moja fobia społeczna itp.

11 stycznia 2017, o 10:04

dziwny123 pisze:Ja miałem fobię społeczną w okresie szkolnym, miałem typ, który tyczył się tylko dzieci i młodzieży. Wobec dorosłych mam mocną nieśmiałość, nie mam fobii.

A teraz już nie masz fobii ?

dziwny123 · 11 stycznia 2017, o 10:50

Reptile pisze:
dziwny123 pisze:Ja miałem fobię społeczną w okresie szkolnym, miałem typ, który tyczył się tylko dzieci i młodzieży. Wobec dorosłych mam mocną nieśmiałość, nie mam fobii.
A teraz już nie masz fobii ?

Ogólnie nie mam kontaktu z bodźcami fobii. Jedynie, gdy muszę przejść koło np. grupy nastolatków, to wtedy lęk i wstydliwość mocno mnie atakują, ale ustępują zaraz po tym, jak przejdę.

11 stycznia 2017, o 11:32

dziwny123, a jak radzisz sobie z publicznymi wystąpieniami? albo z chodzeniem na imprezy okolicznościowe ?

dziwny123 · 11 stycznia 2017, o 12:03

Reptile pisze:dziwny123, a jak radzisz sobie z publicznymi wystąpieniami? albo z chodzeniem na imprezy okolicznościowe ?

Jedynymi moimi wystąpieniami są rozmowy kwalifikacyjne. Chodzę na nie z myśleniem "trudno, najwyżej wypadnę beznadziejnie", tylko takie myślenie pozwala mi zmniejszyć lęk.
Na imprezy żadne nie chodzę.

19 stycznia 2017, o 16:41

Ja czasem zawalam wszystko, wiem że wiem... ale zawalam bo stres mnie zżera

Nikoniarz · 4 lutego 2017, o 16:07

usunietenazadanie pisze:Mam wrażenie że życie mi ucieka a ja stoję z boku...
Jestem ograniczona lękami i niską samooceną ...
Nic mi się nie udaje i od początku byłam skazana na porażkę.
Szkoła zryła mi psychikę.... na dodatek trudna sytuacja rodzinna.
Nie wiem czt kiedyś mi przejdzie

Mam takie same myśli, że życie mi ucieka. A jak właśnie jeszcze jest jakiś spęd rodzinny to jestem całkiem przybity po nim. Prawie wszystkie kuzynki i kuzyni z drugimi połówkami, ten awans dostał, tamten super furę kupił. Natomiast ja mam poczucie marnowania czasu. Działam mimo lęku, pracuję, staram się wychodzić do ludzi, ale wiadomo jak w to w lęku wygląda. Wydajność może z 10% tego jaka powinna być:D

Niezdrowe jest takie porównywanie się z innymi. Próbuję się tego oduczyć. Wstaję rano i czuję, że nigdy nie "dogonię" tych niezaburzonych ludzi. Zawsze będą przede mną a jak gdzieś w ogonie. Społeczeństwo każde biec, a ty masz chore nogi.

sebastian86 · 4 lutego 2017, o 17:55

ja wczoraj troche sie przelamalem i umowilem z kobietą na spacer.najgorzej bylo jak juz dojezdzalem na miejsce umowione.przed podroża wzialem relanium zeby bylo latwiej.

4 lutego 2017, o 17:58

A jak w trakcie i po? Lepiej?

sebastian86 · 4 lutego 2017, o 18:08

w trakcie bylo niezle jak na moja niesmialosc.po spotkaniu natomiast raczej tak sobie.rozmyslalem o tym jak wiele mi brakuje do tej kobiety.

4 lutego 2017, o 18:09

Udowodniłeś sobie, że potrafisz

Połowa sukcesu!

sebastian86 · 4 lutego 2017, o 18:13

no tylko jakos tak nie czuje wielkiej satysfakcji.chcialbym móc jechac na takie spotkanie bez wspomagaczy.i czuc autentyczna przyjemnosc z rozmawiania.

dziwny123 · 23 lutego 2017, o 09:53

Nie znoszę rozmów przez telefon, jestem wtedy bardziej nieśmiały, niż gdy rozmawiam normalnie. Mam wrażenie, że przez telefon nie mam żadnej kontroli nad rozmową i każdy rozmówca może zrobić ze mną, co chce, ma nade mną władzę i "miażdży mnie w ziemię", dopóki trwa połączenie. Muszę widzieć rozmówcę, żeby mieć jakąś kontrolę.

dziwny123 · 9 lipca 2017, o 14:49

Moje lęki społeczne mają chyba w przyczynach czynnik organiczny.
Podobno od wczesnego dzieciństwa byłem bardzo mocno wstydliwy. Odkąd pamiętam dzieciństwo, ze wstydu przed rówieśnikami chodziłem ze spuszczoną głową, gdy byłem wśród nich. Psycholog potwierdził wtedy, że jestem bardzo mocno wstydliwy i powiedział matce, że przyczyną mogą być nieprawidłowości w przebiegu ciąży. Neurolog po wywiadzie i badaniu EEG stwierdził, że przyczyną mojej wstydliwości przynajmniej częściowo jest uszkodzenie centralnego układu nerwowego.

Obecnie odwracam lub spuszczam głowę przede wszystkim, gdy przechodzę obok młodej kobiety, czuję się wtedy całkowicie niegodny, by na nią spojrzeć. Mogę zerkać tylko tak, by one o tym nie wiedziały.

sebastian86 · 9 lipca 2017, o 20:19

ja mam podobnie z tymi kobietami jak ty

dziwny123 · 22 maja 2019, o 13:30

Zbliża się termin wizyty u gastrologa, historia przebiegu objawów gastrycznych jest dość skomplikowana, a długie mówienie do drugiej osoby powoduje większy lęk i jąkanie się oraz problem z układaniem zdań, ma to jeszcze większe nasilenie, gdy trzeba mówić o czymś skomplikowanym; nie wiem, czy gastrolog dobrze zrozumie, o czym do niego "dukam". Najchętniej, to bym napisałbym i wydrukował historię przebiegu objawów, dał mu to i powiedział, żeby sobie wszystko przeczytał, bo ja mam fobię przed mówieniem i mogę nie dać rady dużo mówić; no ale tak nie wypada.