imbireczka pisze: ↑

13 marca 2020, o 10:23

Witajcie. Potrzebuję Waszej pomocy. Długo mnie na forum nie było, miałam 3 lata względnego spokoju od nerwicy. Ale teraz chyba wróciło, wraz z lawiną pytań, czy to na pewno nerwica..? Wydawało mi się że już tak dużo wiem, przerobiłam chyba wszystkie możliwe wkręty, bywało bardzo ciężko, ale wychodziłam z tych stanów już nie raz i byłam pewna ze już nic nowego mnie nie zaskoczy. Ale do rzeczy. Ostatnio miałam dość trudny czas, tak powiedzmy od jesieni. Starsza córka poszła do szkoły baletowej, a więc internat, a ona miewa migreny z aurą, co wiąże się dla mnie zawsze z ogromnym stresem, po prostu boję się o nią. Migreny jej się nasiliły w szkole, pewnie też w związku ze stresem, dlatego każdy telefon od niej odbieram na miękkich nogach, czy na pewno wszystko ok. No i młodsza córka, 3 latka, zaczęła mieć lęki nocne, czasem też w dzień się boi, martwię się też o nią, że taka malusia a już emocje nią szarpią. I tu już zaczęła się gonitwa myśli, czy dzieci nie odziedziczyły po mnie nerwicy, zadręczanie się, nie chcę przecież żeby miały takie życie w lęku jak ja.. zaczęłam szperać w internetach o lęku u dzieci i stresie u nastolatków, wchodziły jakieś strony i filmiki o samobójstwach wśród dzieci i samonakręcanie ruszyło. A teraz najgorsze. Jakiś dziwny objaw somatyczny którego nie znam. Choć nie do końca somatyczny, sama nie wiem jak to opisać. Wróciłam z zebrania w szkole, głodna, zmęczona i zestresowana w związku z tym całym koronawirusem. Marzyłam żeby połozyc sie spać, ale miałam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia w kuchni. I tak w trakcie szykowania śniadania na rano, poczułam taki jakby mikrosekundowy reset, jakby ktoś odłączył i włączył zasilanie. Nie umiem tego dokładnie opisać, ale wpadłam w panikę. Zaczęłam się zastanawiać co to było, czy coś mam z głową nie tak? Lawina ruszyła. Przełączyłam się na tryb wsłuchiwania w organizm. Teraz mam wrażenie że mam to co chwilę. Jestem przerażona. Milion myśli na temat tego co mi jest, czy ja nie wariuję, czy to nie jakaś zapowiedź postradania zmysłów? Czy mam coś w głowie, jakiś guz? Doszła bezsenność, zlewne zimne poty i tętno 120. Uczucie rozdygotania w całym ciele. Koncentracja na poziomie zero. A dzieci potrzebują opieki. Teraz jeszcze ta akcja z koronawirusem i wszechobecna panika. Czuje ze mnie to przerasta. Powiedzcie proszę, czy ktoś czegoś takiego doświadczył? Jak to wygląda z waszej perspektywy? Ale długi post. Dziękuję tym, co preczytali :*

AniaJa pisze: ↑

25 marca 2020, o 17:19

imbireczka pisze: ↑

13 marca 2020, o 10:23

Witajcie. Potrzebuję Waszej pomocy. Długo mnie na forum nie było, miałam 3 lata względnego spokoju od nerwicy. Ale teraz chyba wróciło, wraz z lawiną pytań, czy to na pewno nerwica..? Wydawało mi się że już tak dużo wiem, przerobiłam chyba wszystkie możliwe wkręty, bywało bardzo ciężko, ale wychodziłam z tych stanów już nie raz i byłam pewna ze już nic nowego mnie nie zaskoczy. Ale do rzeczy. Ostatnio miałam dość trudny czas, tak powiedzmy od jesieni. Starsza córka poszła do szkoły baletowej, a więc internat, a ona miewa migreny z aurą, co wiąże się dla mnie zawsze z ogromnym stresem, po prostu boję się o nią. Migreny jej się nasiliły w szkole, pewnie też w związku ze stresem, dlatego każdy telefon od niej odbieram na miękkich nogach, czy na pewno wszystko ok. No i młodsza córka, 3 latka, zaczęła mieć lęki nocne, czasem też w dzień się boi, martwię się też o nią, że taka malusia a już emocje nią szarpią. I tu już zaczęła się gonitwa myśli, czy dzieci nie odziedziczyły po mnie nerwicy, zadręczanie się, nie chcę przecież żeby miały takie życie w lęku jak ja.. zaczęłam szperać w internetach o lęku u dzieci i stresie u nastolatków, wchodziły jakieś strony i filmiki o samobójstwach wśród dzieci i samonakręcanie ruszyło. A teraz najgorsze. Jakiś dziwny objaw somatyczny którego nie znam. Choć nie do końca somatyczny, sama nie wiem jak to opisać. Wróciłam z zebrania w szkole, głodna, zmęczona i zestresowana w związku z tym całym koronawirusem. Marzyłam żeby połozyc sie spać, ale miałam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia w kuchni. I tak w trakcie szykowania śniadania na rano, poczułam taki jakby mikrosekundowy reset, jakby ktoś odłączył i włączył zasilanie. Nie umiem tego dokładnie opisać, ale wpadłam w panikę. Zaczęłam się zastanawiać co to było, czy coś mam z głową nie tak? Lawina ruszyła. Przełączyłam się na tryb wsłuchiwania w organizm. Teraz mam wrażenie że mam to co chwilę. Jestem przerażona. Milion myśli na temat tego co mi jest, czy ja nie wariuję, czy to nie jakaś zapowiedź postradania zmysłów? Czy mam coś w głowie, jakiś guz? Doszła bezsenność, zlewne zimne poty i tętno 120. Uczucie rozdygotania w całym ciele. Koncentracja na poziomie zero. A dzieci potrzebują opieki. Teraz jeszcze ta akcja z koronawirusem i wszechobecna panika. Czuje ze mnie to przerasta. Powiedzcie proszę, czy ktoś czegoś takiego doświadczył? Jak to wygląda z waszej perspektywy? Ale długi post. Dziękuję tym, co preczytali :*

