"Ja to mam gorzej" i " gdybym tylko..." czyli jak skutecznie uprzykrzyć sobie życie i zamknąć drogę do odburzenia.

Natalie1208 · 19 marca 2019, o 18:10

Evita pisze: ↑
18 marca 2019, o 13:03
Bardzo mądre słowa. Dziękuję. Aż sobie zapisalam kilka zdań aby do nich wracać. Jesteś bardzo mądrą kobietą i masz niesamowity dar klarownego wyrażania myśli. Gratuluję. Bardzo lubię i potrzebuję czytać Twoje wpisy

Jak miło mi czytać takie komentarze ! Bardzo się cieszę, przede wszystkim tym że mogę pomóc

ściskam serdecznie

Gafa · 19 marca 2019, o 18:53

zagrody123456 pisze: ↑
11 marca 2019, o 13:31
No właśnie.. Ludzie którzy akceptują życie i wszystko co los przynosi są spokojni.. Nie szarpua się.. Nawet maja spokój w chwili śmierci.. To dopiero sztuka..

Zwłaszcza po śmierci mają spokój...

Katja · 18 maja 2020, o 13:56

Dziękuję Ci za ten wpis.
Od kilku dni mam gorszy czas, niby ogromny progres, zrozumienie, objawy somatyczne są minimalne, natręty też już aż tak mocno nie męczą, a jednak co kilka dni jest potężny zjazd i pytanie skoro jest tak dobrze to czemu jest tak źle.
Jestem osobą, która nie lubi narzekać i w ogóle o sobie mówić, a co dopiero przyznawać się do słabości. Myślę, że ja również podobnie jak Ty oczekuje, że zawsze będzie u mnie dobrze i każdy dyskomfort, każdy przejaw nieidealności traktuje jak problem do rozwiązania, dlatego nie potrafię przyjąć mojego życia takim jakim jest, skupić się na tym co mogę pomimo, że jest jak jest. Przez ostatni rok w sumie nie robiłam nic innego jak upracie rozwiązywałam mój problem, zamiast go po prostu zaakceptować. Myslę, że u mnie to uparte radzenie sobie ze wszystkim/rozwiązywanie problemów ma swój początek w dzieciństwie, gdzie to ja byłam tą która ma zapobiegać nieszczęsciu. I tak mi zostało, zamiast żyć i cieszyć się tym co mam, stale myślę, że co coś powinnam poprawić, uporządkować, zmienić zanim zaczne żyć.
Dlatego dziękuję Ci za ten wpis, bo uświadomił mi on, że pora przestać czekać na idealny czas, a zacząć żyć w nieidealnym.
Pozdrawiam

lubieplacki13 · 18 maja 2020, o 16:49

Katja pisze: ↑
18 maja 2020, o 13:56
Dziękuję Ci za ten wpis.
Od kilku dni mam gorszy czas, niby ogromny progres, zrozumienie, objawy somatyczne są minimalne, natręty też już aż tak mocno nie męczą, a jednak co kilka dni jest potężny zjazd i pytanie skoro jest tak dobrze to czemu jest tak źle.
Jestem osobą, która nie lubi narzekać i w ogóle o sobie mówić, a co dopiero przyznawać się do słabości. Myślę, że ja również podobnie jak Ty oczekuje, że zawsze będzie u mnie dobrze i każdy dyskomfort, każdy przejaw nieidealności traktuje jak problem do rozwiązania, dlatego nie potrafię przyjąć mojego życia takim jakim jest, skupić się na tym co mogę pomimo, że jest jak jest. Przez ostatni rok w sumie nie robiłam nic innego jak upracie rozwiązywałam mój problem, zamiast go po prostu zaakceptować. Myslę, że u mnie to uparte radzenie sobie ze wszystkim/rozwiązywanie problemów ma swój początek w dzieciństwie, gdzie to ja byłam tą która ma zapobiegać nieszczęsciu. I tak mi zostało, zamiast żyć i cieszyć się tym co mam, stale myślę, że co coś powinnam poprawić, uporządkować, zmienić zanim zaczne żyć.
Dlatego dziękuję Ci za ten wpis, bo uświadomił mi on, że pora przestać czekać na idealny czas, a zacząć żyć w nieidealnym.
Pozdrawiam

