Nerwowy pisze: ↑

4 lipca 2019, o 14:51

SasankaLesna pisze: ↑

4 lipca 2019, o 13:53

Szczerze mówiąc u mnie te stany (senność, zmęczenie i mamtowdupizm) zwykle pojawiają się co jakiś czas, zwykle po ciężkich dniach nerwicowych. To takie porzucenie kontroli, nie mam ochoty zajmować się lękami, zycie soie plynie a ja nie mam zadnej presji. Wiec ja dosc lubię te stany, mimo że nie są normalnoscia i kojrze je raczej z zaburzeniem i rzeczywiście człowiek się czuje jak wymiety. Podobnie jak Ty- pobiegam i mam więcej energii, ale muszę się zmuszać do tej aktywności, w takie dni to raczej zachowuje się jak miś podczas snu zimowego

Właśnie jako niezaburzony miałem czasami takie stany jak chyba każdy, że nagle pojawia się znużenie, ale to było od czasu do czasu i raczej potrafiłem je przypisać do danej sytuacji np. niewyspanie, dużo pracy.

Teraz mam to codziennie od około połowy czerwca. Chce coś robić, pracować, ale dopada taka senność i przymulenie, że skupienie kieruje w ich kierunku. A od tego wiadomo co się dzieje dalej, skanowanie, a to boli głowa tak, a to mi tu wyskoczyło, etc. Choć mam świadomość, że może to być od zmęczenia stresem i wkrętami.

Monia88 pisze: ↑

4 lipca 2019, o 20:56

Toczka też tak mam co robić nie mam pojęcia

toczka pisze: ↑

4 lipca 2019, o 19:44

Pisze z podobną sprawa, już mam dosyć tego ciągłego falowania i mącenia w głowie. Kiedyś o tym pisalam- to nie są zawroty głowy ale takie uczucie jakbym była pijana.
Sprawdzałam już wszelkie możliwe guzy i zaden nie daje takiego objawu. Nie boli mnie głowa, nie tracę równowagi.
Ale to cholerne falowanie i piski w uszach ciągle się utrzymują. Już mnie to wkurza i coraz częściej staram się to olewać. Ale też są momenty kiedy łapie się na myśleniu o tym i wbijaniu sobie że to zaraz będzie udar albo to jakaś choroba której jeszcze nie sprawdziłam
Niech to już minie!!!!

toczka pisze: ↑

4 lipca 2019, o 21:27

Monia88 pisze: ↑

4 lipca 2019, o 20:56

Toczka też tak mam co robić nie mam pojęcia

Jak o tym zapominam to jest super, nic się nie dzieje. Najgorzej że jak sobie o tym przypomnę to zaczyna falować. Wtedy już sama siebie strofuje i ustawiam do pionu. Kurde nie może być tak że coś takiego będzie miało nade mną kontrolę!!
Narazie ciężko mi się do tego przekonać na 100% bo gdzieś w środku ciągle się boje ze to jakaś choroba...
Może też zacznij się ganić za to? Wkurzaj się na to falowanie

