Oj jakby to było takie łatwe, nawet mi moja psycholog mówi, że w 100% nie popełnię samobójsta bo ja mam tylko natręty, których panicznie się boje. Tylko ja boję się tego, że nie wytrzymam psychicznie i to zrobię. No ale dobra koniec tematu

To jest bardzo latwe, wystarczy miec po dziurki w nosie swojego zlego samopoczucia przez to oraz zrozumiec ze ty wlasnie ciagle i bez przerwy popelniasz samobojstwo, i to nawet gorsze od tego, ktorego ty sie boisz. Popelniasz samobojstwo na swoich emocjach i wolnym zyciu, na ten moment jestes wiezniem iluzji, i przy zrouzmieniu tego proby realne "ryzykowania" sa banalnie proste, trwaja dlugo ale nie sa trudne.
Sa latwiejsze od bycia wiezniem glupot.

Mam pytanie odnośnie objawów. Opiszę pokrótce sytuację jaka mnie dziś spotkała.
Dzień zaczął się ok. Jak zawsze udałem się do pracy na godz. 8.00 i wszystko było dobrze. Piękna pogoda (choć nie znoszę upałów...), wizja długiego weekendu sprawiały że dzień zapowiadał się wyjątkowo luzacko. Byłem niemalże zrelaksowany.
Dramat rozpoczął się o godz. 9.10 (celowo zapamiętałem godzinę). W bardzo krótkim czasie rozdygotałem się wewnętrznie bez żadnego powodu. Standartowe objawy: wysoki puls, miękkie nogi no i najgorsze czyli DD. Koledzy w pokoju o czymś tam rozmawiali, a ja widziałem to jakby zza szyby. Co więcej, ja też włączałem się momentami do rozmowy, ale tak jakbym to nie był jednak ja. Wszyscy, którzy to mają wiedzą o co chodzi. Nie wyobrażałem sobie jak dożyję do 16.
Następnie ok. godz. 10.00 dostałem polecenie pojechania samochodem służbowym do sąsiedniej miejscowości. Na parkingu miałem nogi jak z waty, a w głowie najczarniejsze scenariusze. I tu nastąpił zwrot. Dojechałem do pierwszego miejsca docelowego, droga zajęła mi może 10-15 minut. Wysiadłem. I stwierdzam, że czuję się normalnie. Przeszło mi. Pozałatwiałem wszystko, wróciłem do pracy i bez żadnego problemu wysiedziałem do 16, po czym wróciłem do domu zahaczając o sklepy. Jak gdyby nigdy nic. Miałem co prawda w sobie taką niepewność, czy aby na pewno wszystko jest ok, ale było.
I tu dochodzimy do pytania - czy to normalne? Czy może tak być, że jest fajnie, miło i przyjemnie, po czym "pstryk" i umieram, po czym "pstryk" i już nie umieram i znów jest normalnie? Nadmieniam, że to nie pierwszy taki przypadek. Raz np. umierałem idąc do paczkomatu (odległość ok. 800m), dotarłem, odebrałem paczkę i momentalnie przestałem umierać do tego stopnia, że wróciłem do domu okrężną drogą. Czy też tak macie? Jakbyście mieli w głowie taki włącznik, że "klik" i świat się wali, po czym "klik" i możecie góry zdobywać bo nic się nie dzieje?

zaburzony86 pisze:Mam pytanie odnośnie objawów. Opiszę pokrótce sytuację jaka mnie dziś spotkała.
Dzień zaczął się ok. Jak zawsze udałem się do pracy na godz. 8.00 i wszystko było dobrze. Piękna pogoda (choć nie znoszę upałów...), wizja długiego weekendu sprawiały że dzień zapowiadał się wyjątkowo luzacko. Byłem niemalże zrelaksowany.
Dramat rozpoczął się o godz. 9.10 (celowo zapamiętałem godzinę). W bardzo krótkim czasie rozdygotałem się wewnętrznie bez żadnego powodu. Standartowe objawy: wysoki puls, miękkie nogi no i najgorsze czyli DD. Koledzy w pokoju o czymś tam rozmawiali, a ja widziałem to jakby zza szyby. Co więcej, ja też włączałem się momentami do rozmowy, ale tak jakbym to nie był jednak ja. Wszyscy, którzy to mają wiedzą o co chodzi. Nie wyobrażałem sobie jak dożyję do 16.
Następnie ok. godz. 10.00 dostałem polecenie pojechania samochodem służbowym do sąsiedniej miejscowości. Na parkingu miałem nogi jak z waty, a w głowie najczarniejsze scenariusze. I tu nastąpił zwrot. Dojechałem do pierwszego miejsca docelowego, droga zajęła mi może 10-15 minut. Wysiadłem. I stwierdzam, że czuję się normalnie. Przeszło mi. Pozałatwiałem wszystko, wróciłem do pracy i bez żadnego problemu wysiedziałem do 16, po czym wróciłem do domu zahaczając o sklepy. Jak gdyby nigdy nic. Miałem co prawda w sobie taką niepewność, czy aby na pewno wszystko jest ok, ale było.
I tu dochodzimy do pytania - czy to normalne? Czy może tak być, że jest fajnie, miło i przyjemnie, po czym "pstryk" i umieram, po czym "pstryk" i już nie umieram i znów jest normalnie? Nadmieniam, że to nie pierwszy taki przypadek. Raz np. umierałem idąc do paczkomatu (odległość ok. 800m), dotarłem, odebrałem paczkę i momentalnie przestałem umierać do tego stopnia, że wróciłem do domu okrężną drogą. Czy też tak macie? Jakbyście mieli w głowie taki włącznik, że "klik" i świat się wali, po czym "klik" i możecie góry zdobywać bo nic się nie dzieje?

