Może tak być April.
Ja też ostatnio spałam nie tak jak chciałam i miałam ten rytm trochę zaburzony to i zaburzenie wzieło górę ;P. Dwa dni lepszego snu i jest lepiej

Zmeczona juz tym jestem strasznie, a niedawno mialam takie sekundowe przeblyski niesamowitego samopoczucia, ale nie tego przed dd tylko takiego sprzed tej calej nerwicy, sprzed kilkunastu lat, normalnie o malo sie nie poplakalam jak to poczulam, juz od wielu lat nie pamietam jak sie kiedys czulam

A mnie dziś zaprosiła z rana sąsiadka na kawę:)
Patrzę przez okno i mówie do niej "patrz jaki śnieg pada!:D"
Ona patrzy w okno, potem na mnie i cisza... bo to śnieg optyczny pada a nie pradziwy

xd Lepiej powiedz kiedy na kawe sie wybieramy ;p

Ja od lipca od kiedy mam DD miałem kilka dni z przebłyskami normalności.Zmniejsyzła się wtedy anhedonia dd, uważałem się za najszczęśliwszego cżłowieka na świecie, bo poczuć swoją tożsamośc w takiej katordze to ocś wspaniałego..Takich dni od lipca było może z 7.I mimo, że nie czułem się cąłkowicie bez dd to jednak były to chwile wytchnienia..Obecnie ejstme w tkaim odcięciu, że brakuje mi słów.Przygotowuje się do zmia ny terapeutki z psychoanalityczneog nurtu na behawioralno - poznawczy.Czuje się strasznie, anhedonia dosłownie "morduje" mnie od środka.W głowie mam taką pustk ę że zastanawiam się w ogóle, ze poznaje otoczenie i wykonuje podstawowe czynności zyciowe.Włąśnie..niby się logicznie mysli, a ale brak swojego "ja"..Mimo wszystko wierze, że nadejdzie okreś w któym bynajmniej na dłuższy czas pozbędę się tego ... musiałbym tu u żyć całego repertuaru bluzgów, ale nie wypada.

Glowa do gory Kimek. Ja depersonalizacje mialem mega silna, w zasadzie nie czulem niczego, i nie wiedzialem jakby nic bo trudno nawet opisywac slowami te objawy. Obecnie przeszlo i nie mam depersony wcale ani glupich nawet mysli. Jeszcze nadal tylko emocji w pelni nie odczuwam ale to dlatego ze jak odczuwam to sie dziwnie czuje, musze przywyknac.
W sumie najlepsze porady jesli chodzi o samo podejscie do dd i nerwic to sa tu na forum. Ja na terapie chodze indywidulana bo z grupowej zrezygnowalem. Grupowa terapia pozwolila mi zrozumiec jedno i to smutno moze to zabrzmi ale pozwolila mi to zrozumiec sluchajac na zywo innych i okreslilbym to tak ze jak samemu nie wezmie sie dupy w troki to malo co faktycznie pomaga. Dlatego te wskazowki na forum sa o tyle cenne ze one zakladaja bez mala tylko dzialanie.
Trzymaj sie tego. Ale na terapie takze idz bo madry terapeuta daje duze wsparcie w tym wszystkim i pomaga zorientowac sie w zyciu bo przy zaburzeniu i to jest mniej jasne.
To mija bankowo wiec uszy do gory!

Jak to jest, ze w piatek smialam sie sama z siebie, ze boje sie w sumie niczego, juz prawie pisalam post o odburzaniu nie moglam ogarnac, jak ja moglam sie bac schizofrenii.

A wczoraj wrocilam do punktu wyjscia? z jednej strony nawet piszac tego posta wiem, ze cale to moje dd to jedna wielka bujda, nic, co mogloby mnie skrzywdzic! Lecz z drugiej strony doluje mnie, ze to tyle trwa, ze czesto lapia mnie jeszcze fizyczne objawy nerwicy, mam wrazenie, ze zyje tylko jakas czastka zycia, ochlapem... kiedy ktos mowi mi np, ze szuka nowej pracy czy jedzie na wakacje, zazdroszcze mu, ze zyje w normalnosci. Czuje sie jakby normalny swiat gdzies mi sie wymknal. Tak jak wczoraj: bylam z tata, mezem i przyjaciolmi na piwie, ogolnie bardzo wesolo, a ja czulam sie odcieta od tego, przerazona, jak chce to wyjasnic, to nie wiem, jakich uzyc slow. Masakra! Wtedy oczywiscie czuje, ze zaraz zwariuje. Moglabym pisac na ten temat wiele, naprawde. Choc doskonale wiem, ze to iluzja, dobija mnie to, bo chce zyc normalnie, a te wszystkie odczucia mi to utrudniaja nawet piszac tego posta nie wiem, czy dobrze wyrazilam to, co czuje, czy tez pisze jak jakis swir.

