U mnie jest w końcu jakiś mini przełomik więc postanowiłem to sobie aż zapisać, od jakiegoś czasu mam jakby mniej myśli i wolniejszą głowę od nich, jestem w stanie właśnie teraz więcej świadomie działać jak to napisała wyżej Katja. Wcześniej działanie nic nie dawało za bardzo bo i tak głowa moja wracała do tego i wyglądało to jakbym na siłę próbował uwagę odwracać. A jak sobie zacząłem robić na przekór myślą to po pewnym czasie zauważyłem, ze one odpuszczają a jak mam więcej czasu dla siebie i mogę w końcu lepiej akceptować i ignorować. Być może się to jeszcze zawali ale na razie dostałem w końcu trochę optymizmu bo już myślałem, że nic się nie ruszy nigdy.

mrunban pisze: ↑

12 lutego 2020, o 10:49

U mnie jest w końcu jakiś mini przełomik więc postanowiłem to sobie aż zapisać, od jakiegoś czasu mam jakby mniej myśli i wolniejszą głowę od nich, jestem w stanie właśnie teraz więcej świadomie działać jak to napisała wyżej Katja. Wcześniej działanie nic nie dawało za bardzo bo i tak głowa moja wracała do tego i wyglądało to jakbym na siłę próbował uwagę odwracać. A jak sobie zacząłem robić na przekór myślą to po pewnym czasie zauważyłem, ze one odpuszczają a jak mam więcej czasu dla siebie i mogę w końcu lepiej akceptować i ignorować. Być może się to jeszcze zawali ale na razie dostałem w końcu trochę optymizmu bo już myślałem, że nic się nie ruszy nigdy.

brawo!

Słuchajcie , cierpię na nerwicę ale sobie jakoś radzę - nie ogranicza mnie... słowo cierpię to bardzo dobrze oddaje co czuje - napięcie , stres , lęk , czarne myśli . Ale tak się tym zainteresowałam ze jestem na 3 roku studiów psychologicznych i teraz najlepsze ... chce iść na jakieś praktyki , wolontariat ale czuje się jak jakaś hipokrytka . Przecież jak ja mam komuś pomagać będąc sama jescze zaburzona ? Chociaż mówię - radzę sobie nienajgorzej i widzę mega postępy. Głównie właśnie dzięki studiom i terapii.
Czy powinnam odpuścić ? Ale tak na prawdę jest to jedyna rzecz jaka mnie interesuje w życiu - ludzka psychika .
Bardzo bym chciała iść w te stronę ale tez boje się kompromitacji i tego ze ktoś zauważy ze nie do końca jesZcze radzę sobie z emocjami ( jestem DDA) . Ale wiedzę mam w jednym paluszku . No i ta moja empatia ...
Co myślicie ?

maggie2223 pisze: ↑

19 lutego 2020, o 23:08

Słuchajcie , cierpię na nerwicę ale sobie jakoś radzę - nie ogranicza mnie... słowo cierpię to bardzo dobrze oddaje co czuje - napięcie , stres , lęk , czarne myśli . Ale tak się tym zainteresowałam ze jestem na 3 roku studiów psychologicznych i teraz najlepsze ... chce iść na jakieś praktyki , wolontariat ale czuje się jak jakaś hipokrytka . Przecież jak ja mam komuś pomagać będąc sama jescze zaburzona ? Chociaż mówię - radzę sobie nienajgorzej i widzę mega postępy. Głównie właśnie dzięki studiom i terapii.
Czy powinnam odpuścić ? Ale tak na prawdę jest to jedyna rzecz jaka mnie interesuje w życiu - ludzka psychika .
Bardzo bym chciała iść w te stronę ale tez boje się kompromitacji i tego ze ktoś zauważy ze nie do końca jesZcze radzę sobie z emocjami ( jestem DDA) . Ale wiedzę mam w jednym paluszku . No i ta moja empatia ...
Co myślicie ?

Nie będzie to od razu praca przecież więc możesz przedstawiać innym to co sama zrobiłaś i to co sama rozumiesz, nie musisz od razu robić wszystkiego i wszystkiego wiedzieć.

maggie2223 pisze: ↑

19 lutego 2020, o 23:08

Słuchajcie , cierpię na nerwicę ale sobie jakoś radzę - nie ogranicza mnie... słowo cierpię to bardzo dobrze oddaje co czuje - napięcie , stres , lęk , czarne myśli . Ale tak się tym zainteresowałam ze jestem na 3 roku studiów psychologicznych i teraz najlepsze ... chce iść na jakieś praktyki , wolontariat ale czuje się jak jakaś hipokrytka . Przecież jak ja mam komuś pomagać będąc sama jescze zaburzona ? Chociaż mówię - radzę sobie nienajgorzej i widzę mega postępy. Głównie właśnie dzięki studiom i terapii.
Czy powinnam odpuścić ? Ale tak na prawdę jest to jedyna rzecz jaka mnie interesuje w życiu - ludzka psychika .
Bardzo bym chciała iść w te stronę ale tez boje się kompromitacji i tego ze ktoś zauważy ze nie do końca jesZcze radzę sobie z emocjami ( jestem DDA) . Ale wiedzę mam w jednym paluszku . No i ta moja empatia ...
Co myślicie ?

Hej. Z tego co się orientuję to Wiktor oraz Hewad oboje zaczeli studia psychologiczne będąc w zaburzeniu Nie ma co, praca nad sobą daje sporo możliwości w tym kierunku, więc nie widzę przeciwskazań. Na pewno ze swoimi doświadczeniami nadajesz sie na to bardziej niż reszta nieświadomych osób na psychologii, których jest mnóstwo Nie rezygnuj!