Hej Katja, trochę mnie nie było, zastanawiałem się wczoraj co u ciebie. Mam dokładnie 1:1 teraz tak jak Ty, co kilka dni potężny zjazd i pytania, że przecież jest lepiej niż było, to dlaczego wciąż jest ten terror, trzymaj się

martinsonetto · 18 maja 2020, o 19:32

Katja pisze: ↑
18 maja 2020, o 13:56
Dziękuję Ci za ten wpis.
Od kilku dni mam gorszy czas, niby ogromny progres, zrozumienie, objawy somatyczne są minimalne, natręty też już aż tak mocno nie męczą, a jednak co kilka dni jest potężny zjazd i pytanie skoro jest tak dobrze to czemu jest tak źle.
Jestem osobą, która nie lubi narzekać i w ogóle o sobie mówić, a co dopiero przyznawać się do słabości. Myślę, że ja również podobnie jak Ty oczekuje, że zawsze będzie u mnie dobrze i każdy dyskomfort, każdy przejaw nieidealności traktuje jak problem do rozwiązania, dlatego nie potrafię przyjąć mojego życia takim jakim jest, skupić się na tym co mogę pomimo, że jest jak jest. Przez ostatni rok w sumie nie robiłam nic innego jak upracie rozwiązywałam mój problem, zamiast go po prostu zaakceptować. Myslę, że u mnie to uparte radzenie sobie ze wszystkim/rozwiązywanie problemów ma swój początek w dzieciństwie, gdzie to ja byłam tą która ma zapobiegać nieszczęsciu. I tak mi zostało, zamiast żyć i cieszyć się tym co mam, stale myślę, że co coś powinnam poprawić, uporządkować, zmienić zanim zaczne żyć.
Dlatego dziękuję Ci za ten wpis, bo uświadomił mi on, że pora przestać czekać na idealny czas, a zacząć żyć w nieidealnym.
Pozdrawiam

lubieplacki13 pisze: ↑
18 maja 2020, o 16:49

Hej Katja, trochę mnie nie było, zastanawiałem się wczoraj co u ciebie. Mam dokładnie 1:1 teraz tak jak Ty, co kilka dni potężny zjazd i pytania, że przecież jest lepiej niż było, to dlaczego wciąż jest ten terror, trzymaj się

Wasze przeżycia są normalne, tyle że trudne, bo zjazdy nie są przyjemne i od razu się chce znowu to naprawiać albo zmieniać. Miałem taki sam problem, który dotyczy akceptacji i któregoś razu jak zawracałem głowę Wiktorowi, to zapytał, czego ja właściwie oczekuję? Akceptacji na 100 procent czegoś, czego nie chcę, będąc perfekcyjnym i jednocześnie nie będąc do tego flegmatykiem, któremu brak reakcji wychodzi o wiele lepiej w tym wypadku? Trochę mi to uświadomiło, że ja do samej akceptacji dążę w sposób mało realistyczny na dany moment, bo nigdy tego nie umiałem i jestem dodatkowo osobą trochę bardziej bojową niż nie. Dlatego po czasie starałem się przyjmować wszystko, ile mogłem bez myślenia, czy to w pełni akceptuję, czy nie, bo to też może stać się kompulsją. Pewnie też czasu wam potrzeba heh.

franixxx · 18 maja 2020, o 19:52

Ja osobiscie zauwazylem, ze z kazdym zjazdem gdy znowu sie wychodzi w lepsze dni to sa one jeszcze lepsze niz te przed zjazdem, nie mozna sie zalamywac

Potok · 18 maja 2020, o 20:58

U mnie też takie zjazdy występują ale już coraz rzadziej, i z czasem zauważyłem co te stany powoduje i to że często okłamywałem sam siebie w wielu aspektach. Dla przykładu akceptacja nie była u mnie prawdziwa i tylko bujałem się na falach wzlotów i upadków, bo niby w myślach mówiłem sobie ok akceptuje to ale tak naprawdę to były tylko puste "myśli" a nie faktyczne pogodzenie się z tym. Jak przychodzi taki zjazd to na dzień dzisiejszy nie rozbieram go na czynniki pierwsze tylko robie swoje i mam wyjebke na rozkminy i to przyszło dopiero po czasie. Z każdego upadku coś wynosimy

Gosia_M · 18 maja 2020, o 22:57

Ja mam najgorzej albo przynajmniej gorzej niż średni człowiek albo na tyle źle, że mogę sobie odpuścić i nic ze sobą nie robić-to moje myślenie. No i ok, ale pytanie czy chcę. Czy chce zostać z tą łatka człowieka skrzywdzonego przez los, który się nad sobą użala. Znudziło mi się to użalanie, po nim wcale nie robi mi się lepiej. Ok, Gosia mialas chujnotkowo, ale możesz podjąć wysiłek, żeby to dzień za dniem powoli zmieniać. I daj sobie prawo do upadku, ale nie leż i nie rozczulaj się nad sobą. Próbuj, popełniaj błędy, rób małe kroki, cofaj się, cokolwiek tylko nie tkwij w jednym punkcie, bo wtedy nie ma szansy na zmianę, wtedy na pewno nic się nie zmieni. Dzisiaj odpocznij a jutro nowy dzień i szanse na próbowanie.