Spokojnie, ja to miałam, znam to bardzo dobrze. Bardzo trafnie to opisałaś, ja nawet mierzyłam czas i miałam to co 9-15 sekund. Dokładnie tak to czułam jak mikro reset mózgu, jakby mnie nagle zatrzymywało. Ten objaw miałam już półtora roku temu, wtedy właśnie tu trafiłam, gdzieś tu jest wątek o tym resecie / wyładowaniu w mózgu. To jest dość popularny objaw, chociaż mało się o nim mówi. Zupełnie go olej, niech sobie będzie Ja miałam mnóstwo objawów ze strony głowy i dalej mam, miałam robiony rezonans, wszystko ok.. Ten objaw po tym jak go olałam odszedł po kilku tygodniach i nie wrócił. Za to każdy, który wywołuje u mnie myśl "czy to na pewno nerwica" zostaje i wraca Trzymaj się i bądź pewna, że to nerwica Możesz też spróbować suplementować magez (cytrynian magnezu z B6), bo to generalnie objaw tężyczki utajonej, od wypłukanego magnezu (ze stresu), może po kilku tygodniach Cię troszkę rozluźni

AniaJa pisze: ↑

25 marca 2020, o 17:09

Hej, chciałam zapytać czy ktoś z Was miewa takie dreszcze jak przy gorączce, ale bez niej + taką przeczulicę na skórze? Miesiąc temu miałam grypę z suchym kaszlem, nie byłam na żadnym obszarze zagrożonym, nie miałam (z tego co wiem) styczności z nikim chorym i mimo, że infekcja była mega i nieźle się z nią męczyłam to podeszłam (o dziwo) na spokojnie. Jednak od infekcji, fakt w momentach kiedy już stres związany z pandemią mnie przerasta, dostaję takiej słabości jakbym była umierającą staruszką + tych dreszczy. Dochodzą oczywiście duszności i suchy kaszel (sama nie wiem czy muszę kasłać czy trochę to powoduję). Dwa tygodnie temu tak miałam (stres masakryczny i stało się to po nieprzespanej nocy) i dziś to samo, nie mogłam w nocy spać i teraz mam te dreszcze, czuję się słaba jak kot, duszno mi i czuję się ogólnie jak qpa. Miewacie takie stany osłabienia z dreszczami? Bardzo by mi pomogło gdyby ktoś się odezwał, może uda mi się dziś zasnąć

Szafir pisze: ↑

26 marca 2020, o 11:39

Hej, pracuje nad swoimi myślami lękowymi od jakiegoś czasu. Idzie mi całkiem zgrabnie, według mnie, nie wpadam w ciągi myśli lękowych, nad którymi kiedyś potrafiłem spędzić nawet godziny. Zauważyłem poprawę samopoczucia, zmianę nastawienia do otaczającej rzeczywistości, generalnie jest lepiej. Mam problem z dwoma grupami objawów: ciągłe uczucie napięcia na mięśniach żuchwy i skroni, oraz uczucie bolesnego i naglącego parcia na mocz. O ile uczucie napięcia na mięśniach łatwo jest ignorować i żyć pomimo tego (czasem jest słabsze, czasem mocniejsze), to objawy dot. sikania już nie są takie proste do opanowania. Miałbym pytanie do ludzi, którzy poradzili sobie z tego typu objawami: co robić, kiedy nagle zachce Wam się sikać, czujecie nagła potrzebę biec do toalety, no każdy wie o co chodzi jak tego doświadczył - sam z siebie staram się ignorować, mówić do siebie że "wytrzymam", że "poczekam jeszcze jakiś czas", no ale w pewnym momencie atak staje się nie do wytrzymania (bardzo ostre zdarzają się w przypadku zwiększonego napięcia, ktoś mnie zdenerwował czy coś w tym stylu).
Możliwy jest scenariusz, że to osłabnie w czasie, kiedy mój mozg/moja podświadomość zregeneruje się trochę? Nad objawami pracuje ok. tygodnia, natomiast z zaburzeniami lękowymi zmagam się długie lata.
Nie ukrywam, że te problemy z oddawaniem moczu to objaw, który najbardziej mi dokucza, więc jeżeli ktoś zmagał się z podobnym problemem i mógłby wlać we mnie trochę nadziei i otuchy, to byłbym wdzięczny

