Adrian99 pisze: ↑

13 maja 2018, o 23:05

nat pisze: ↑

13 maja 2018, o 21:18

Agnieszka95 pisze: ↑

13 maja 2018, o 20:12

Poradziłam sobie z wybudzaniem w nocy myślę ze kolejne objawy też ustąpią

U mnie dudnienie póki co zostało i się nie zmienia od lipca, to samo ze skakaniem mięśni-jest, ale przynajmniej dużo mniej skaczą.
Za to co jakiś czas pojawiają się nowe objawy, które gdzieś tam z czasem mijają. Nie ma lekko

Też tak mam, że objawy przychodzą i mijają
Np. szumy uszne mialem przez jakies 2msc i juz ich nie ma
Ale te skakanie mięsni mnie drażni czasem bo juz 2 miesiac leci z nimi

Asia83 pisze: ↑

13 maja 2018, o 23:26

Witam jestem tu nowa i nie wiem czy dobrze trafiłam by opisać swój problem ? z nerwicą lękową zmagam się już dość długo zazwyczaj były to objawy psychiczne i lęk przed zwariowaniem lęk przed myślam przed depresją i itp i jakoś to wszystko opanowałam zyło mi się naprawdę dobrze bez lęków i objawów. I doładnie w lutym tego roku wieczorem dopadło mnie parcie na pecherz przez które nie mogłam spać, wpedziłam się w besenność. Tak sie tego objawu przestraszyłam że zaczełam panikować samopoczucie zaczeło mi się pogarszć bałam się że wyląduję tym razem w psychiatryku,że niktmi już mi nie pomoże, wmawiałam sobie schizofrenię, depresję oczywiście wszystkie objawy się zgadzały (z internetu ) tak się dałam zmanipulować tym objawom ,że poleciałam do psychiatry, poprzepisywał leki nie powiem na besenność bardzo pomogły ale na lęk i objawy parcia na pęcherz to nie za bardzo a biorę je już przeszło miesiąc . I sama nie wiem czy one wogóle na mnie działają. Gdy wyszłam od lekarza z zapewnieniem że to nie schizofrenia i depresja to już się lepiej poczułam bez leków. Ale z dalszymi objawami to już nie umiem sobie narazie poradzić boję się w dalszym ciągu że już będe je miała zawsze choć momętami jest lepiej to ciągle się boję tych objawów a najbardziej jak się już pojawią

witorrr98 pisze: ↑

14 maja 2018, o 10:53

Asia83 pisze: ↑

13 maja 2018, o 23:26

Witam jestem tu nowa i nie wiem czy dobrze trafiłam by opisać swój problem ? z nerwicą lękową zmagam się już dość długo zazwyczaj były to objawy psychiczne i lęk przed zwariowaniem lęk przed myślam przed depresją i itp i jakoś to wszystko opanowałam zyło mi się naprawdę dobrze bez lęków i objawów. I doładnie w lutym tego roku wieczorem dopadło mnie parcie na pecherz przez które nie mogłam spać, wpedziłam się w besenność. Tak sie tego objawu przestraszyłam że zaczełam panikować samopoczucie zaczeło mi się pogarszć bałam się że wyląduję tym razem w psychiatryku,że niktmi już mi nie pomoże, wmawiałam sobie schizofrenię, depresję oczywiście wszystkie objawy się zgadzały (z internetu ) tak się dałam zmanipulować tym objawom ,że poleciałam do psychiatry, poprzepisywał leki nie powiem na besenność bardzo pomogły ale na lęk i objawy parcia na pęcherz to nie za bardzo a biorę je już przeszło miesiąc . I sama nie wiem czy one wogóle na mnie działają. Gdy wyszłam od lekarza z zapewnieniem że to nie schizofrenia i depresja to już się lepiej poczułam bez leków. Ale z dalszymi objawami to już nie umiem sobie narazie poradzić boję się w dalszym ciągu że już będe je miała zawsze choć momętami jest lepiej to ciągle się boję tych objawów a najbardziej jak się już pojawią

Nie musisz się tym zbytnio cisnąć, że nie przechodzi tak szybko, ważne, że jesteś na tyle niewnerwiona, że potrafisz funkcjonować.Jeśli masz lęki, to na początek powiedziałbym doktorowi, ponieważ jeśli bierzesz leki tylko miesiąc, a jeszcze trochę za bardzo nie teges, w takim razie powinien coś zaradzić w kwestii leków.W międzyczasie pozostaje to forum, w którym jest dużo wiedzy na tematy zaburzeniowe.Stanowią doskonałe przygotowanie przed pozbyciem się objawów na początek tych mniejszych, a na koniec tych najbardziej dokuczliwych ;]