Najgorsze jest to, ze czuje sie czasami tak nierealnie, ze nie wierze w to, ze nie czuje, by swiat byl prawdziwy. Jakby cokolwiek bylo rzeczywiste. Chociaz dobrze wiem, ze jest, wiem to umyslem, ale nie emocjami. Oczywiscie tez zaraz wydaje mi sie, ze skoro o tym mysle, to na pewno strace do tego krytycyzm i oszaleje :/

Ok, wyzalilam sie. Moje emocje od poczatku zaburzenia nie byly jeszcze tak rozchwiane. Mam nadzieje, ze to zapowiedz konca.

Troche w sumie o tym napisalem przed momentem prosba-o-porade-za-szybka-poprawa-xd-t5 ... tml#p49643
Ale i tak warto trwac na szlaku Nadal tak uwazam mimo ze jestem bez mala okey a za chwile nie wiem gdzie jest wschod albo zachod Ale juz tylko czasowo a nie jak wczsniej non stop. Uwazam ze i to przejdzie w koncu.
Wyrazilas sie bardzo dobrze i zarowno ja jak i wszyscy tutaj z dd cie doskonale wrecz rozumiemy bo jedziemy na tym samym wozku. Od siebie powiem ze kryzysy warto przetrzymac i nie rzucac tego calkiem co do tej pory robilismy.
Brak krytycyzmu to oczywiscie moj dawny strach, ze jest elepiej a ja trace krytycyzm
Mysle ze trzeba wiedziec ze taka wrazliwosc i zmiany moga byc.

Nie myśl o tym tak, że wrociłaś do punktu wyjścia, bo to nie prawda. Cały czas się starasz i pracujesz nad sobą więc idziesz do przodu. Czasem można mieć chwilowe pogorszenie, nawet bez wyraźnego powodu, bo te emocje są takie rozchwiane. Zobaczysz, że z upływem czasu te pozytywne emocje zaczną wparać i świat znowu nabierze barw.

Tak jak juz zostało powiedziane w punkcie wyjścia nie jesteś. To tylko złudzenie, bo nagle spadło samopoczucie i padł na Ciebie strach, że się cofnęłaś. Przy wychodzeniu z zaburzeń co jakiś czas automatycznie włącza się stare myślenie. Przez wiele lat bylo w końcu naturalne. Czasem nawet od początku życia. Żeby je zmienić, trzeba świadomie nad sobą pracować. Wiec kiedy nie mamy siły lub znów włącza nam się autopilot, to siłą rzeczy znów czujemy się gorzej i wydaje nam się, ze się cofnęliśmy, a to tylko chwilowy powrót do starych przyzwyczajeń. Nie oduczysz się już swojego progresu.

Dziekuje wam wszystkim za odpowiedzi bardzo mnie to podnioslo na duchu.

Mysle, ze duzo szybciej bym sie z tym wszystkim ogarnela, gdybym tak w 100% zaakceptowala to, ze przydarzyla mi sie nerwica. Tak jak to na forum jest pisane, akceptacja to fundament odburzenia. Ja niestety ciagle dziele swoje zycie na przed i po pierwszym ataku paniki, traktuje to, co przezywam, jak jakas tragedie, a swoje zycie jak ciagly koszmar. Nie dociera do mnie jakos, ze to TYLKO nerwica i TYLKO dd no ale coz, to ja jestem pania swoich mysli, nikt za mnie mnie nie odburzy. Duzo jeszcze pracy przede mna

A ja czuje sie dzis, a wlasciwie od paru godzin jakbym znow byla na poczatku drogi. Jechalam sobie autem, bylo juz ciemno i zamyslilam sie na tyle, ze o malo nie pojechalam prosto zamiast skrecic (droga byla mi doskonale znana) i po sekundzie poczulam sie jakos dziwnie, jakbym nie poznawala w ogole tej drogi, jakbym byla w zupelnie innym miejscu, nawet nie umiem tego opisac. Oczywiscie znow lek na maxa i znow sie boje, ze trace swiadomosc, ze skoro cos takiego mi sie przydarzylo to pewnie znak, ze przestaje kontaktowac, ze nie bede poznawac otoczenia itp. I ze, no tak, to nie zadne DD tylko cos innego. I znow sie boje, nie czulam sie tak beznadziejnie od dluzszego czasu, naprawde nie chce wracac do punktu wyjscia, nie mam sily Niech mi ktos powie, ze nie wariuje

Ja tam mysle, ze po prostu dostalas napadu leku, co w nerwicy sie czesto zdarza, i tak sie tego wystraszylas, ze dd uroslo Ci do niebotycznych rozmiarow. Tez tak miewam, jest to okropne, ale to mija bedzie dobrze. Nie wariujesz na pewno

Osumare nie, wystraszylam sie tego, ze przestalam nagle poznawac okolice, trwalo to ulamek sekundy, ale porzadnie mnie wystraszylo. Napadow leku jako takich nie mam, moje jedyne leki dotycza DD

Oj kochana Bo pewnie był lepszy okres, a ta menda chce zrobić wszystko, żeby jednak zacząć zwracać na nią uwagę W takich chwilach musisz mieć ją totalnie w dupie, bo jak w to powątpiewasz to ona się śmieje tobie w twarz, a to ma być na odwrót