zaburzona23 pisze: ↑

28 marca 2020, o 17:56

Jak radzicie sobie z niechcianymi wspomnieniami? W sensie nagle myśli zaczynają mi dawać jakieś wspomnienia które dla mnie są przykre i przez kilka lat ich nie miałam a nagle one wróciły i mnie paraliżują.. I wtedy myśli że powinnam odejść od chłopaka albo że mam się nie przyjaźnić z ludźmi z którymi się przyjaźnie bo skoro mam takie wspomnienia to znaczy że powinnam od nich wszystkich odejść... I tak od 2 dni.

znerwicowana_ja pisze: ↑

23 marca 2020, o 05:13

A wiecie ze w Niemczech tylko w ubiegłym roku na grypę zmarło 25tys osob. Naprawdę zaczynam coraz bardziej zastanawiać się ze ta medialna panika została wywołana w jakimś celu.
Ja nie mówię ze nie ma problemu ale Kochani musimy przez to przejść nie mamy wyjścia. Trzeba dobrze wykorzystać czas siedzenia w domu to jak sie to skończy to trzeba bedzie zapie.... Za trzech bo będzie taki kryzys

Szafir pisze: ↑

28 marca 2020, o 19:37

zaburzona23 pisze: ↑

28 marca 2020, o 17:56

Jak radzicie sobie z niechcianymi wspomnieniami? W sensie nagle myśli zaczynają mi dawać jakieś wspomnienia które dla mnie są przykre i przez kilka lat ich nie miałam a nagle one wróciły i mnie paraliżują.. I wtedy myśli że powinnam odejść od chłopaka albo że mam się nie przyjaźnić z ludźmi z którymi się przyjaźnie bo skoro mam takie wspomnienia to znaczy że powinnam od nich wszystkich odejść... I tak od 2 dni.

Ja zawsze w sytuacji, kiedy mózg podsyła mi jakiś obraz z wspomnień, który uważam za niechciany, to w momencie kiedy sobie to uświadomie, że się pojawił (czasem potrafię popłynąć rzeką wspomnień i zacząć się nakręcać, ale na szczęscie zdarza mi się to coraz rzadziej) to mówię sobie w głowie głośne STOP, wtedy obraz totalnie zanika (czasami nawet nie potrafie sobie przypomnieć czego dotyczył ) i zaczynam wewnętrzny dialog - zazwyczaj kończy się na jakimś "no, nerwico, znowu próbujesz mnie zwieść na złą drogę, co? nie tym razem! marsz znowu do kąta gdzie twoje miejsce". Działa, naprawdę

kogelmogel pisze: ↑

28 marca 2020, o 20:16

znerwicowana_ja pisze: ↑

23 marca 2020, o 05:13

A wiecie ze w Niemczech tylko w ubiegłym roku na grypę zmarło 25tys osob. Naprawdę zaczynam coraz bardziej zastanawiać się ze ta medialna panika została wywołana w jakimś celu.
Ja nie mówię ze nie ma problemu ale Kochani musimy przez to przejść nie mamy wyjścia. Trzeba dobrze wykorzystać czas siedzenia w domu to jak sie to skończy to trzeba bedzie zapie.... Za trzech bo będzie taki kryzys

1. nie w ubiegłym roku, tylko w sezonie 2017/2018. Polecam weryfikować dane dotyczące chorób i statystyk w BRD na stronach Robert-Koch-Institut. Tylko 10% Niemców szczepi się przeciw grypie.
2. w tym roku zmarło na grypę (a tak naprawdę na powikłania) circa 320~ osób w DE. Mówimy o całym sezonie od października. Na koronawirus 400, jesteśmy na początku epidemii w Europie.
3. To ze grypa zabija, wiadomo - raz bardziej zjadliwy szczep bieże górę, w innym sezonie słabszy.

Wg Ciebie 25 000 śmierci na grypę to mało? Nie mamy się więc czym przejmować albo szukać teorii spiskowych?

kogelmogel pisze: ↑

30 marca 2020, o 12:52

czy was tez kłuje cos w klatce piersiowej co jakis czas? "monitorujecie" nerwicowo swoją klatkę/płuca? co jakis czas mnie kłuje w płucach od kilku godzin. Potem to ustaje. oczywiście mam panikę, że jestem już chory. gorączki nie mam.