Asia83 pisze: ↑

14 maja 2018, o 09:17

schanis22 dziękuję za odpisanie problem tez jest w tym że rodzina mnie nie rozumie co ja przeżywam i czuję myślą że to są moje widzimisię i po jednej tabletce i wizycie u terapeuty wszystko mi minęło, i nie mogę mieć gorszych dni a ja ciągłe mam te objawy i staram się je akceptować gdyby tylko były przez jakis czas to bym to chyba zniosła ale u mnie te parcie jest od rana od momentu jak sobie o nim przypomnę i już później się ciągnie. I mówię sobie że to nie jest aż takie złe, moge wszystko robić.. ludzie mają gorzej ataki paniki różne bóle,omdlenia ale moja głowa na siłę chce się tego uczucia pozbyć są momety godziny że tego tak nie czyje, moge o tym myśleć i czuję sie dobrze ale jak tylko coś juz sie tam w pecherzu dzieje to cała moja uwaga skupia się momentalnie na nim, no i bach objawy są i dzień do dupy przeczytałam juz wszystko o tym jak że trzeba to akceptować niby takie proste ale w praktyce mi to nie wychodzi. Może sam objaw nie był by zły jak te myśli - Boże , znowu to uczucie - nie chcę tego czuć - dlaczego to znów przyszło jak było dobrze -kiedy to minie - co ja robię źle itp to sprawia że czuje sie winna temu że to odczuwam i czuje się jeszcze gorzej dziwię się sobie bo nerwicę mam juz długo i objawy psychiczne umiałam znosić i je w końcu zaakceptowałam nawet jak przyszły na chwilę to się ich nie bałam i odchodziły a to cholerstwo mnie jakoś irytuje

Elwi pisze: ↑

12 maja 2018, o 13:30

sebastian86 pisze: ↑

12 maja 2018, o 10:29

rozumiem ze chcecie dobrze ale w moim przypadku takie metody proste sie nie sprawdzaja.muszę sie pozbyc tego drzenia jesli chcę pracowac, autem jezdzic czy jesc przy ludziach.intensywnosc drzenia nie pozwala na wykonywanie prostych czynnosci czesto.jesli trzeba bedzie to nawet chemie bede bral zeby to zniknelo.taki jestem zdeterminowany juz...

Sebastian ja miałam tak z oddechem i uwierz mi że z oddechem jest gorzej niż z rękami bo uczucie niedotlenienia jest obezwładniające i uciążliwe jak nie wiem co. Moja determinacja też była duża i bardzo chciałam żeby to przeszło. Poszłam więc na terapię i to pomogło. Oprócz tego u mnie na siłę odwracanie uwagi nic nie dawało tylko potęgowało problem, bo martwiłam się dodatkowo, że pomimo odwracania uwagi problem dalej jest. Kluczowe u mnie było to, że problemy z oddychaniem są kwestią emocjonalną i po zaakceptowaniu tego, zauważeniu jakie sytuacje je pogłębiają a w jakich sytuacjach mi przechodzi zrozumiałam że to od nerwicy. Teraz czasem mi się zdarzają ale wtedy mówię sobie "no tak, zdenerwowało mnie to i to dlatego tak jest" i nie trwa to długo, bo nie drążę tematu i szybko o tym zapominam. Nie wiem czy jesteś już w terapii ale może warto się wybrać?

Adrian99 pisze: ↑

13 maja 2018, o 23:05

nat pisze: ↑

13 maja 2018, o 21:18

Agnieszka95 pisze: ↑

13 maja 2018, o 20:12

Poradziłam sobie z wybudzaniem w nocy myślę ze kolejne objawy też ustąpią

U mnie dudnienie póki co zostało i się nie zmienia od lipca, to samo ze skakaniem mięśni-jest, ale przynajmniej dużo mniej skaczą.
Za to co jakiś czas pojawiają się nowe objawy, które gdzieś tam z czasem mijają. Nie ma lekko

Też tak mam, że objawy przychodzą i mijają
Np. szumy uszne mialem przez jakies 2msc i juz ich nie ma
Ale te skakanie mięsni mnie drażni czasem bo juz 2 miesiac leci z nimi

nat pisze: ↑

14 maja 2018, o 13:13

Adrian99 pisze: ↑

13 maja 2018, o 23:05

nat pisze: ↑

13 maja 2018, o 21:18

U mnie dudnienie póki co zostało i się nie zmienia od lipca, to samo ze skakaniem mięśni-jest, ale przynajmniej dużo mniej skaczą.
Za to co jakiś czas pojawiają się nowe objawy, które gdzieś tam z czasem mijają. Nie ma lekko

Też tak mam, że objawy przychodzą i mijają
Np. szumy uszne mialem przez jakies 2msc i juz ich nie ma
Ale te skakanie mięsni mnie drażni czasem bo juz 2 miesiac leci z nimi

U mnie od lipca się trzymają, chociaż i tak już dużo lepiej. Na początku to było okropne, każdym mięsień skakał, nawet na twarzy.