tak normalne , w sumie o każdej godzinie może przyjść taki atak , ale sam widzisz jechałeś samochodem chwila odwrócenia uwagi od objawów i było lepiej : )

Znam teorię i wiem że rozpraszanie jest kluczem do sukcesu gdy już "wali się świat", ale dziwi mnie to, że to może odejść tak momentalnie.

A czemu Cie dziwi? Mnie w sumie nie dziwi, emocje przeciez zmieniac sie moga z sekundy na sekunde, a nerwica to tylko problem z emocjami. (reszt aobjawow, natretow to efekt).

Nad ranem sie obudziłam i byłam bardzo niespokojna i złapał mnie jakis niepokój.powiedzcie czy jego tez mam zaakceptować i nie zwracać uwagi na to tłumacząc sobie ze to nic złego i nic sie nie stanie?

-- 6 czerwca 2015, o 09:43 --
Nad ranem sie obudziłam i byłam bardzo niespokojna i złapał mnie jakis niepokój.powiedzcie czy jego tez mam zaakceptować i nie zwracać uwagi na to tłumacząc sobie ze to nic złego i nic sie nie stanie?

stokrotka89 pisze:Nad ranem sie obudziłam i byłam bardzo niespokojna i złapał mnie jakis niepokój.powiedzcie czy jego tez mam zaakceptować i nie zwracać uwagi na to tłumacząc sobie ze to nic złego i nic sie nie stanie?

-- 6 czerwca 2015, o 09:43 --
Nad ranem sie obudziłam i byłam bardzo niespokojna i złapał mnie jakis niepokój.powiedzcie czy jego tez mam zaakceptować i nie zwracać uwagi na to tłumacząc sobie ze to nic złego i nic sie nie stanie?

tak jak piszesz tak zrób : ) też rano się obudziłem z niepokojem i powiedziałem sb niech sie dzieje co chce ja i tak zrobie swoje

Ja tak sie zastanawiam dlaczego ja sie budze codziennie z niepokojem uczuciem napiecia . Dzien w dzien . Dobrze ze mam wyjebane . Wczesniej mialem dni normalne i ciezkie . Teraz mam caly zad na jednym poziomie od rana jak wstaje napiecie natrety wizje myslowe . Ale to wszystko ma taka slaba moc jakies 3/10. Czasem spada do zera i znowu 3/10 . To mi sie podoba mam nadzieje ze to blizej niz dalej .

Doradzicie mi.otóż w stanach niepokoju ratować sie czymś ziołowym czy tłumaczyć sobie ze to nic groźnego i w tym stanie to normalne?

Jak najbardziej poprostu nie zwracac uwagi . Nie tlumacz nie jedz jakis tabsow . Poprostu pozwol byc temu niepokojowi . Pokaz mu ze ty nie reagujesz na stan niepokoju jest dziwnie ale nie reaguj .

Co powiecie na połączenie natrętów z ciezka sytuacja miłosną ? ; / Wtedy wydaje się, ze te natrety są jeszcze bardziej realne ...

Wiesz, natręty zawsze uderzają ze zdwojoną siłą w przypadku problemów, czy to miłosnych, życiowych czy np w trakcie trwania stanów depresyjnych, atakują one wtedy bo mają pole do popisu mogą Cie jeszcze bardziej wystraszyć z tego też powodu że masz realny problem w którym mógłbys go zrealizować, typu zdradziła mnie dziewczyna -> Zabije się, zamorduje. Stany Depresyjne -> Mocniejsze natręty samobójcze i każde inne. Gdy odczuwasz względnie spokój to te nasilenie natrętów jest mniejsze.

Jakaś rada, puenta ?

No kurde kretu ci przedstawil fakt . Jezeli masz dola to natrety atakuja z moca bo maja chaczyk a co atakuje nerwica nasze wartosci jezeli w tym momencie masz doka z powodu zawodu miloscego to w tym kierunku twoj umysl bedzie generowal natret

-- 6 czerwca 2015, o 22:29 --
RADA - IGNORUJ