To i ja napiszę, będę miał dowód na przyszłość jak znowu się pojawi - od tygodnia brak objawów ROCD (no może jeszcze poza małymi myślami z którymi o dziwo sobie radzę i lekką derealizacją). To najdłuższy okres "normalności" od 2 miesięcy. Szybka reakcja od początku w postaci forum, książek, artykułów, nagrań i rozmów z dziewczyną daje efekt. A początek był trudny, to było jak rzut o ziemię, ale powoli się z niej podnoszę. Mam coraz większą wiarę i nadzieję, że z tego wyjdę na dobre! Wy też wierzcie i nie poddawajcie się! Wszystkiego dobrego

tombar pisze:To i ja napiszę, będę miał dowód na przyszłość jak znowu się pojawi - od tygodnia brak objawów ROCD (no może jeszcze poza małymi myślami z którymi o dziwo sobie radzę i lekką derealizacją). To najdłuższy okres "normalności" od 2 miesięcy. Szybka reakcja od początku w postaci forum, książek, artykułów, nagrań i rozmów z dziewczyną daje efekt. A początek był trudny, to było jak rzut o ziemię, ale powoli się z niej podnoszę. Mam coraz większą wiarę i nadzieję, że z tego wyjdę na dobre! Wy też wierzcie i nie poddawajcie się! Wszystkiego dobrego

fajnie !!!! powodzonka !!!!!!

Wczoraj miałam pierwszy moment bez dd od 6 lat, jakie to było cudowne. Banan z gęby mi nie schodził Teraz już wiem, że da się z tego wyjść bez względu na to jak długo to trwało.

Od trzech dni znaczna poprawa, kilka razy nawet zniknęły egzystencjalne natręty. Mimo, że większość czasu jeszcze są, to w mniejszym stopniu natrętne i już nie czuję lęku. DD jeszcze trzyma, ale jest już lepiej. Poza tym więcej radości i chęci do życia, bez zadawania pytań typu: "po co?"...

majkel pisze:Od trzech dni znaczna poprawa, kilka razy nawet zniknęły egzystencjalne natręty. Mimo, że większość czasu jeszcze są, to w mniejszym stopniu natrętne i już nie czuję lęku. DD jeszcze trzyma, ale jest już lepiej. Poza tym więcej radości i chęci do życia, bez zadawania pytań typu: "po co?"...

gratuluje pieknie wykonujesz prace nad soba, swietnie, oby tak dalej i nie poddawaj sie podczas kryzysow

-- 3 marca 2017, o 21:42 --
No, i jakde dalej z koksem. Opuszczam dalej wenlafaksyne. Hmm, moze wam sie wydawac, ze to nic takiego, ale dla mnie to ogromny wyczyn, krok do przodu i wielkie zwyciestwo.
Leki bralam ponad 16 lat w duzych dawkach.
Ciesze sie, ze tym razem, po wielu nieudanych probach, udaje mi sie wytrwac. Nie jest prosto, ale zdaje sobie z tego sprawe i akceptuje to.

Super Halinka, fajna z Ciebie babeczka, na pewno dasz radę

justi2212 pisze:Super Halinka, fajna z Ciebie babeczka, na pewno dasz radę

Dziekuje ty tez dasz rade

Halina Kochana - stykam się z Tobą czołem i gratuluję

schanis22 pisze:Halina Kochana - stykam się z Tobą czołem i gratuluję

Dziekuje, ja wysylam ci pozdrowienia z kogutowa

Halina pisze:

schanis22 pisze:Halina Kochana - stykam się z Tobą czołem i gratuluję

Dziekuje, ja wysylam ci pozdrowienia z kogutowa

To idz jeszcze po pływaj w oczku wodnym

schanis22 pisze:

Halina pisze:

schanis22 pisze:Halina Kochana - stykam się z Tobą czołem i gratuluję

Dziekuje, ja wysylam ci pozdrowienia z kogutowa

To idz jeszcze po pływaj w oczku wodnym

Lecem

Taki świetny i taki ważny topic na forum, a tak rzadko uzupełniany. Nie ma nikt nawet malutkich kroczków?

Ja się podzielę moim, na świeżo.

Pomimo, że z moja nerwica radzę sobie nieźle, bardzo ja już oswoiłam, przez większość czasu funkcjonuje już na całkiem niezłym poziomie... To jednak zdarzają się kryzysy. Niestety, czasem podczas kryzysów wkręcam się baaardzo mocno, tak bardzo, że potem aż pluje sobie w brodę.