SasankaLesna pisze: ↑

2 lipca 2019, o 23:55

kaldunia18 pisze: ↑

2 lipca 2019, o 20:48

SasankaLesna pisze: ↑

2 lipca 2019, o 20:04

Hm. Nie wiem co Ci napisać żebyś się uspokoiła i raz na zawsze pozbyla się tego natreta, bo widzę że jesteś wkrecona mega . Niepotrzebnie. Nie wiesz czy to natretne myśli, czy wyrzuty sumienia. Nie zastanawialabym się nad tym, bo nazywanie tego nie ma najmniejszego znaczenia. Bo czym się różnią wyrzuty sumienia wobec tej absurdalnej sytuacji od natretow z nią zwiazanych? Niczym, to i to nie pozwala Ci spojrzec na siebie z dystansem, nabrać postawy przyjacielskiej. Masz wyrzuty sumienia, bo myślisz, że zrobiłaś według siebie coś złego i z tym się nie możesz pogodzić, bo nie pozwalasz sobie na błędy, zwłaszcza te nastoletnie, które z reguły do najmadrzejszych Nie należą:). Nie możesz sobie wybaczyć tego co zrobiłaś, chociaz nic nie zrobilas. A nie doszło do żadnego poronienia, nawet jakbyś była w ciąży (chociaż nie jest to możliwe) to w ten sposób nie doszłoby do poronienia. To nie jest takie proste. Wszyscy cie przekonuja, ze to niemozliwe. Powiedz sobie, że nie będziesz wałkować tego co zrobiłaś x lat temu (chociaż nic nie zrobilas). Jeśli nie potrafisz stawiać grubej kreski pod przeszloscia albo sobie wybaczyć to nieidealne zachowanie -to spróbuj zatopić się w tym odczuciu. Spisz je na kartce, napisz wszystkie argumenty, które przemawiają za tym, że to absurd i zostaw na jakiś czas. Jeśli dalej będzie Cię to dreczyc to wróć do tego na przykład po paru godzinach i dopisz kolejne argumenty. Tylko pamiętaj, aby nie pisać argumentów (chociaż nie sądzę, że takie istnieją:)) za tym, że to jednak jest prawda i zrobiłaś coś złego. Celem ćwiczenia jest uświadomienie sobie jakim absurdem jest ta sytuacja. To typowa nerwicowa wkretka, wręcz z Monty Pythona nerwicy:). Pomaga też wysmianie danej sytuacji, ale tak bez żenady i hamulców. Totalne groteskowe przedstawienie sytuacji . Naucz się dystansu do siebie i do tego co czasem do głowy wpada . Jak nie wiesz skąd czerpać inspirację to pooglądaj sobie stand upy :p

Dziekuje! Wiesz ja dlatego tak do tego podchodzę bo do k.rwy nędzy zmarnowałam na ta pierd.lnieta myśl 5 msc ciąży! Nie mogę normalnie w to uwierzyć! I to mnie wczoraj przeraziło!

Ale to przecież już nie ma znaczenia, bo to minęło:) więc jakbyś te 5 miesięcy miała gornolotne myśli o naprawianiu świata, albo o różowych jednorozcach rzygajacych tecza to też by już nie miało znaczenia . Jakbyś Ty wiedziała na co ja marnowalam swoje dni i miesiące to też byś nie mogła uwierzyć. Ale po co sobie wyrzucać co było? Weź zacznij się trochę zakotwiczac w teraźniejszości i popracuj nad wybaczaniem sobie

kaldunia18 pisze: ↑

5 lipca 2019, o 10:42

Chodzi mi o to czy akceptujemy ta iluzje lekowa (np no to zabije i tyle, czy no to zwariuje i tyle) ale mamy świadomość, ze to tylko iluzja czy mamy przyjąć to jako prawdę?

martinsonetto pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:01

kaldunia18 pisze: ↑

5 lipca 2019, o 10:42

Chodzi mi o to czy akceptujemy ta iluzje lekowa (np no to zabije i tyle, czy no to zwariuje i tyle) ale mamy świadomość, ze to tylko iluzja czy mamy przyjąć to jako prawdę?

Najpierw wróć tak to do ponownego odsłuchania wszystkich materiałów i przeczytania tych, które mówią o mechanizmach nerwicowych. Żeby podjąć się akceptacji lękowej iluzji to trzeba posiadać dokładną wiedzę co z czego wynika i naprawdę dobrze to znać i się z tym utożsamiać. Jak się nie scalisz z tą teorią to będziesz i tak wystawiała się na pół gwizdka oraz analizowała bez końca tak jak robisz to wyżej.
Jeżeli myśli lękowe wynikają z zaburzenia są niczym innym jak kłamstwem. Więc kiedy akceptujesz czarne scenariusze to nie prawdę a iluzję. Jednak to Ty sama powinnaś zrozumieć, a na Twoje pytanie są odpowiedzi w artykułach więc widocznie nie czytałaś tego dokładnie.