Dziękuje !

maggie2223 pisze: ↑

20 lutego 2020, o 08:21

Dziękuje !

Ale to chciałaś ze studiów zrezygnować?

Aż się pochwale choć trochę boję się tego zrobić ale od jakiegoś czasu sporo racjonalizuje te słowotoki myślowe i mam wiele prześwitów w ciagu dnia, a tak się bałam, że te czarne myśli się już nie skończą a to mi pokazuje, że jednak mogą. Słuchajcie to jest prawda i piszę to do wszystkich, którym ignorowanie nie wychodzi lub przestało, ze czasem warto pogadać samej do siebie.

Klaudiaaa pisze: ↑

29 lutego 2020, o 16:38

Ale to chciałaś ze studiów zrezygnować?

Aż się pochwale choć trochę boję się tego zrobić ale od jakiegoś czasu sporo racjonalizuje te słowotoki myślowe i mam wiele prześwitów w ciagu dnia, a tak się bałam, że te czarne myśli się już nie skończą a to mi pokazuje, że jednak mogą. Słuchajcie to jest prawda i piszę to do wszystkich, którym ignorowanie nie wychodzi lub przestało, ze czasem warto pogadać samej do siebie.

To jest prawda, już od grudnia na tym jadę i w którymś momencie stało się lepiej, a czasem gadałem tak dużo ze myślałem że od tego zwariuję niektórzy mówią, zę to się nudzi po czasie i lepiej się ignoruje, znaczy dawni odburzeni tak pisali jak czytałem tak więc idę tym tropem. Co masz na myśli mówiąc czarne myśli? Egzystki?

Ja mam podobnie , kiedy znowu mnie dopada , odpalam youtube lub to forum i sprowadzam się na ziemie , cudownie jest wiedzieć ze nie jesteśmy z tym sami i ze kiedyś w końcu nadejdzie ten dzień kiedy będziemy patrzyli na sprawy z dużym dystansem , a póki co ..... pomalutku , skoro umysł tyle lat się nakręcał to potrzeba odpowiednia ilość czasu żeby wskoczyć na właściwy tor . Ile ? Tyle ile trzeba

Katja pisze: ↑

19 stycznia 2020, o 16:45

Wypiłam sok....przeterminowany kilka godzin temu
YOLO

Żyć będziesz

Codziennie łapie mnie strach. Przez 5 minut. TYLKO PRZEZ 5 MINUT! Przez resztę dnia czuję się normalnie. Czasem radośnie, czasem smutno, ale bez derealizacji, bez napadów paniki. Normalnie.

violettavillas pisze: ↑

3 marca 2020, o 22:13

Codziennie łapie mnie strach. Przez 5 minut. TYLKO PRZEZ 5 MINUT! Przez resztę dnia czuję się normalnie. Czasem radośnie, czasem smutno, ale bez derealizacji, bez napadów paniki. Normalnie.

Super, szczególnie ze każdego w ciągu dnia może złapać strach. Gratulacje to wszystko zasługa Twojej pracy

lubieplacki13 pisze: ↑

3 marca 2020, o 22:34

violettavillas pisze: ↑

3 marca 2020, o 22:13

Codziennie łapie mnie strach. Przez 5 minut. TYLKO PRZEZ 5 MINUT! Przez resztę dnia czuję się normalnie. Czasem radośnie, czasem smutno, ale bez derealizacji, bez napadów paniki. Normalnie.

Super, szczególnie ze każdego w ciągu dnia może złapać strach. Gratulacje to wszystko zasługa Twojej pracy

Dzięki!

Terapeutka słusznie mi przypomniała, że jak ma się predyspozycje do lęku, to niepokój towarzyszył będzie zawsze i żeby sobie na niego pozwolić. Nie bać się strachu.

Ja napiszę, że ostatnio też zacząłem dialogować te myśli i odczucia w sposób następujący: "to co teraz czuję to depersonalizacja, czyli nic groźnego, nie muszę się tym martwić w ogóle." I w ten sposób zezwalam jakby na to wszystko czyli akceptuję i zaczynam odczuwać tego efekty, czyli już się faktycznie przestaję tak bardzo tego bać no i czuję, że coś się zmienia.

Dzień dobry forum

U mnie będzie tak nie do końca stricte o odburzaniu, ale na pewno związane jest to z moimi zmaganiami depresyjno-fobiczno-nerwicowymi, myślę, że to jakieś takie małe zwycięstwo. Otóż jestem bez pracy od paru miesięcy, wcześniej byłem na L4 parę miesięcy, co razem daje jakiś rok bez kontaktu z 8-godzinną codzinną haróweczką ostatnio przełamałem się i zacząłem dość aktywnie szukać pracy w branży, która mnie interesuje, lecz w której nie mam zbytnich kwalifikacji i która będzie wymagała ode mnie dużo uwagi i nauki. I wiary w siebie, bo tego mi brakowało przez okres mojej stagnacji. Efekt szukania przyszedł szybko, zostałem przyjęty, właściwie "przygarnięty pod skrzydła" wyrozumiałego pracodawcy (bo będę musiał się dużo nauczyć ) i zaczynam w środę Ale jestem na to uczenie się gotowy, przyodziewam zbroję wykutą w samowspółczuciu i szyszak wyrozumiałości i podejmuję rękawicę ciągle nie mogę w to uwierzyć, tym bardziej, że jestem zadowolony zarówno z charakteru pracy, jak i warunków, w tym płacy. Mam nadzieję, że dużo moich obecnych psychicznych uprzykrzaczy życia odejdzie wraz z tym, jak będę robił coś konstruktywnego, no i będę samodzielny finansowo.

Dużo zdrowia dla Was w tym specyficznym czasie