Katja · 2 czerwca 2020, o 21:58

martinsonetto pisze: ↑
18 maja 2020, o 19:32

Katja pisze: ↑
18 maja 2020, o 13:56
Dziękuję Ci za ten wpis.
Od kilku dni mam gorszy czas, niby ogromny progres, zrozumienie, objawy somatyczne są minimalne, natręty też już aż tak mocno nie męczą, a jednak co kilka dni jest potężny zjazd i pytanie skoro jest tak dobrze to czemu jest tak źle.
Jestem osobą, która nie lubi narzekać i w ogóle o sobie mówić, a co dopiero przyznawać się do słabości. Myślę, że ja również podobnie jak Ty oczekuje, że zawsze będzie u mnie dobrze i każdy dyskomfort, każdy przejaw nieidealności traktuje jak problem do rozwiązania, dlatego nie potrafię przyjąć mojego życia takim jakim jest, skupić się na tym co mogę pomimo, że jest jak jest. Przez ostatni rok w sumie nie robiłam nic innego jak upracie rozwiązywałam mój problem, zamiast go po prostu zaakceptować. Myslę, że u mnie to uparte radzenie sobie ze wszystkim/rozwiązywanie problemów ma swój początek w dzieciństwie, gdzie to ja byłam tą która ma zapobiegać nieszczęsciu. I tak mi zostało, zamiast żyć i cieszyć się tym co mam, stale myślę, że co coś powinnam poprawić, uporządkować, zmienić zanim zaczne żyć.
Dlatego dziękuję Ci za ten wpis, bo uświadomił mi on, że pora przestać czekać na idealny czas, a zacząć żyć w nieidealnym.
Pozdrawiam

lubieplacki13 pisze: ↑
18 maja 2020, o 16:49

Hej Katja, trochę mnie nie było, zastanawiałem się wczoraj co u ciebie. Mam dokładnie 1:1 teraz tak jak Ty, co kilka dni potężny zjazd i pytania, że przecież jest lepiej niż było, to dlaczego wciąż jest ten terror, trzymaj się
Wasze przeżycia są normalne, tyle że trudne, bo zjazdy nie są przyjemne i od razu się chce znowu to naprawiać albo zmieniać. Miałem taki sam problem, który dotyczy akceptacji i któregoś razu jak zawracałem głowę Wiktorowi, to zapytał, czego ja właściwie oczekuję? Akceptacji na 100 procent czegoś, czego nie chcę, będąc perfekcyjnym i jednocześnie nie będąc do tego flegmatykiem, któremu brak reakcji wychodzi o wiele lepiej w tym wypadku? Trochę mi to uświadomiło, że ja do samej akceptacji dążę w sposób mało realistyczny na dany moment, bo nigdy tego nie umiałem i jestem dodatkowo osobą trochę bardziej bojową niż nie. Dlatego po czasie starałem się przyjmować wszystko, ile mogłem bez myślenia, czy to w pełni akceptuję, czy nie, bo to też może stać się kompulsją. Pewnie też czasu wam potrzeba heh.

To mój 2 tydzień bez cotygodniowego niedzielno-poniedziałkowego zjazdu

Myślę, że u mnie jest podobnie perfekcjonizm w połączeniu z przymusem robienie czegoś, reagowania ( wspomniana bojowość ) powodował ( i czasem jeszcze powoduje ), że nie mogłam tej akceptacji w pełni dopuścić, bo zawsze mi się wydawało, że coś tu jeszcze powinnam zrobić. A jak już było dobrze to w ogóle było pewne, że zaczne pilnować tego stanu znowu uruchomie kontrolę i jak to się mówi: lepsze jest wrogiem dobrego.

Osobnym tematem jest też to o czym o czym wpomniał Potok czyli, że przez długi czas byłam jak to kiedyś określił Victor teoretykiem odburzania tj. dużo pisałam o akceptacji, radziłam innym, a sama tak naprawdę jej nie stosowałam, chociaż byłam przekonana, że przecież stosuje.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie ( lubieplacki13

)