Nie inaczej było tym razem. W skrócie: na wtorek (wczorajszy) byłam umówiona na wyrywanie zęba (ósemki). Już od poniedziałku było źle - strasznie się tego bałam, od rana już czułam nie tylko zwykły strach ale i nerwicowy lęk. We wtorek przybrał tylko na sile. Siedząc już na fotelu stomatologa cała się trzęsłam ze strachu, byłam po prostu przerażona do kości tym, co ma się wydarzyć. No, ale wydarzyło się, zęba nie ma, jakoś to znioslam, trochę boli, ale w sumie to już po sprawie.
Niestety, na tym się nie skończyło
Po powrocie do domu targało mnie coraz bardziej z każdą chwilą. Czułam już wtedy, że jest to typowo nerwicowe. Było źle, jednak zmęczona poszłam spać, postanowiłam skorzystać z wolnego od pracy i porządnie odpocząć.
Dziś obudziłam się w jeszcze gorszym stanie. O dziwo gorszym, ale wcale nie przez ból.
No i poszłam w to, wkręcilam się i nakręciłam na maxa. Co najmniej, jakbym nie miała pojęcia z czym mam do czynienia, zbłądziłam, jak małe dziecko. Na zmianę spałam i płakałam przez pół dnia.
Doszłam już do momentu, że zetknęłam się z dnem, znów byłam pewna, że to nigdy nie minie, że zawsze będzie wracać i cała moja praca poszła na marne.
Cały dzień, rzec muszę, był po prostu fatalny. Potrzebowałam znów przeczytać pół forum oraz przesłuchać kilka divovicow aby przypomnieć sobie, o co chodzi.
I teraz, pomimo tego bardzo fatalnego dnia, postanowiłam napisać właśnie w tym dziale. Ponieważ cały ten kryzys po raz kolejny czegoś mnie nauczył. Nauczył mnie tego, ze ja znów nie pozwoliłam sobie na zły dzień.
Jakkolwiek mój strach przed wyrwaniem zęba był pewnie nieproporcjonalny do samego przeżycia, to jednak.... Bardzo się tym zestresowalam. Bardzo, bardzo, piekielnie się bałam, więc nic dziwnego, że nawet po przyjściu do domu czułam się nadal źle. Ale ja sobie na to nie przyzwoliłam. Gdzieś wewnętrznie uznałam, że skoro już po, to wszystko powinno być dobrze. A to nie zawsze tak działa. Czasem, po tak dużym stresie trzeba zwyczajnie odreagować. Takie, a pewnie i większe stresy będą się jeszcze w życiu zdarzać. W obliczu takiego stresu można się źle poczuć, może coś zakłuć, zabolec, ba! Może nawet odrealnić, bo emocje muszą mieć swoje ujście, hormony muszą się wyrównać. Nie musi to jednak oznaczać, że od razu należy wchodzić spowrotem w całą nerwicę od początku.
Mnie się tym razem nie udało, wkręcilam się i to jak świeżak. Jednak cieszę się, że sobie to uświadomiłam. Uważam że poczyniłam tym ogromny krok. I wiem, że przeżyje pewnie jeszcze tyle kryzysów, aż nauczę się dbać o siebie i pozwalać sobie na wszystkie emocje, również na te złe podczas gorszego dnia.

zlekniona pisze: ↑

5 kwietnia 2017, o 23:16

Nie ma nikt nawet malutkich kroczków?

Gratuluje wyciągania wniosków


Wczoraj pierwszy raz od 2 lat dd zeszło na kilka sekund.
Na kilka sekundy zniknęła cała nerwica, depresja, myśli, wszystko.
Poczułem jak bym nagle zaczął oddychać. Wróciła motywacja inteligencja zmysły.
Właściwie to nie umiem tego dobrze opisać.
Niby śmieszne bo tak krótko, ale dało mi to do myślenia jaka jest gigantyczna różnica w sposobie postrzegania rzeczywistości bo nagle wszystkie konflikty zniknęły.
Ten stan(nieprzerwane dd czasami wieloletnie) wręcz wmusza depresje ponieważ mimo akceptacji olewania itd. nie ma żadnego efektu bo człowiek czeka na jakikolwiek przebłysk żeby się domotywować że dobrze postępuje. Jestem ciekaw czy ten przebłysk to przypadek czy efekt czegoś. Jest zbyt krótki żeby coś stwierdzić ale i tak sie cieszę choć już wszystko z pełnym pakietem wróciło

1987, to ja czekam juz 5 rok żeby dd choć na chwile się wyłączyło. Nie powiem-dałoby mi to super kopa i mega motywacje do dalszych zmian i trzymania sie wytycznych;) . Zastanawiam się czy stary nawyk trzeba zrównoważyć nowym ilościowo,przykładowo 1000 razy zawierzyłem myślom lękowym, to teraz musze je 1000 razy olać? Oby nie, bo musiałbym dodac z 2-3 zera : (

Heimdall pisze: ↑

10 kwietnia 2017, o 07:29

1987, to ja czekam juz 5 rok żeby dd choć na chwile się wyłączyło. Nie powiem-dałoby mi to super kopa i mega motywacje do dalszych zmian i trzymania sie wytycznych;) . Zastanawiam się czy stary nawyk trzeba zrównoważyć nowym ilościowo,przykładowo 1000 razy zawierzyłem myślom lękowym, to teraz musze je 1000 razy olać? Oby nie, bo musiałbym dodac z 2-3 zera : (

zmieniles nicka ?