodza a my miejmy je daleko w powarzaniuznerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:53Narazie się boje tego określenia, bo jeszcze natretne mysli potrafią wrócić, ale coś jest na rzeczy
!!! To jest Nasze forum a nie Wasze bo jestem użytkownikiem tak jak Ty hehe dla mnie to forum tez jest niezwykleznerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 12:32Tak! Wasze forum jest niezwykle pomocne w zmianie podejścia! Brawo Wy!!!Nipo pisze: ↑28 maja 2018, o 10:10No i super grunt to zmienić podejście do myśli a myśli natretne jak chcą i musza to niech przychodza a my miejmy je daleko w powarzaniuznerwicowana85 pisze: ↑28 maja 2018, o 08:53
Narazie się boje tego określenia, bo jeszcze natretne mysli potrafią wrócić, ale coś jest na rzeczy!!!