SasankaLesna pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:35

Kurczę. Odpisywalam Ci dość długo, ale mnie wylogowalo i przepadlo. Też nie mam do końca przerobionych materiałów, część rzeczy jednak biorę intuicyjnie. Lepiej lub gorzej. Wydaje mi się'ze za bardzo kombinujesz. Czarny scenariusz jest dobry, jeśli boisz się rzeczy teoretycznie możliwych (wypadek, choroba, plany egzamin) tutaj sytuacja jest na tyle absurdalna, że szkoda energii na wymyślanie czarnych scenariuszy. Wydaje mi się, że masz problem z wybaczaniem sobie, do dopuszczasz do siebie możliwości popełnienia błędu i zrobienia czegoś głupiego. Weź spójrz oczami dorosłej kobiety na ta nastoletnia dziewczynie, która był A przerażona rzekoma ciąża, bała się. Spójrz na jej emocje i pozwól sobie na nie. Te emocje zaakceptuj. Siebie z tym strachem i myslami zaakceptuj! Jeśli jednak czarny scenariusz Ci pomaga to jak najbardziej stosuj . Nie boj się myśli, ona może przyjść jeszcze wiele razy, ale jeśli nie będzie wzbudza emocji to nawet nie zauwazszy jej. Nie da się kontrolować myśli, bo są suma naszych doświadczeń. Każdy myśli w odmienny dla siebie sposób. Uczymy się jednak dystansu do myśli i nie idziemy za nimi.

kaldunia18 pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:10

martinsonetto pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:01

kaldunia18 pisze: ↑

5 lipca 2019, o 10:42

Chodzi mi o to czy akceptujemy ta iluzje lekowa (np no to zabije i tyle, czy no to zwariuje i tyle) ale mamy świadomość, ze to tylko iluzja czy mamy przyjąć to jako prawdę?

Najpierw wróć tak to do ponownego odsłuchania wszystkich materiałów i przeczytania tych, które mówią o mechanizmach nerwicowych. Żeby podjąć się akceptacji lękowej iluzji to trzeba posiadać dokładną wiedzę co z czego wynika i naprawdę dobrze to znać i się z tym utożsamiać. Jak się nie scalisz z tą teorią to będziesz i tak wystawiała się na pół gwizdka oraz analizowała bez końca tak jak robisz to wyżej.
Jeżeli myśli lękowe wynikają z zaburzenia są niczym innym jak kłamstwem. Więc kiedy akceptujesz czarne scenariusze to nie prawdę a iluzję. Jednak to Ty sama powinnaś zrozumieć, a na Twoje pytanie są odpowiedzi w artykułach więc widocznie nie czytałaś tego dokładnie.

Wiesz słucham i czytam ale czasem nie wssystko rozumiem i tak słuchając Wiktora o tej akceptacji czarnych scenariuszy nie do końca zrozumiałam ta kwestie. Czyli dopuszczam do siebie ten czarny scenariusz ale mam świadomość, ze to iluzja tak?
Czy jest to to samo co ryzykowanie przy natrętnych myślach?

kaldunia18 pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:45

SasankaLesna pisze: ↑

5 lipca 2019, o 11:35

Kurczę. Odpisywalam Ci dość długo, ale mnie wylogowalo i przepadlo. Też nie mam do końca przerobionych materiałów, część rzeczy jednak biorę intuicyjnie. Lepiej lub gorzej. Wydaje mi się'ze za bardzo kombinujesz. Czarny scenariusz jest dobry, jeśli boisz się rzeczy teoretycznie możliwych (wypadek, choroba, plany egzamin) tutaj sytuacja jest na tyle absurdalna, że szkoda energii na wymyślanie czarnych scenariuszy. Wydaje mi się, że masz problem z wybaczaniem sobie, do dopuszczasz do siebie możliwości popełnienia błędu i zrobienia czegoś głupiego. Weź spójrz oczami dorosłej kobiety na ta nastoletnia dziewczynie, która był A przerażona rzekoma ciąża, bała się. Spójrz na jej emocje i pozwól sobie na nie. Te emocje zaakceptuj. Siebie z tym strachem i myslami zaakceptuj! Jeśli jednak czarny scenariusz Ci pomaga to jak najbardziej stosuj . Nie boj się myśli, ona może przyjść jeszcze wiele razy, ale jeśli nie będzie wzbudza emocji to nawet nie zauwazszy jej. Nie da się kontrolować myśli, bo są suma naszych doświadczeń. Każdy myśli w odmienny dla siebie sposób. Uczymy się jednak dystansu do myśli i nie idziemy za nimi.

Dzieki Sasanka! Prawda jest taka, ze wiele jest tych informacji i czasem zaczynam się w tym gubić i może działam zbyt schematycznie;) bo Wiktor tak powiedział i tak muszę robić;p