Asia83 pisze: ↑

14 maja 2018, o 11:16

Agnieszka95 fajnie z kimś popisać kto cię rozumie bo wszyscy sie dziwią jak to można bac się czegoś co inni nawet na to nie zwracają uwagi parę lat temu też miałam nawrót zaburzenia i zaczęło mi sie źle oddychać ciągle myślałam o oddechu i go kontrolowałam bylo to strasznie męczące fizycznie i psychicznie bo nie umiałam naturalnie oddychać. I nagle stojac w sklepie myślę - muszę wrócić do domu nie dam rady źle mi się oddycha, wracam i kolejna myśl - Asia, czy ci sie będzie źle oddychać tu czy w domu co za różnica- i nagle poczułam jak mój oddech się uspokaja i wraca do normy. Oczywiscie jeszcze mnie to łapało ale już sie tego tak nie bałam bo wiedzialam że mija a teraz to jakieś jest trudniejsze z tym pecherzem jak tylko o nim myślę to doskwiera bardziej i ten lęk że będzie tak zawsze

agnefka28 pisze: ↑

14 maja 2018, o 16:32

Cały czas analiza, przewidywanie chorób, przyszłości...Lęki i obawa o swoje życie i bliskich. Zastanawianie się kiedy i jak kto umrze, jak to będzie, w jakich okolicznościach...Codziennie biorę pod uwagę, że ktoś może umrzeć, zachorować, zginąć w wypadku i tak na okrągło...Ani chwili spokoju...Kiedyś wchodziłam w te myśli, wymyślałam scenariusze sobie i swoim bliskim, a teraz? Teraz robię to dużo rzadziej, zajmuję się życiem, codziennością, ale to nic nie daje... Nie mogę nawet na spokojnie iść do lekarza, zawsze towarzyszy myśl o najgorszym...Ciągły lęk, przed wszystkim. Patrzę na rodziców, przeraża mnie wizja ich chorób, śmierci. Myśl, że mąż umrze przede mną itp. Mogłabym tak wymieniać w kółko...Zamiast być lepiej, jest co raz gorzej. Nie wiem nawet po co to piszę, chyba po to, żeby po raz kolejny z siebie to wszystko wyrzucić...

mike48 pisze: ↑

14 maja 2018, o 20:57

agnefka28 pisze: ↑

14 maja 2018, o 16:32

Cały czas analiza, przewidywanie chorób, przyszłości...Lęki i obawa o swoje życie i bliskich. Zastanawianie się kiedy i jak kto umrze, jak to będzie, w jakich okolicznościach...Codziennie biorę pod uwagę, że ktoś może umrzeć, zachorować, zginąć w wypadku i tak na okrągło...Ani chwili spokoju...Kiedyś wchodziłam w te myśli, wymyślałam scenariusze sobie i swoim bliskim, a teraz? Teraz robię to dużo rzadziej, zajmuję się życiem, codziennością, ale to nic nie daje... Nie mogę nawet na spokojnie iść do lekarza, zawsze towarzyszy myśl o najgorszym...Ciągły lęk, przed wszystkim. Patrzę na rodziców, przeraża mnie wizja ich chorób, śmierci. Myśl, że mąż umrze przede mną itp. Mogłabym tak wymieniać w kółko...Zamiast być lepiej, jest co raz gorzej. Nie wiem nawet po co to piszę, chyba po to, żeby po raz kolejny z siebie to wszystko wyrzucić...

Znam to uczucie... Niestety najgorsze jest to, że z każdej strony jesteśmy bombardowani tematami chorób i tragedii. Włączysz internet zeby przeczytać wiadomości, a tam już tematy o objawach chorób, albo że ktoś zachorował, na fejsie posty z prośbą o pomoc dla chorych, w telewizji to samo, wśród znajomych też temat choroba (nie wiem dlaczego ludzie tak lubią o tym gadać?). Przestajesz o tym myśleć i zaraz ktoś lub coś Ci o tym przypomina. Zwariować można.

Agnieszka95 pisze: ↑

14 maja 2018, o 18:15

Asia83 pisze: ↑

14 maja 2018, o 11:16

Agnieszka95 fajnie z kimś popisać kto cię rozumie bo wszyscy sie dziwią jak to można bac się czegoś co inni nawet na to nie zwracają uwagi parę lat temu też miałam nawrót zaburzenia i zaczęło mi sie źle oddychać ciągle myślałam o oddechu i go kontrolowałam bylo to strasznie męczące fizycznie i psychicznie bo nie umiałam naturalnie oddychać. I nagle stojac w sklepie myślę - muszę wrócić do domu nie dam rady źle mi się oddycha, wracam i kolejna myśl - Asia, czy ci sie będzie źle oddychać tu czy w domu co za różnica- i nagle poczułam jak mój oddech się uspokaja i wraca do normy. Oczywiscie jeszcze mnie to łapało ale już sie tego tak nie bałam bo wiedzialam że mija a teraz to jakieś jest trudniejsze z tym pecherzem jak tylko o nim myślę to doskwiera bardziej i ten lęk że będzie tak zawsze

Długo myślałam czy tu napisać, ale dobrze zrobiłam, myślałam że tylko ja mam takie objawy.
Mam nadzieję że wszystkie objawy ustąpią w końcu